Home sweet home...

Wat is het toch heerlijk om weer thuis te zijn! We zaten er goed doorheen met zijn allen gister na de cursus. Eindconclusie: te lange sessies, te veel informatie en te weinig effectief. Het gaat bij dit soort cursussen ook om het internationaal netwerken, maar daar is eigenlijk te weinig tijd voor omdat het programma bom- en bomvol is. Hard gewerkt woensdagavond en donderdagavond. Ik zat in een fantastisch team. We hebben erg efficiënt gewerkt. Mijn Nederlandse collega’s hadden minder geluk. Veel teams hebben ruzie gekregen, veel grote ego’s en eigenwijze karakters. Vrijdagochtend de eindpresentaties, opnieuw lang luisteren, je inspannen om te begrijpen wat er wordt gezegd in het Engels. Daarna afscheid nemen van de collega’s met een glas champagne, poseren voor de vele fototoestellen van de verschillende medecursisten, glimlachen, beloven contact te houden en te mailen. De Amerikanen waren zoals gewoonlijk nog het meest theatraal met hun afscheid: ‘Oh my God, I’m gonna miss you guys, I mean, we were almost like a family.’ Laat ik dat gevoel nou helemaal níet gehad hebben.

Ik reed mee terug met een Nederlandse collega. Ik had helemaal geen zin in die autorit en dat heeft niets te maken met de betreffende collega. Het kost me gewoon moeite na zo’n hele week waarin je weinig tijd voor jezelf hebt gehad om gesprekken op gang te houden. Bijna zes uur zaten we in de auto vanwege files e.d. Maar vanaf Breda zat ik heerlijk in mijn eentje in de trein, mijn boek over Peru erbij en mijn mp3-speler op, op weg naar Den Haag. Eindelijk rust…. Op het station stond P. al te wachten om me op te halen. Thuis, wat een heerlijk gevoel, ook om weer bij P. te zijn! Hij had lekker gekookt en de net uitgebrachte CD/DVD van Raúl Midón als verrassing gekocht, zie ook Het logboek van Haagse Teddy: Raúl Midón ! Lekker relaxen dit weekend, maar niet voor lang, want de volgende cursus er alweer aan. Voorbereidingstijd: 6 uur huiswerk. Boeeehhh, ik wil niet meer!