Ik voel me verdrietig, omdat ze er niet meer is en ik haar niet kan vertellen dat ik ga verhuizen. Ik voel me verdrietig omdat ze niet zal kunnen zien hoe anders mijn leven nu is, ze niet kan voelen en ervaren hoe gelukkig ik ben en wat er van me is geworden. Het voelt paradoxaal: enerzijds het geluk om het samenwonen met P. en anderzijds het verdriet omdat zij er geen deel van zal uitmaken. Onze dagelijkse en als er veel te melden was zelfs tweedagelijkse telefoontjes zijn er niet meer. Dit keer geen ongevraagd advies van haar kant bij het sorteren van mijn spullen. Geen quasi geïrriteerde opmerkingen over mijn onhandige aanpak.
Het voelt vreemd te merken dat er na vier jaar tijd weinig is veranderd. Nog steeds dat branderige, lege gevoel, het gemis van een persoon die er eigenlijk nog had moeten zijn, nog volop van het leven had moeten genieten en dat niet meer kon. Het onbegaanbare pad dat ze was ingeslagen, liep dood... Emoties die naar de achtergrond verdwijnen, maar latent blijven bestaan en blijkbaar op dit soort belangrijke momenten in je leven weer keihard opspelen.
Ik kijk rond in mijn huis dat steeds kaler en leger begint te worden, met elke ingepakte doos en elke foto van de muur een klein beetje minder van mij. Het klinkt hol. Als ik zing terwijl ik piano speel, klinkt het ineens een stuk mooier. Haar foto bewaar ik tot het laatst, zodat ik er nog zo lang mogelijk naar kan kijken. Steeds meer spullen die mij lief zijn verdwijnen in kartonnen verhuisdozen. Ik heb ze van stickers voorzien die ik met viltstift heb beschreven. Sommige met ‘Opslag’ erop, sommige met ‘Woonkamer’, weer andere krijgen een nieuw thuis in ‘Badkamer’. Ik wou dat ik mijn verdriet ook van een stickertje kon voorzien en het voorgoed kon opbergen in ‘Opslag’. Of liever nog, dat ik mijn moeder bij het uitpakken van de dozen weer zou tegenkomen en haar een nieuw leven kon geven, op mijn nieuwe bestemming….
6 opmerkingen:
Paradoxaal maar zo 'mooi' heb ik het nog niemand zien omschrijven. Sterkte!
Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Heel veel sterkte!
We hebben het er vaak over gehad. Je WEET dat ze het ziet. WEET ook dat ze blij is dat je zo gelukkig bent.
Een gedachte aan haar is een gedachte aan jou.
@ ALL: bedankt voor jullie lieve reacties. Dat is een enorme troost.
Missen is een teken van warmte en liefde, volgens mij. En dus is het een gevoel dat je wel moet koesteren. Het betekent immers, dat het goed was.
Sterkte lieverd (is het enige wat ik kan zeggen. Lieverd, omdat wat ik lees, je dat verdiend....)
Liefs!
Een reactie posten