“Jonge meiden lijden onder schoonheidsideaal. Veel jonge meiden hebben moeite naar school te gaan uit ontevredenheid over hun uiterlijk. Dat zegt 22 % van de meisjes die hebben meegedaan aan een Nederlands onderzoek naar schoonheid en de invloed daarvan. De studie is onderdeel van een wereldwijd onderzoek onder 4000 meiden en vrouwen in de leeftijd van 15 tot 64 jaar, dat tot stand kwam in samenwerking met de Harvard University in Amerika. Vooral vrouwen tussen 15 en 17 jaar zouden zich veel beter voelen als ze dunner (47 %) of mooier (29 %) waren en meer zelfvertrouwen (35 %) hadden. Ruim 40 % zegt dat het hen moeite kost zichzelf mooi te vinden wanneer ze worden geconfronteerd met het huidige schoonheidsideaal.”
Allemaal jonge meisjes die net zo mooi willen zijn als Beyoncé of Jennifer Lopez. Herkenbaar, hoewel ik niet kan zeggen dat ik zelf erg heb geleden onder dat schoonheidsideaal. Wel wilde ik als pubermeisje dolgraag bij de populaire meisjes horen. Dat ging niet zozeer om dunner zijn, want ik wás broodmager, zelfs té mager, maar meer om het hebben van het juiste imago en de juiste vriendinnen. Onze klas was in tweeën verdeeld. De populaire meisjes, die havo-atheneum deden en de niet-populaire, serieuze meisjes, veelal gymnasiasten. De populaire meisjes kregen kleedgeld, droegen make-up en hadden ‘spulletjes van Woodstock’, een winkeltje met allemaal hippe, peperdure schriftjes, pennetjes en gummetjes. Diezelfde meisjes gingen uit, rookten sigaretten en hadden aan elke vinger een knappe jongen. Meestal de jongens die ik ook op mijn verlanglijstje had staan! De gymnasiasten ‘overhoorden’ elkaar in de pauze in plaats van bij de Hema lippenstift uit te proberen en droegen saaie, vaak truttige kleding. Ik behoorde tot geen van beide groepen. Ik voelde me niet thuis bij die populaire clan, hoewel ik er graag bij had willen horen vanwege hun populariteit. Maar ik voelde me ook niet thuis bij de serieuze meisjes. Ik viel er een beetje tussenin. Ik kreeg geen kleedgeld, had ook geen hippe kleding, speelde piano en droeg een bril. Ik was daarnaast serieus en lette goed op in de les gewoon omdat ik het echt leuk vond. Maar op die leeftijd hoor je school niet leuk te vinden. En daardoor viel ik bij de populaire meiden behoorlijk uit de toon.
Ik maakte me vroeger zorgen dat het mijn hele leven zo zou gaan. Dat ik ook later op het werk in de pauze alleen maar serieuze mensen om me heen zou hebben en niet zou kunnen aanhaken bij de leuk geklede, vlotte types. En, erger nog, zou eindigen met een oersaaie, serieuze man die na het werk alleen maar over…werk kon praten. Maar gelukkig gaat het bij volwassenen net ietsje anders. Het zit in de mens om andere mensen in hokjes in te delen, maar het gaat veel meer om de vraag wat je vervolgens met die informatie doet. Mijn filosofie is dat je gedurende je leven met verschillende soorten mensen in aanraking komt waardoor je, mits je daarvoor openstaat, ook met veel verschillende mensen kunt leren omgaan. De diversiteit in mijn eigen vriendenkring bijvoorbeeld is dan ook vrij groot. Elke vriend of vriendin vertegenwoordigt een bepaald aspect uit mijn persoonlijkheid, een raakvlak met een bepaald interessegebied dat we delen en dat vind ik erg leuk. Met de één heb ik meer raakvlakken dan met de ander, maar dat is niet erg. Ook tegengestelde karakters leveren interessante gesprekken op. Tegen al die jonge meisjes die zo worstelen met het schoonheidssyndroom zou ik dan ook ter geruststelling willen zeggen: wees gewoon jezelf, streef niet naar een JLO-look, maar trek je eigen plan en verzamel die mensen om je heen waar jij iets mee hebt. Je komt vanzelf daar terecht waar je moet zijn, ongeacht je uiterlijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
10 opmerkingen:
Ik las het artikel ook. Denk dat de jeugd van tegenwoordig het veel zwaarder heeft dan wij, omdat ze met op allerlei manieren met mooie, skinny celebrities geconfronteerd worden. Dat was vroeger niet zo. Als je maar vaak genoeg platte buiken ziet, wordt dat de norm (daar heb ik als 35-jarige zelfs nog last van).
