En zo kwam het dat we op een zonnige middag zaten te lunchen. De terrassen zaten vol. Er klonk muziek. Even verderop liepen enkele verdwaalde demonstranten. Hun boodschap werd door een enkeling gehoord. De meeste voorbijgangers waren gehaast en hadden genoeg aan elkaar en aan hun onbestemde doel.
Mijn lunchgenoot was strak in het pak, zijn haar in de gel, tip-top verzorgd. Zijn rechterhand nonchalant in zijn broekzak, zijn andere hand aan zijn oor, mobieltje in de hand, zo weggelopen uit de Wehkamp. Hij was zich bewust van alle aandacht die hij kreeg van het, voornamelijk, vrouwelijke publiek. En hij genoot er zichtbaar van. Enthousiast stapte hij op me af toen hij me zag aankomen. Ik voelde me een beetje underdressed in mijn felgroene blousje en zwarte broek, hoewel zakelijk genoeg voor deze zakelijke lunch en een middagje kantoorzitten.
Nog voordat we hadden besteld stak hij van wal. Eén grote succes-story volgde. Zijn verhaal grotendeels een monoloog, geen speld tussen te krijgen. En dat leek ook geenszins de bedoeling, want hij reageerde nauwelijks op de dingen die ik zei. Onderwijl speelde hij nerveus met een bierviltje. Zonder opkijken was hij verdiept in zijn eigen verhaal.´Leuk om elkaar wat beter te leren kennen,´ constateerde hij nadat hij tien minuten lang over zichzelf had gesproken. ´Zal ik vertellen hoe ík er terecht ben gekomen?´ probeerde ik. `Ja, ja, tuurlijk. Ga je gang,´ sprak hij uitnodigend. Ik stak van wal, maar hij onderbrak me. ´Eh, voordat je verder gaat, zullen we eerst iets bestellen?´ ´Prima.´ Hij probeerde de serveerster te wenken, maar het was druk en het duurde even voor ze zijn signalen oppikte. ´Nou, nou, nou, wat een tent,´mopperde hij.
Nadat de serveerster onze bestelling had opgenomen, vervolgde ik mijn verhaal. Maar ik sprak tegen een muur. Zijn ogen dwaalden continu af naar de voorbijgangers, de serveersters, de dames die naast ons zaten, de mannen in pak die gehaast richting kantoor liepen. Hij leek niets te horen van wat ik vertelde. Keek langs me heen. Elke keer als er iemand voorbij kwam, keek hij op. Met de één had hij oogcontact, anderen negeerden hem. Ik voelde me miskend. ´Verwacht je iemand?´ vroeg ik ten slotte geïrriteerd. ´Je zit zo om je heen te kijken.´´Eh nee, ja, sorry. Ik meende een bekende te zien.´ De ene na de andere mogelijke ´bekende´ passeerde. Allen onbekend...
Maar de lunch was in het water gevallen. Ik had mijn tegenpool ontmoet. Hier zat een man die zich de koning te rijk voelde. Vol zelfvertrouwen presenteerde hij zijn verhaal. Alles leek te kloppen. Zijn vlekkeloze verleden een aaneenschakeling van successen. Alles wat hij aanraakte leek in goud te veranderen.
Ik ben licht allergisch voor mensen die zichzelf helemaal te gek vinden, zichzelf uitermate serieus nemen, altijd de overtreffende trap moeten vertellen op feestjes wanneer een ander een bescheiden succesje vertelt. Een ander zijn one minute of fame daardoor misgunnen. Vanwaar die drang om altijd in het middelpunt van de belangstelling te willen staan, je altijd te willen bewijzen tegenover anderen? Kun je dan wel jezelf zijn? Ik geloof het niet. Ik geloof niet in een dergelijke perfectie. Ik houd van mensen die puur zijn en dus ook een deel van hun kwetsbaarheid durven te tonen. Zelfspot hebben. En dat zijn ook de contacten die mede daardoor een bepaald soort diepgang krijgen. De contacten die mij bijblijven. Toen we afscheid namen, voelde ik me opgelucht.
En ergens bekroop me het gevoel dat deze succesvolle man zijn onzekerheid alleen maar heeft willen verbergen achter een masker van goud...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
24 opmerkingen:
Ik denk dat je gelijk hebt, hij maskeert zijn eigen onzekerheid met zijn verhalen. Wij wil zich continue bewijzen, maar wat een vreslijke lunch. Ik heb zo'n vreselijke hekel aan dit soort mensen, bah! Zonde van je tijd.
Mensen die het nodig vinden om de hele tijd aandacht te vragen voor hun successen zijn verdacht, is mijn ervaring. Succes is iets wat je hebt en waar je niet constant over praat. Dat hoeft ook niet want je weet het zelf en dat is voldoende. Maar inderdaad, als je onzeker bent, of eigenlijk helemaal niet zo succesvol, dan wil je van anderen bevestiging. Want dan kun je er zelf ook eindelijk in gaan geloven (tegen beter weten in). Ik generaliseer nu natuurlijk, maar vaak werkt het wel zo.
