Roddelen

Ik zou geen roddel willen missen, blijf graag op de hoogte van de laatste gossips op het werk, maar eigenlijk, eigenlijk vind ik dat roddels funest zijn voor de werksfeer en dat er dus ook helemaal niet geroddeld zou moeten worden op het werk. Maar da’s een droombeeld. Roddelen kun je niet tegenhouden. Toen ik vandaag op het werk het secretariaat opliep, waren twee vrouwelijke collega’s druk in gesprek. Toen ik binnenkwam vielen ze stil en keken ze me aan alsof ze werden betrapt. Ik kreeg sterk de indruk dat er iets werd besproken dat niet voor mijn oren bestemd was. Maar wat? En over wie ging het? Over mij? ‘Stoor ik?’ vroeg ik dan ook met mijn meest onschuldige gezicht. Maar op zulke vragen hoef je natuurlijk geen normaal antwoord te verwachten. Meesteres van de gossip is ‘het moedertje’ van onze afdeling. Een schat van een mens, maar oh wat kan ze praten. Veel, op fluistertoon en het liefst over anderen. Op iedereen heeft ze wel wat aan te merken. De nieuwe collega begint haar wel erg te irriteren, want dat is zo'n strebertje, die ‘likt’ zich overal naar binnen. Weer een andere collega heeft te veel noten op zijn zang: ‘laat hem eerst maar eens gewoon aan het werk gaan.’ En weer een ander is veel te lui en had er wat haar betreft allang uit moeten liggen. Maar ja, ook al zijn haar analyses verre van genuanceerd, meestal heeft ze wel gelijk en weet ze de irritaties die ik ook voel, feilloos te verwoorden. Ik vind alleen dat ze daar die betreffende collega’s op moet aanspreken en er niet, achter de rug om van die personen, met anderen over moet praten. Mensen voelen dit aan en voelen zich buitengesloten wanneer ze merken dat er over ze wordt gesproken en dat is niet goed voor de sfeer op het werk. Bovendien vind ik het niet collegiaal. Ik probeer er dus ook niet aan mee te doen, maar bevind me wel in een gewetensdilemma. Word heen en weer geslingerd tussen principiële bezwaren en een aangeboren extreme vorm van nieuwsgierigheid. De ultieme drang me overal mee te bemoeien en niets te willen missen houdt mij in de boeiende greep van de roddels. En toch zal ik mijn oergevoelens moeten beheersen. Er niet aan meedoen lijkt me toch het beste. Ik houd me dus ook op de vlakte als ons moedertje haar hart bij me komt uitstorten en geef aan dat ik er niet over kan oordelen. Ondertussen vraag ik me af wat ze over mij vertelt wanneer ik haar bij de volgende collega hoor binnengaan en die bekende fluisterstem hoor… 'Die Teddy, daar komt ook nooit wat uit. Valt geen zinnig gesprek mee te voeren.'