Het familieconcert

Ochtendconcert

EP is een goede vriend van mij. Eigenlijk nog helemaal niet zo lang. Sinds vorig jaar. Toch heb ik het gevoel dat we elkaar al jaren kennen. Dat heb je met sommige mensen. Dan heb je aan een half woord genoeg. EP is concert pianist. Onze vriendschap begon vorig jaar toen EP op een dag spontaan opbelde om te vragen of ik zin had om een stuk voor vier handen in te studeren. Dat alles n.a.v. een visitekaartje dat ik hem jaren geleden tijdens een concert had gegeven. Ik had toen een masterclass bij hem willen volgen. Die eerste repetitie was geweldig. Ik had gerekend op 1 uurtje oefenen en daarna naar huis. Het werden er zes! Onafgebroken, zonder te eten of te drinken. Verslavend. Het was erg inspirerend, gaf me energie, we staken elkaar aan. Ook de persoon EP was inspirerend, energiek, een en al emotie. Ik heb sindsdien de draad weer opgepakt met piano spelen, kreeg er weer plezier in sinds lange tijd.

Vandaag gaf EP een piano recital in de reeks 'Jonge concertpianisten'. In Naarden. Op het programma stonden Beethoven (mijn favoriet), Brahms, Ravel en Chopin (favoriet van mij en P.). Hoge opkomst, er moesten extra stoelen bij geplaatst worden om alle belangstellenden een plek te kunnen aanbieden. Daverend applaus toen EP opkwam, na de aankondiging van de organisator. Opperste concentratie bij EP en bij het publiek. De eerste noten nog enigszins aarzelend, zoekend. Bij Brahms barstte het vuurwerk los. Prachtig, romantisch, lieflijk. Je kon een speld horen vallen...

Na de pauze Ravel. Ik ben geen Ravel fan, maar 1 stuk vind ik fantastisch. Het is een van de sonatines voor piano, ik geloof een van de eerste. Gehoord als klein meisje bij mijn vroegere piano lerares, de Joegoslavische Olivia Kreneck. En dat was nu juist de sonatine die hij speelde. Overweldigend. En dan Chopin. Verrassend genoeg de Marche funèbre (Begrafenis mars) met een fantastische finale. Ik genoot, en ook P., en mijn vader en zijn vriendin. Het is heel gek. EP en ik hebben toch redelijk vaak samen gespeeld, maar zo heb ik hem nog nooit horen spelen. Zo geconcentreerd, met zoveel gevoel. Hij heeft veel gegeven aan het publiek en was toch ook op zoek naar contact met het publiek, de interactie. Ik had het gevoel weer een hele nieuwe kant van hem te hebben leren kennen. En dat was ook zo, zo bleek later.

Want de grootste verrassing van de ochtend kwam nog, toen zijn moeder zich aan mij voorstelde. 'Ben jij een vriendin van EP?' vroeg ze. Toen ik vertelde hoe ik heette en wie ik was, reageerde ze enthousiast. Ze sprak enkele woorden met mijn vader. Mijn vader lachte en zei: 'EP is familie van ons. En zijn moeder is bevriend met mijn neef. Ze kennen elkaar goed.' Ik was met stomheid geslagen. Ongelofelijk. Wat is de wereld toch klein was het enige cliché dat bij me opkwam...