Dilemma

Het begon met een merkwaardig smsje. ‘Hee daar!’ Het smsje was afkomstig van een nummer dat ik niet kende. Geschrokken keek ik om me heen. Werd ik begluurd vanuit het kantoor aan de overkant? Of was dit weer één van de roemrijke grappen van mijn collega’s op de gang. Die ene die ook elke dag gierend van het lachen aan me vraagt of ik me al heb opgegeven voor Idols. As if! ‘Ik denk dat uw smsje de verkeerde persoon heeft bereikt,’ schreef ik terug. ‘Nee, ik moet jóu hebben!’ Het smsje bleek van een oude vriend afkomstig te zijn, J.
J. is een oude vriend die nu bijna drie jaar in diplomatieke dienst werkt en is uitgezonden naar China. We hebben mail contact, maar hij is weinig in Nederland. Zijn sms kwam dan ook totaal onverwacht. Hij was in Nederland voor een bruiloft en vroeg zich toch af of ik tijd had om even te lunchen. J. was altijd alternatief, frivool, tikkie apart, eigenwijs, wereldwijs. Hij studeerde nog en werkte destijds part time voor onze organisatie. Jaren later kwam ik hem tegen bij één van mijn opdrachtgevers en had hij een full time baan. De verwassen, zwarte t-shirts en dito spijkerbroeken met gympies waren verruild voor een strak pak met stropdas en schoenen met glimmende neuzen. ‘Even wennen,’ zei hij lachend. Hij was me voor. ‘Inderdaad. Ik hoop dat je je er happy bij voelt.’
Gister verscheen hij in een verwassen T-shirt en een dito spijkerbroek en teenslippers. Hij was iets forser geworden, maar had nog steeds datzelfde blonde, springerige haar met het kuifje dat eigenwijs rechtop stond. Had niks van een diplomaat. ’Ik voel me hier veel lekkerder in. Ik ben gewoon weer thuis als ik in Den Haag ben.’ Hij is heerlijk zichzelf gebleven. Geen kapsones, gewoon J. Niet verpest door de luxe, de borrels, het goede leven. Heerlijk om weer bij te kletsen. ‘Ik ben wel weer toe aan mijn volgende plaatsing, wil weg uit China,’ vertelde hij. ‘Weg uit de stad waar nooit frisse lucht is, waar je struikelt over de mensen, nooit even snel de natuur in kan omdat de stad omringd is door industrieterreinen. Ja, ik mis Nederland, lekker biertje drinken met mijn vrienden, dicht bij mijn familie.’ Maar ja, het wordt lastig. Volgend jaar is hij overplaatsbaar en mag hij naar een ander land, maar de vrouw van wie hij houdt, heeft de Chinese nationaliteit en haar eigen onderneming in China, inclusief eigen huis en een lief zoontje. Is ze bereid dat allemaal op te geven? En als ze daartoe bereid is dan voelt J. de verantwoordelijkheid voor haar toekomst en dat van haar zoontje. ‘Ik wil natuurlijk dat ze gelukkig is, als ze met mij meegaat en dat de jongen een goede toekomst heeft, maar zal dat lukken in een ander land? Ik vind het een hele verantwoordelijkheid.’ Ik moest denken aan het verhaal van She en haar Schot toen zij het hadden over de vraag of ze ook naar Ierland zou gaan toen hij er ging werken. Haar Schot wilde ook niet dat zij alles zou opgeven voor hem. Hij voelde die verantwoordelijkheid ook, terwijl het haar keus zou zijn geweest. Een duivels dilemma. De tijd zal het leren.