Winkel in, winkel uit. De ene na de andere trui trok ik aan. En zij keurde ze stuk voor stuk. Haar kritische blik liet geen detail onbeoordeeld. Ze gaf aanwijzingen terwijl ik de paskamer in en uit liep. Ze gaf commentaar, maar op een plezierige manier. Heerlijk samen een dagje winkelen met mijn beste vriendin. Toen we thuiskwamen, kregen we trek en besloten we samen te koken. We maakten ons favoriete gerecht. Ze gaf me tips, vertelde mij hoogst persoonlijk welke kruiden en welke specerijen ik moest hebben. Het was heerlijk om al die dingen met haar samen te kunnen ondernemen. Alsof ze nooit was weg geweest! Geen onderwerp bleef onbesproken. Mijn vriendjes, mijn werk, mijn vreugde, mijn verdriet. ‘P. is een goeie. Zorgzaam en lief. Je kunt hem vertrouwen. Wees gerust,’ had ze een tijdje geleden tegen me gezegd toen ik P. nog maar net kende. En het was belangrijk voor mij dat ze dat had gezegd. Ik vertrouwde immers altijd blindelings op haar oordeel. Niet zelden had ze me gewaarschuwd voor dreigend gevaar.
Niet lang daarna verdween ze en lag ik in opperste verwarring in mijn bed. Ik had levensecht gedroomd, hoewel het een tijdje duurde voordat het tot me doordrong. Buiten werd het al licht en begonnen de vogeltjes te fluiten. Ik voelde me intens verdrietig. De mooie momenten, de leuke dingen die ik zojuist had gedeeld met mijn moeder, waren niet meer dan een hersenspinsel, een fantasie. Ik had nog zoveel willen zeggen. Nog zoveel willen vertellen, over mijn reis, over de nieuwe schoenen die ik heb gekocht, eigenlijk over alles wat mij beweegt. Maar haar oordeel zal ik niet meer horen, want zij leeft al ruim vier jaar niet meer. Het is en blijft dodelijk stil.
Het is zo’n teleurstelling om wakker te worden en erachter te komen dat het allemaal niet is gebeurd, dat ze niet meer leeft en ook nooit meer zal leven. Toen ze net was overleden was ik blij met deze dromen. Het was net alsof we de verloren tijd gedurende de nacht konden inhalen, alsof ik een manier had gevonden om toch bij haar te kunnen zijn. Maar de laatste tijd ben ik niet meer zo blij met deze dromen. Het is nog steeds fantastisch om leuke dingen met haar te kunnen meemaken, maar de klap is des te groter op het moment dat ik weer wakker ben.
De één noemt het een vorm van verwerking, sommigen zijn van mening dat je wel degelijk contact kunt hebben met ‘die andere wereld’ via je dromen. Hoewel ik spiritueel ben ingesteld en ook zeker geloof in een hiernamaals, ben ik er niet uit wat deze dromen in mijn specifieke situatie betekenen en wat ik ermee kan. Vooralsnog helaas helemaal niets. Het verdriet blijft en keert van tijd tot tijd terug en dat zal ik moeten accepteren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
Je droomt zo levensecht over haar, dat het werkelijkheid lijkt. Ik geloof ook dat het verlies van een ouder nooit went. Zo vaak nog dat je denkt: kon ik dat maar even vertellen, of: kon ze dat maar even zien...
Wat mooi geschreven. Ik vraag me ook af wat die dromen betekenen, of ze een functie hebben. Want het lijkt er meer op dat je na zo'n droom weer een stapje terug doet. Dat het gemis weer groter wordt, alhoewel het nooit zal weggaan natuurlijk.
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij, maar herken die dromen wel van toen E. was overleden, een paar gelukzalige momenten en dan al heel snel na het ontwaken beseffen dat het een droom was. Vreselijk vond ik dat telkens weer.
