Computers

Onthand, gekneveld, geblinddoekt en geboeid, zo heb ik me de afgelopen paar dagen gevoeld. Geen internet, geen mail, geen nieuws. Inderdaad, je voelt hem aan, in feite geen contact met de buitenwereld, want geen werkende p.c. De p.c. die ik hoofdzakelijk gebruik voor mijn werk, maar ook mag gebruiken voor privé-zaken mits het niet de spuigaten uitloopt. Ongelofelijk hoe afhankelijk ik ben van de techniek, zowel zakelijk als privé. Ik kan echt niet meer zonder. Mijn p.c. is mijn lifeline naar de buitenwereld. En voor de buitenwereld is communicatie via mijn p.c. de lifeline met mij! Zakelijke relaties, vrienden, familie en collega’s zijn er inmiddels ook compleet op ingesteld dat ik vaak achter mijn p.c. zit en communiceren dus via mail of Skype. Dus als die p.c. uitvalt, is Leiden in last. Ik wist me geen raad. Ik werd boos op de p.c., en boos op de internet provider en ook boos op mezelf, want ik wist van tevoren dat het mis zou gaan. Het gaat immers altijd mis en niet alleen bij mij. De reguliere updates die door mijn werkgever worden verstrekt en die ik geacht word zelf op mijn laptop te installeren zijn eeuwig en altijd de boosdoener, de veroorzaker van het kwaad. Een ware crime ook al lijkt het volgens de instructies eenvoudig: je stopt de CD erin en volgt stap voor stap de instructies. Na slechts twintig minuten is je p.c. helemaal up to date en beschik je over de mooiste tools en technieken en ben je optimaal beschermd tegen de boze buitenwereld. Niets is minder waar. De realiteit: urenlang installeren, herstarten van je p.c. en uiteindelijk ellenlange telefoontjes met de helpdesk en een niet werkende p.c. als uitkomst. Zo ook gister. Urenlang was ik bezig met de installaties. Na update nummer 12, de laatste, bleef het scherm angstvallig leeg. Herstarten dan maar. Geen soelaas. Het systeem was traag, de ene na de andere foutmelding diende zich aan. Van internet had mijn browser nog nooit gehoord. Mijn laatste noodgreep: P. erbij halen. Geïrriteerd, want ik had hem die ochtend ook al valselijk beschuldigd omdat ik niet op internet kwam. Na uitvoerig onderzoek van zijn kant bleek dat ik per ongeluk de stekker uit de router had getrokken nadat ik een foto-album had gepakt. Ai, het lukte me niet me eruit te praten…
Hij piekerde zich suf. Na enkele uren gaf ook hij het op. En ik ook. Chagrijnig en gestresst. Voor me het kladblok met het actielijstje dat almaar langer werd. De klanten die ik moest mailen omdat ze telefonisch niet bereikbaar waren…. Om treurig van te worden. Vandaag op het hoofdkantoor had ik al mijn hoop gevestigd op de jongens van de ICT-afdeling. Niet al te vriendelijk werd ik te woord gestaan. ‘Die update had er in januari al op moeten staan.’ Ik vertelde maar niet dat het uitstel een bewuste keus was omdat ik intuïtief aanvoelde wat een ellende dit soort updates geven. De drie supertechneuten die zich over mijn p.c.’tje bogen, kwamen er ook niet uit. ‘Er zit niets anders op dan de boel helemaal opnieuw te installeren.’ Een backup had ik gelukkig wel gemaakt, door schade en schande wijs geworden. Het duurde de hele dag voordat mijn p.c. weer werkte. En nu zit ik weer thuis, achter een werkende laptop. Mij hoeven ze voorlopig niet meer te updaten!