North Sea Jazz 2006, zinderend en explosief. Het grote débâcle waar veel trouwe NSJ-gangers voor vreesden, bleef uit: het debuterende Ahoy deed in geen enkel opzicht onder voor het NCC in Den Haag. Het leek drukker dan ooit, en toch wisten P. en ik, festivaldieren als we zijn (NOT), bij veel optredens door te dringen tot vlak voor het podium. We konden de vliegensvlugge vingers van Eddy Palmieri over de toetsen zien glijden en zagen de dikke snaren van de contrabas van de bijna 80-jarige Cachao vibreren, konden de zweetdruppels op het voorhoofd van Stanley Clarke zo ongeveer ruiken, trotseerden het gedrang voor sommige zalen en genoten. Drie dagen lang spetterende optredens met in elke zaal een nieuwe ontdekkingsreis. Jazz, Bebop, Soul, Funk, R&B, latin, bijna alle genres waren vertegenwoordigd. We spraken Scandinaviërs, Amerikanen, Britten, Nederlanders, allen één ding gemeen: de liefde voor muziek. Voor veel mensen is het festival ook een uitgelezen kans om andere culturen te leren kennen. ‘Hoe doen jullie dat eigenlijk in Suriname?’ vroeg een Nederlandse man belangstellend aan een Antilliaan die een broodje at, duidend op de extreme hitte op het festivalterrein. De Antilliaan keek de man meewarig aan.
Veel mensen gaan volkomen blanco naar een optreden, laten zich verrassen, niet gehinderd door enige kennis van de betreffende artiest of band. Net zoals de man die temidden van honderden Eddy Palmieri fans uitriep: ‘Ik ben benieuwd wie er straks achter die piano gaat zitten!’, enkele minuten voordat ’s wereld bekendste salsapianist op het podium verscheen.
NSJ is ook winkelen en lekker eten en drinken. Befaamd zijn de heerlijke verse fruitcocktails en de pannenkoeken. ‘We zijn hier niet gekomen om te eten,’ zei P. geïrriteerd nadat ik hem het zoveelste eetkraampje in had gelokt. Ik krijg altijd vreselijke trek van al die geuren en het lopen en hangen, kan daar niets aan doen. Naast ijs en roti, kochten we ook CD’s en bladmuziek. Jazz in de Gracht in Den Haag, praktisch in onze achtertuin, vormde een schril contrast met het NSJ. We wipten er zaterdagavond even langs op de fiets. Vier jazzbands trokken op boten door de gracht, o.a. langs de Bierkade dat met dit weer zijn naam eer aandoet! Vanwege het prachtige weer een geweldig succes, maar niet te vergelijken met NSJ en dat moet je dus ook eigenlijk gewoon niet doen.
Op de foto's: boven Roy Hargrove, onder Cachao Lopez. 
9 opmerkingen:
Een soort Bourbon Street, maar dan in het klein. Of in het groot :-)
Ik proef de sfeer uit je logje!
Liefde voor muziek is één van de mooiste dingen, vind ik en vooral als je het met mensen kunt delen! Klinkt als een geslaagd festival.
Jij hebt echt genoten!
@ Goentah: en sfeer was er zeker. De mensen maakten de sfeer. Het mooie weer heeft ook sfeerverhogend gewerkt.
@ She: je hebt iets gemeenschappelijks met al die honderden mensen en dat is heel mooi om mee te maken.
@ Dré: inderdaad! Ik ben blij dat dat is overgekomen in het logje.
Muziek en de zee, de mooist denkbare combinatie !
Ik ben jarenlang naar Den Haag gereden, maar durfde Ahoy toch even niet aan. Ben blij om te lezen dat het geslaagd was, dan ga ik volgend jaar misschien toch maar een poging wagen. NSJ is voor mij overigens ook eten, heerlijke sushi's!
@ Lex: klopt, ik kan me ook vreselijker dingen voorstellen.
@ Xeanette: ik zou het zeker doen! Ahoy is veel beter bereikbaar dan het NCC en ruimer opgezet. Eindelijk iemand die me begrijpt, wanneer ik het over het eten van NSJ heb. Die sushi's heb ik ook met moeite kunnen weerstaan.
Ik was al zo verbaasd over de lyriek die deze editie van North Sea ten deel viel, maar ook jij hebt dus een fantastisch evenement meegemaakt.
Ik ben dit keer alleen vrijdag geweest en ik vond het geluid niet goed. Jamiroquay was super (als gehoopt), Eska verrassend vet, Het project van Clarke/Duke freaky - het is bijna buitenaards wat die man op een bas kan - maar het geluid vond ik overal veel minder dan in Den Haag.
In het Rotterdamse PA paviljoen - de echte Ahoy zaal toch, maar dan gehalveerd, zagen we een Cubaanse salsaband en dat schetterde tegen al dat beton aan. Het werd gewoon lelijk om te horen. Jeff Beck heb ik ongewild moeten aanhoren, en zijn gitaar verscheurde haast mijn trommelvliezen. In de tent daarnaast was regelmatig het gedreun uit de grote zaal te horen, en vrienden klaagden dat in de kleine zaaltjes, waar de echte luister (jazz)concerten waren, ze met de buren moesten meeluisteren.
@ Mink: je hebt helemaal gelijk. Ook wij vonden de akoestiek ronduit waardeloos. Die Cubaanse band, Issac Delgado, was steengoed, maar door het geluid slecht hoorbaar. Je zag de musici ook continu naar de PA-mannen wijzen dat het geluid bijgesteld moest worden. Was in Den Haag inderdaad beter. Er was maar 1 zaal, en dat was boven, waar het geluid echt goed was. Hopelijk kunnen ze dat volgend jaar verhelpen.
Een reactie posten