Iets ludieks

Maar liefst vier collega’s namen afscheid vandaag. Eén daarvan was mijn vorige opdrachtgever. ‘En aangezien jij het meest met hem hebt samengewerkt, kun jij misschien iets leuks voor hem verzinnen,’ zo bedacht mijn leidinggevende. Hij had het niet over een kado, nee, hij had het over een act. Iets ludieks als een sketch of een voordracht. En dan moet je net bij mij wezen. Iets ludieks, en wat in hemelsnaam? En vooral wanneer?! Waarom altijd op het laatste nippertje? Ook voor de anderen zouden ludieke dingen worden bedacht. Zo zou één van de collega’s die weggaat en erg goed gitaar speelt én songwriter is, zichzelf op gitaar begeleiden zonder dat hij dat van tevoren wist. Onderwijl zou een gedicht worden voorgedragen. De twee anderen kregen de opdracht, zonder het van elkaar te weten, voor elkaar een gedicht te schrijven. En ik en mijn opdrachtgever bedachten ten slotte samen een lied. Een lied op de muziek van Neerlands meest geëerde volkszanger, Marco Borsato. Da’s handig, dacht ik, want dat kent iedereen. NOT. Hemel en aarde heb ik bewogen om de bladmuziek te pakken te krijgen en dat lukte wonder boven wonder op het allerlaatste nippertje. Er was dan ook geen sprake van dat ik het kon instuderen. Het lukte ons een ludieke tekst te bedenken, grappig en hier en daar een tikkie venijnig. Compleet met alle hoogte- en dieptepunten uit zijn roemrijke carrière, zijn hobby’s, zijn leven, zijn vreugde, zijn verdriet. Vanavond was het dan showtime! Alle collega’s kregen de kans hun zangtalenten te demonstreren door luidkeels mee te zingen met het A4’tje tekst dat we hadden uitgedeeld en zelf nam ik plaats achter de piano, thuis bij mijn leidinggevende. Een ware beproeving om je eigen collega’s te moeten begeleiden. Hoewel iedereen zijn uiterste best deed, compleet rampzalig. Lachen, gieren, brullen, natuurlijk, want lol hebben we zeker gehad. Als afsluiting een uitgebreide jamsessie met de gitarist en een andere collega die veel te bescheiden was en verrassend goed gitaar bleek te kunnen spelen. Alleen het hondje van mijn leidinggevende kon het allemaal niet waarderen en heeft de hele avond lopen janken en blaffen. Ach, critici heb je altijd!