Geprikt

Nee, niet door een mug, maar door de injectienaald van de medewerker van de GGD. Hoewel een consult maar een half uur duurt, nam meneer uitgebreid de tijd om me rustig en vooral zeer volledig voor te lichten over alle gezondheidsrisico’s van onze reis. Hepatitis A, buiktyfus, malaria, dtp, rabiës, het kwam allemaal voorbij. En alle adviezen werden zorgvuldig ingetikt in een informatiesysteem. Het schijnt dat sommige mensen de GGD aanklagen wanneer ze toch iets hebben opgelopen. In het systeem staat dan in elk geval aangegeven dat dat niet de schuld van de GGD is.

Aan de muur een levensgrote poster van de Iguazu-watervallen in Brazilië, één van onze bestemmingen. ‘Wat super dat je die hier hebt hangen!’ riep ik enthousiast nadat ik plaats had genomen en we de uitvoerige vragenlijst hadden doorgenomen. ‘Ja, dat is inderdaad toevallig. Ik wist niet eens dat die watervallen in Brazilië lagen,’ antwoordde de medewerker laconiek. ‘Het valt niet mee om al die enthousiaste reizigers aan te horen, en zelf hier te moeten blijven,’ sprak de medewerker teleurgesteld terwijl hij de injectienaald met een ferme duw in mijn linkerbovenarm stak. Ik had met hem te doen, maar hoopte van harte dat hij zijn frustratie niet op mij zou afreageren. Met lede ogen keek ik toe hoe hij de tweede naald uit de verpakking haalde. Het liep goed af. Blijkbaar geen vetpot, GGD-medewerker zijn. En oh, wat voelt die arm beurs.