Het is wel heel sneu, want inderdaad het is belangrijk om je eigen plan te trekken en je niet blind te staren op onhaalbare idealen.
Als ik terugkijk, ben ik wel blij dat ik geen groepsmens ben, ik heb nooit echt de behoefte gehad om ergens bij te horen. Had eigenlijk best wel een hekel aan al die clubjes!
Ik las het artikel toevallig een half uur voordat ik je logje las (ja, het was niet eens nieuws van vandaag, ik weet het, maar ik loop ook wel eens achter). Ik heb altijd behoorlijk veel gemengde gevoelens bij dit soort berichten.
Misschien komt dat doordat ik in mijn werk continu pubermeisjes tegenkom. Ik ben dus bekend met die 'eeuwige ontevredenheid' over het uiterlijk. O.a. tijdens mentorlessen hebben we het wel eens over de druk van de reclame/samenleving/groep. Alle begrip dus. Zou je denken.
Maar dat is niet zo. Ik zie diezelfde meisjes ook op school komen. Het eerste dat ze doen is een Mars uit de automaat trekken en een Cola (niet in de light-versie). In de 1e pauze zie ik ze chips eten, en in de 2e pauze bestellen ze een broodje fricadel met lekker veel mayonaise. Tijdens de lessen worden dan ook nog ongelooflijke hoeveelhedne snoep naar binnen gewerkt.
Daar confronteer ik ze mee tijdens mentorles wanneer ze weer zo klagen over dat de samenleving van ze verlangt dat ze er als J.Lo moeten uitzien. Meestal kunnen ze er zelf wel om lachen en volgt er niet al teveel drama meer.
Ik begrijp het heel goed dat tienermeisjes zich steeds meer zorgen maken om hun uiterlijk en het dik-zijn. Dat komt doordat er alle reden toe is. Er zijn tegenwoordig veel meer dikkere kinderen dan vroeger. Dus is het pech voor dat ene meisje met anorexia, maar ik spreek vooral de 10 meisjes met overgewicht aan op het feit dat ze gezond moeten eten en voldoende moeten sporten.
Strenge/gemene/botte leraar ben ik, hè?
Hee, dit is een mooie insteek van jou!
Iedere puber maakt een zekere worsteling door: wie ben ik, waar hoor ik bij, wat wil ik. Niet iedereen heeft zoveel persoonlijkheid dat ie echt zichzelf kan zijn. Maar het is wel een mooi streven! (Ook voor mij, ook al ben ik al jaren geen puber meer!)
Ik denk dat je met je allerlaatste opmerking toch een roepende in de woestijn bent. Pubers willen helemaal niet luisteren naar wat volwassenen te vertellen hebben ook al heb je 100% gelijk. Ik ben 6 jaar geleden van de middelbare school afgekomen net in de tijd dat het bij ons in was om jezelf met bepaalde celebrities te vergelijken. En reken maar dat er heel wat rondliepen met een complex. Achteraf gezien was het een vermoeiende periode, puber op de middelbare school. Ik was dan ook heel erg blij dat ik ging studeren.
@ She: ik denk dat de kloof tussen celebrities en 'gewone' mensen ook kleiner lijkt te zijn geworden. Jongeren hebben veel meer geld om dure mobieltjes, kleding en beauty behandelingen te kopen c.q. te ondergaan. Daardoor lijkt het ook haalbaarder om op een ster te lijken. Niets is natuurlijk minder waar. En dus des te treuriger als het niet lukt.