Lieverd, je weet hoe ik hier over denk. Geniet van de momenten die je op deze manier samen hebt.
Ik geloof wel dat je moeder altijd bij je is, ook al kun je haar lijfelijke aanwezigheid niet meer voelen. Misschien dat ze daarom juist verschijnt in je dromen als er belangrijke dingen in je leven plaatsvinden. En natuurlijk ben je verdrietig als je wakker wordt, want dan is het gemis weer zo pijnlijk aanwezig...
Een heel mooi eerbetoon aan je moeder Teddy, ze is vast enorm trots op je!
Sterkte Teddy.
Een prachtig logje, ondanks het verdrietige onderwerp. Mijn moeder is ruim 2 jaar geleden overleden en ik zal je eerlijk zeggen dat ik strontjaloers ben op je dromen! Ik snap je pijn na die tijd absoluut, maar ze is dan toch weer even heel erg 'aanwezig' geweest in je leven.
Mijn moeder leeft nog.vMijn vader is nu ruim 5 jaar dood en ik droom zelden over hem. Dus als het contact is, heb ik dat niet met mijn vader. Ik mis dat niet. De gedachte is voldoende. Ik weet niet of ik het steeds weer zou willen dromen zoals jij dus ik begrijp je twijfel wel. Ik geloof wel dat het verwerking is en eens houden de dromen op. Nu zal het zijn functie nog wel heben.
Soms kunnen dromen je aan het denken zetten,tenminste mij wel.
Ik ben ook ervan overtuigd dat het een functie heeft,misschien wel meerdere.
Uit je verslag lees ik een goede band met je moeder.
Een mooi eerbetoon..
@ Goentah: helaas klinkt het jou dus bekend in de oren.
@ She: over E. heb ik ook nog vaak gedroomd. Heel bizar. Net zo levensecht als met mijn moeder.
@ Freckles: dank je wel. Ik weet hoe je erover denkt.
@ Rian: dank je, ik heb ergens ook wel het gevoel dat ze alles nog kan zien en horen, maar je weet het nooit zeker en er is ook geen sprake van een dialoog, behalve in je droom, en dat maakt het zo frustrerend.
@ Hette: dank je.
@ Xeanette: oeh, bij jou is het nog maar kort geleden. Het voelt ook alsof ze weer even aanwezig is geweest en daar raak ik dus heel erg door van slag op het moment dat ik weer wakker ben. Gechargeerd voelt het dan weer alsof ze net is overleden.
@ Penguin: ik hoop dat je gelijk hebt. De tijd zal het leren.
@ Factor X: ik had inderdaad een erg goede band met mijn moeder. Ze zei ook vaak dat ik haar beste vriendin was en ik heb dat ook zo ervaren. Des te erger het gemis. De dromen zetten mij zeker aan het denken, maar het denkproces heeft nog niet tot een echte verklaring geleid, helaas. Bedankt voor je reactie.
Wat fijn dat je zo'n goede band met je moeder had!
Wat vreselijk dat ze al zo jong is overleden...
Wat moet dat erg zijn, als je eigen leven nog maar net begonnen is....
Je dromen moeten inderdaad een klap zijn als je wakker wordt, en alles blijkt niet echt te zijn gebeurd. Toch denk ook ik, dat het een manier is, die jij en je moeder hebben gemaakt om toch met elkaar in verbinding te staan. Misschien, als het verdriet een beetje minder scherp is (wat is 4 jaar?), dat je het dan beter kan verwerken. Ik denk dat je je moeder nog teveel nodig hebt, zeker nu je leven de laatste tijd zo is veranderd (nieuw huis, samenwonen, vader nieuwe relatie en zelfs een kind).
Sterkte en heel veel liefs...
@ Geertje: dank je wel.
erg herkenbaar..... voor mij is het steeds langer geleden dat mijn vader overleed (6 jaar nu), maar het zal altijd een hap uit mijn ziel blijven....
Een reactie posten