Oehlawaai

Stofzuigen, afstoffen, bloemetje, luchten, overtollige rommel in de kast, net op tijd voor de bel. Ze zag er verzorgd en zakelijk uit. En nee, de grote, witte hond die nieuwsgierig om haar heen snuffelde, hoorde niet bij haar. Ze had de advertentie gelezen en was afgekomen op de lage huur en het riante dakterras, en niet te vergeten de buurt, want die kende ze al. Ze liep snel door de verschillende vertrekken en ik liep er achteraan. In de tussentijd mijn (inmiddels) standaard verhaaltje vertellende. Ze was met spoed op zoek naar iets anders, hoewel de tijdelijke plek haar ook niet tegenviel, maar het was het nét niet. En dan het dakterras. Oeh la la, groot, veel privacy, maar wel lawaaiig door al het verkeer. Hmm, minpuntje. Wat nu? Twijfels, maar ook enthousiasme. Nog meer twijfels. Een gesprek met de huiseigenaar dan? Die gaf toe dat het terras lawaaiig is, maar vond dat de locatie en de ruimte dat weer ruimschoots compenseerden. En dat kon ik beamen, toch? Ze leek niet overtuigd. Ze komt met een vriendin nog een keertje kijken en zou dan graag tien minuten op het terras een kopje thee willen drinken om te kijken of het lawaai haar na een tijdje meevalt…