@ Frodo: Haha, oeh, hier spreekt de strenge leraar. Jij maakt het van dichtbij mee. Ik vind het grappig om te horen dat het diezelfde meisjes zijn die ook zoveel snoepen en snacken. Je zou verwachten dat ze ook de vaak extreme vermageringstaktieken a la Victoria Beckham immiteren. Ik ben het helemaal met je eens dat deze meisjes gezond zouden moeten eten en moeten sporten. Wat dat betreft mag in de media wel meer worden belicht dat ook sterren als JLO zich elke dag in het zweet werken in de fitness en ook erg letten op wat ze eten. Leuk dat jij dit onderwerp rechtstreeks kan bespreken met de betreffende groep en niet aangewezen bent op een weblog ;-)
@ Goentah: het is voor elk mens van tijd tot tijd een streven 100 % zichzelf te kunnen zijn, ook bij, maar sinds mijn pubertijd is het in elk geval geen structureel probleem meer, maar meer een incidenteel issue dat van tijd tot tijd de kop op steekt(meestal 1x per maand).
@ Hette: het lijkt me heel frustrerend om je continu met een ster te moeten meten en met je klasgenootjes. Ik heb inderdaad niet de illusie dat die pubers naar volwassenen luisteren, want dat deed ik zelf ook niet. Ik heb ook vaak gehoord dat ik gewoon mezelf moest blijven, maar dat is heel erg moeilijk als je je in dit soort groepen wilt handhaven. Ook ik was blij toen ik ging studeren.
@Teddy: natuurlijk zijn er ook meisjes voor wie het wel van toepassing is, maar die zijn duidelijk in de minderheid. Er is trouwens ook nog een psychologisch mechanisme dwelke meespeelt, en dat is dat veel pubers op zoek zijn naar aandacht. Juist met een 'klaagzang' over het uiterlijk raken ze de gevoelige snaar bij veel volwassenen, want die hebben dan opeens heel veel begrip en medelijden met die 'arme' pubers..... Dus willen met name tienermeiden ook best wel even de drama queen uithangen, als dat betekent dat je daardoor de broodnodige aandacht kunt krijgen.
Het klinkt misschien allemaal een beetje cynisch, maar ik neem mijn leerlingen en hun problemen echt wel serieus. Ik probeer alleen wel het drama-buitenlaagje er eerst af te pellen.....
Toen ik op de middelbare (en zelfs lagere)school zat, speelde het ook al!
Of je hoorde bij de disco's of de Punks of de geite-wollen-sokken "clan".
Uiterlijk was heel belangrijk; inderdaad waren er mooi geklede, make-up rijke meisjes die neerkeken op degene die zich dat niet konden veroorloven. Dieten was HET gespreksonderwerp in de pauzes. Wat een zaligheid was het toen ik van school was ;-)
Ben het helemaal eens met je laatste stelling!
ikzelf was nooit écht populair, maar ook zeker geen muurbloempje. gewoon altijd lekker mezelf, met mijn eigen vrienden. een gelukkige scholier.
ik denk dat het tegenwoordig wel heel anders is dan 10/12 jaar geleden. tenminste, ik heb nooit wat gemerkt van de ´druk van de celebrities´.
Een beetje een open-deuren-onderzoek, met zulke voor de hand liggende vraag-uitkomst-combinaties. Zou jij je gelukkiger voelen als je rijker was zodat je die mooie nieuwe auto kon kopen, of een schuld in een keer kon aflossen?
Wel is het herkenbaar. Ik droeg geen bril, en meisjes met wie ik optrok gingen geen lippenstift bij de hema proeven (Lochem had toen ook geen hema) en hoewel ik even op een gymnasium heb gezeten, was ik ook nooit een nerd. Een beetje zoals jij, er tussenin, maar dan met een gemene deler, want een eigen groep: alto-populair. Niet (helemaal) wereldvreemd, dus nog aantrekkelijk en interessant... Het grappige is juist om nu op je werk allemaal mensen uit allerlei van dat soort groepjes tegen te komen. Mensen met wie je dus nooit om zou gaan, zijn nu ineens directe collega's. En houd je wel eens raadspelletjes? Zo van: die is er zo een geweest, zij zo, en hij dat type.
@ Geertje: dat het op de lagere school ook al begon kan ik me inderdaad nog herinneren. Vooral de hogere klassen.
@ AC: jij hebt dus ook je eigen plan getrokken, met je eigen vrienden.
@ Mink: inderdaad doe ik wel eens van die raadspelletjes wie tot welke groep zou hebben behoord in het verleden. En toch gaat iedereen met elkaar om, maar nog steeds trek je natuurlijk wel naar de mensen toe met wie je het meeste hebt.
Een reactie posten