Ik ben erg blij met al mijn vrienden en vriendinnen. Ik kan me een bestaan zonder vrienden of zonder sociaal leven echt niet voorstellen. Zij scherpen me aan als ik bot word, houden me wakker wanneer ik dreig in te dutten, houden mij een spiegel voor als de mijne beslagen is, zijn kritisch wanneer ik dat gemakshalve vergeet te zijn, maken mij aan het lachen wanneer ik hen vraag serieus te zijn. Ik realiseerde me laatst dat ik veel van mijn vrienden en vriendinnen heb leren kennen op of door toedoen van mijn werk. Bij mijn eerste werkgever, maar ook bij mijn huidige werkgever, tijdens opdrachten bij verschillende organisaties. Mensen met wie ik iets gemeen had. Meer dan alleen het werk. Variërend van Surinaams koken, tot esoterie, van uitgebreide beauty farm bezoeken tot samen musiceren. Mensen die op mij lijken of juist niet. Een bepaalde kijk op het leven delen, eenzelfde soort humor. Mensen die mijn werkdag kleurden. Zonder leuke collega’s, geen leuk werk. Inmiddels zijn het bijna allemaal ex-collega’s en behoren zij tot mijn vaste vriendenkring, sommigen al bijna tien jaar lang.
Ook realiseerde ik me dat ik het huis waar ik nu in woon, te danken heb aan mijn werk: een advertentie op de intranetsite van ons bedrijf. Dat ik überhaupt in Den Haag woon, is gekomen door mijn werk. Kortom, een schrikbarend groot deel van mijn privé-leven hangt samen met mijn werk. En ik kan niet zeggen dat ik werk echt belangrijk vind. Het is een manier om geld te verdienen en leuke dingen te kunnen doen. Dat is mijn doel. En toch heeft het werk onbewust een prominentere plaats in mijn leven ingenomen dan me lief is. Als ik de stad in ga, kom ik ook altijd collega’s tegen. Of het nou ’s avonds is of overdag, in het weekend of doordeweeks. Kon ik vroeger toen ik in A. woonde nog geoorloofd make-up loos en in joggingbroek de supermarkt in om snel een pak melk te halen. Hier in Den Haag waag ik de gok niet. Ik ben niet langer anoniem.
Ik stond er eigenlijk niet zo bij stil. Tot vandaag. Want dit alles riep de volgende vraag bij me op. Hoe anders had mijn leven eruit gezien als ik geen werk of liever gezegd geen werkkring had gehad? Als ik werkloos was geweest of freelancer of ziek? Er zijn zoveel mensen die om uiteenlopende redenen zonder werk thuis zitten en ik realiseer me nu dat die mensen dus hoogstwaarschijnlijk naast hun baan, ook een groot deel van hun sociale leven moeten missen en wie weet wat nog meer… Ik geef het je te doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Dank je voor dit hart onder de riem ;-).
Vergeet je niet een belangrijk 'onderdeel' in je opsomming van wat je allemaal aan je werk hebt te danken? ;-)
Maar je hebt wel gelijk hoor, werk is niet belangrijk en ook niet altijd leuk, maar het leven zou wel leeg zijn als het er niet was!
Een reactie posten