Allemaal beestjes

Naarmate de reis naar Latijns-Amerika dichterbij komt, krijgen we steeds meer verhalen te horen van mensen die er ook zijn geweest. Net als wanneer je een nieuwe auto hebt gekocht en je ineens iedereen in zo’n soort auto ziet rijden, terwijl je ze daarvoor nooit zag. Alleen maar fantastisch, en leerzaam natuurlijk! De rode draad in alle verhalen is, naast natuurlijk al het prachtige natuurschoon, de cultuur en de gastvrijheid van de mensen, dat er toch wel erg veel enge beesten zijn, waartegen je je goed moet wapenen. Ik ben niet erg bang uitgevallen, maar insecten, spinnen en ander beestenspul dat onder de categorie ‘ongedierte’ valt, moet ver uit mijn buurt blijven. En natuurlijk wist ik dit van tevoren en natuurlijk probeer ik me geestelijk erop in te stellen dat dat er nu eenmaal bij hoort, maar zelfs de meest ervaren reizigers vonden het op een gegeven moment niet leuk meer. Nu ben ik van nature een emotioneel mens, maar niettemin heb ik geprobeerd te beredeneren waarom kakkerlakken, spinnen, pissebedden en andere geleedpotigen nooit mijn beste vriend zullen worden Wat zit er achter die angst? Je niet kunnen identificeren met het betreffende beest is denk ik oorzaak nummer één. Het beest heeft namelijk geen gelaat, geen lichaamsgeur, geeft geen warmte af en maakt geen geluid. Geruisloos, androgyn en sturingsloos bewegen zij zich voort in je badkamer, eethoek of in het ergste geval boven je bed, op plekken waar je ze niet verwacht. Reden twee is dat ze zich verdacht snel kunnen voortbewegen in een richting die nauwelijks te voorspellen is, vaak precies jouw kant op wanneer je het betreffende dier probeert weg te jagen, ook vanwege hun beperkte blikveld. En dan al die kleine pootjes die vooruit snellen, huiveringwekkend. Een andere reden is hun lage aaibaarheidsfactor. Om een kakkerlak nou liefkozend over zijn gepantserde, glimmende ruggetje te aaien, zie ik me niet zo snel doen en ze lenen zich daar ook niet voor. Afgezien van al deze redenen brengen veel van dit soort beesten schimmels en bacteriën over of vreten ze kleding en meubels aan. Ook niet bepaald sympathiek te noemen. Ze zijn vaak niet alleen, maar krioelen tezamen wanneer je een stoeptegel optilt of toevallig je oog laat vallen op een donker, vochtig hoekje direct naast je stoel, zoals me jaren geleden overkwam in een prachtig restaurant op Madeira. Het stikte er van de kakkerlakken! Maar niemand maakte zich druk, ze zaten namelijk overal! Verklaringen te over zou ik zeggen. Ik vrees alleen dat dat me niet verder helpt en dat er niets anders op zit dan het maar letterlijk over me heen te laten komen. We hebben het niet in de hand. Maar hee, ik ben geen mietje, en 'I will take it like a man'. In het gunstigste geval houd ik aan de reis, naast prachtige herinneringen en een hoop leerervaringen, een onverzettelijke heldhaftigheid over waardoor ik niet langer spinnen hoef over te leveren aan de genadeloze kracht van de stofzuiger, de kolkende watermassa van het watercloset of met glas en papier hoef te vangen.