Den Hagian picknick

Dé sensatie van North Sea Jazz enkele jaren geleden en nu wereldberoemd: Jamie Cullum! En gister bij ‘ons’ in Den Haag in het Zuiderpark om gezellig te picknicken. Niet alleen jonge tienermeisjes liggen aan zijn voeten, maar hele menigten mannen en vrouwen in alle leeftijdscategorieën zwijmelen weg bij zijn jazzy popmuziek. Elke bezoeker kreeg bij de ingang een ‘mand’ (lees: kartonnen doos) met een fles rosé, water, sandwiches, wijnkoeler, kussentje en versnaperingen. En voor de rest dekentje of kleedje mee en lekker liggen in het gras en genieten van de muziek. Het was een prachtige dag voor een picknick! We waren dan ook met 7998 anderen, Freckles en ik, halverwege de middag, klaar om weer een hoop lol te beleven, want onze uitjes verlopen zelden normaal. Nadat we het park én de juiste ingang hadden gevonden, kon de pret beginnen. Op het verzengend hete gazon voor het podium geen leeg plekje te ontdekken gistermiddag. Er zaten zelfs mensen in de struiken om maar niets te hoeven missen, een bizar gezicht. Dankzij de scherpe blik van Freckles, maar meer nog dankzij haar scherpe tong, zaten we binnen de kortste keren midden op het grasveld met fantastisch zicht op de vleugel van Jamie en de rest van het podium. Naast Jamie traden Wende Snijders en New Cool Collective op. Het grasveld werd omgeven door stalletjes met poffertjes, patat, gepofte aardappelen en nog meer noodrantsoen voor de inwendige mens die de inhoud van de picknickdoos in één keer achter zijn holle kies wist te stoppen. Maar wij hadden alleen behoefte aan water met die hitte. Even na 19 uur kwam hij het podium opgerend, enthousiast als hij is, springend op en van de vleugel, met zijn afgesleten gympies stampend op de toetsen. Hoewel dat als pianist toch voelt als een soort heiligschennis is dat wel Jamie ten voeten uit. Hij betrad het podium met de woorden: “It’s so good to be here. I almost feel like a true Den Hagian, is that how you guys call yourselves?” Een fantastische show! Helaas geen foto’s bij dit log omdat ik mijn mobiele telefoon thuis was vergeten en daar al mijn foto’s mee maak. Gelukkig had Freckles wèl haar digitale camera bij zich, maar helaas niet de batterijen opgeladen. Een hilarisch rondje langs het veld zorgde ervoor dat ze met geleende batterijen welgeteld één foto van Jamie kon maken. Een zinderende middag waarop we erg veel hebben gelachen. Op weg naar de uitgang wist Freckles de stoere mannen van de beveiliging nog de dag van hun leven te bezorgen door te zeggen dat we beter door konden lopen als we zicht wilden hebben op iets moois. Aangezien deze mannen de hele dag horden jonge meisjes achter zich aan krijgen die kicken op uniformen, zou je denken dat het met hun zelfvertrouwen wel goed zit, maar niets is minder waar. Eén van de security mannen voelde zich nogal aangesproken en merkte serieus op dat ‘dat dat niet zo’n aardige opmerking was van mevrouw.’ Waarop Freckles antwoordde:’ We hadden het niet over u, maar over al die bomen en planten hier om ons heen. Werkelijk afschuwelijk al dat groen’, waarop de man ons twijfelachtig nakeek.