Sommige dingen wennen nooit. Hoe vaak je het ook doet. Presentaties geven bijvoorbeeld. Tientallen keren gedaan, gepokt en gemazeld, stuk getraind door alle cursussen, voor grote groepen gestaan en voor kleine groepen, voor geïnteresseerden en gedesinteresseerden, en dan toch! Het onwennige gevoel blijft. Ik kan het patroon al helemaal uitstippelen. De week voor het bewuste optreden groeit de angst en schieten allerlei mogelijke doemscenario’s door mijn hoofd: als ze maar geen lastige vragen gaan stellen, als de volgorde van mijn slides nog maar wel klopt als ik begin, als de inhoud maar geen inconsistenties bevat. En dat ondanks de gedegen voorbereiding, want ik laat werkelijk niets aan het toeval over. De nacht ervoor kenschetst zich door slecht kunnen slapen, nachtmerries in tientallen varianten over hoe het zou kunnen gaan en het zoeken naar uitvluchten om maar niet te hoeven. En het moment zelf gaat gepaard met hartkloppingen, een uitgedroogde tong die alleen maar in de weg lijkt te zitten, zweethanden en een droge keel. Tot het voorbij is en alles van me afglijdt. Zo ook deze week. De nacht voor het seminar waar ik moest spreken, had ik gedroomd dat ik Rita Verdonk had uitgenodigd als dagvoorzitter. Geen goed idee! Alle aanwezigen spraken er schande van toen Rita ten tonele verscheen. Hoe had ik zo’n controversiële minister kunnen uitnodigen? Er brak een heftige discussie los onder de deelnemers die ik probeerde te sussen, maar de gemoederen wilden maar niet kalmer worden. Vanachter het spreekgestoelte op het podium begon Rita haar geduld te verliezen. Geïrriteerd zette ze de microfoon aan en sprak met een verveeld gezicht: ‘Wil je nou dat ik nog wat zeg of kan ik weer gaan? Het is heel simpel: ja of nee.’
Natuurlijk ging de presentatie goed en natuurlijk was het leuk en was er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht. Er waren zelfs complimenten uit het publiek. En zo gaat het eigenlijk altijd. Waarom realiseer ik me dat niet vooraf? Dan zou ik me niet zo druk hoeven te maken. Het enige kritiekpuntje kwam van een collega die zei: ‘Mooi verhaal had je, maar ik werd wel erg afgeleid door je schoenen. Die maakten zo’n herrie op het tapijt.’
14 opmerkingen:
dromen van rita........volgens mij mag je dat rustig een nachtmerrie noemen
en ik dacht dat ik wel eens vervelend droomde over verdrinkingsdood enzo.... maar ik zou voor geen goud met jou willen ruilen... brrrrrrrrrrr
Gelukkig dat het goed ging! Ja, presentaties geven went op de een of andere manier nooit. Alhoewel ik het over het algemeen best leuk vind (als ik eenmaal bezig ben).
@ Mopperpot: dat was het zeker! Na zo'n nachtmerrie kan het in realiteit alleen maar meevallen!
@ Frodo: thx for the support ;-( Verdrinkingsdood lijkt me overigens ook geen pretje.
@ She: ik vind het stiekem ook leuk om te doen, anders zou ik natuurlijk nooit volmondig ja zeggen tegen een verzoek om een presentatie te doen of mezelf vrijwillig opwerpen. Maar als het moment daar is, lijk je dat helemaal te vergeten.
O jee! Kan me voorstellen dat dat een nachtmerrie is. Ik vind het voor een groep spreken niet meer zo erg sinds ik voor de klas sta, hoewel 25 13-jarigen natuurlijk minder eng zijn dan Rita Verdonk en een belangrijk publiek!
De spanning houdt je scherp, het heeft een functie!
Ik zou het je niet graag na doen... Voor muziekuitvoeringen en voorspeelavonden nam ik altijd een bètablokker om mijn hartslag rustig te krijgen en het trillen van mijn vingers tegen te gaan.
@ Dutchnic: als je voor de klas staat ben je natuurlijk helemaal geroutineerd. Dertienjarigen kunnen volgens mij ook behoorlijk moeilijke vragen stellen, dus ik weet niet wat erger is.
@ Goentah: een beetje spanning hoort er inderdaad bij. Een betablokker? Ik heb nog nooit iets genomen tegen de zenuwen, ben bang dat ik er dan verslaafd aan raak ;-)
Teddy, een bètablokker wordt meestal tegen een te hoge bloeddruk ingenomen. Niks verslavends aan! Ik neem dan de laagste sterkte, en soms is zelfs een half tabletje genoeg. Ook voor examens ideaal!
Jakkes, zit ik toch weer de reizende kwakzalver te spelen...:-)
Een beetje gezonde spanning houd je scherp en alert, zodat je optimaal presteert. Maar nachtmerries...mwa.
Geweldig dat de presentatie goed ging! Je zag er zo tegenop. Mijn complimenten! Maarreh, schoenen die lawaai maken op het tapijt? Wat had je dan voor schoenen aan?
@ Goentah: jij komt echt niet meer van dat reizende internet-kwakzalver imago af, haha. Stunten met betablokkers, maar misschien ga ik het toch eens proberen, vooral als het niet verslavend werkt.
@ Champagne: nee, die nachtmerries hoeven voor mij ook niet zo nodig. Maar zijn onderdeel van die spanning vrees ik.
@ Hette: ik had het ook helemaal niet door dat die schoenen zo'n herrie maakten. Het uiteinde van die punthakken bleven elke keer een klein beetje haken in het tapijt, dus wat je hoort is het loskomen van die hakken uit de stof van het tapijt. Kan me voorstellen dat dat afleidt. Ook als mensen opvallende sieraden of make-up dragen wordt je blik daar ongewild naar toe gezogen.
Ik merk dat ik er nu aan gewend ben, doe veel presentaties en cursussen en voel heel weinig spanning meer. Alleen voor een hele grote groep of als het erg belangrijk is (grote offerte presentatie ofzo) dan voel ik die gezonde spanning wel weer.
Ik wil maar aangeven dat ook presentaties wennen en dat de spanning dan ook wegblijft.
Ik doe nooit iets als een presentatie of ook maar iets wat daar op lijkt, en dat is waarschijnlijk maar goed ook.:)
Juist daarom heb ik des te meer respect voor het feit dat jij het wel kan, en ook doet. Knap van je!
@ Anton: dat is een hele geruststelling om te weten dat het dus wel went. Ik moet dus gewoon doorgaan. Daar komt het eigenlijk op neer.
@ Dré: dank je, maar het gaat bij mij niet zonder slag of stoot zoals je hebt kunnen lezen. Ik hoop dan ook van harte dat Anton gelijk krijgt.
Een reactie posten