Vermoeiend, arrogantie in combinatie met zelfspot en relativeringsvermogen is veel aantrekkelijker! Arme jij dat je zo'n lunchpartner had.
Haha ik moest wel lachen om je beschrijving hoor. Het zou zo maar een typetje uit een 1 of ander show kunnen zijn. Ik ken geen mensen die zich zo gedragen eigenlijk (ik ken helemaal geen zakenmannen). Vind het wel vervelend voor je dat door het gedrag van deze bal je lekkere lunch in het water is gevallen. Ben ook lichtelijk allergisch voor mensen die pretenderen dat ze beter zijn dan de rest trouwens. Dat zijn helemaal geen aangename mensen denk ik.
Ik hou ook helemaal niet van 'dat soort' mensen, om ze maar even in een hokje te plaatsen. Vind mensen die totaal geen interesse in een ander tonen sowieso heel erg oninteressant. Goed van je dat je hem even confronteerde met zijn (ergerlijke) gedrag. Jammer dat hij het niet oppikte, maar dat kun je ook haast niet verwachten van zo'n kerel. Hopelijk heeft hij je niet de eetlust ontnomen?
@ Anton: inderdaad zonde van mijn tijd. Nooit weer.
@ She: het is precies wat je zegt. Als je daardwerkelijk succesvol bent, dan is dat een gegeven en dan is dat vaak ook wel bekend bij anderen. Volkomen overbodig dus om dan ook nog eens reclame voor jezelf te maken.
@ Hette: nee, verre van aangenaam. Ik kom ze ook privé wel eens tegen en ben daar dan ook heel snel klaar mee.
@ Rian: mijn eetlust werd er niet minder om, maar gezellig is anders. Het werd een erg korte lunch!
Heb je hem nog naar zijn sterrenbeeld gevraagd? Lijkt me typisch een leeuw...
Ik heb er wel plezier in zulke eenzijdige 'gespekken' te ontwrichten. Dat lukt me doorgaans ook en staan ze een beetje voor aap omdat ze naast dat blabla-verhaal geen alternatief hebben.
Je moet dus eigenlijk dit soort mensen niet zo ver laten komen. Als het echt niet lukt binnen 10 minuten, dan stoot je per ongeluk een kop hete koffie om die toeval z'n kruis schroeit. Dan gaat daarna het gesprek vast over iets anders. :-)
@ Rammens: nee, ik was helemaal niet (meer) geïnteresseerd. Hij had al genoeg over zichzelf verteld. En Leeuwen houden inderdaad van aandacht, maar dit sloeg alles.
@ Xiwel: haha, jij had er een leuke draai aangegeven. Wat een sadisme. Hij had wel anders gepiept met die hete koffie over zich heen. We zullen er nooit achter komen, want er komt zeker geen tweede date met Mr. Perfect.
Ik kreeg de kriebels toen ik je las. Erg herkenbaar. Van die mensen die steeds zitten te smssen en de hele avond om de 5 minuten hun mobiele telefoon uit hun zak halen om te zien of ze niks missen.....dat is eenmaal iets van zeggen en als dat niet verandert dan is het afvoeren bij mij! Man of vrouw maakt niet uit
Je schetst het beeld heel helder, ik zag hem zó voor me, deze zelfingenomen succesvolle meneer. Maar ondanks dat hij goed kijkt, mist hij heel veel van de wereld om hem heen.
Ik dacht hetzelfde als Hette. Heb je nog wel van de zon kunnen genieten?
Aan ieder medaille zit een keerzijde, dus ook aan die van hem. Heel vaak is dat het omgekeerd everedige van wat met zoveel ijver gepoogd wordt naar de ander uit te dragen. Die wetenschap zorgt ervoor dat ik tegenwoordig mild gestemd kan zijn over dergelijke mensen. Er een echt contact mee opbouwen is zeker weer een ander verhaal. Persoonlijk val ik voor de mensen die hun imperfecties niet verbergen. Ik vind het niet alleen charmant, maar bovendien ook getuigen van een bepaalde mate van zelfkennis en kracht. Wel jammer dat er zo'n stempel op je lunch gedrukt werd....
@ Penguin: zijn telefoon had hij keurig uit gezet aan het begin van de lunch, om toch maar even een pluspuntje te noemen ;-)
@ Champagne: inderdaad, met zo'n eenzijdige kijk op de wereld mis je veel.
@ Dutchnic: we zaten gelukkig buiten, dus ik heb ook van de zon kunnen genieten, maar had dat liever gedaan in gezelschap van een iemand anders.
@ Dré: ik ben het helemaal met je eens. Er zit vaak een kant aan dit soort mensen, die ze maar al te graag verbergen. Ik ben juist geïnteresseerd in die andere kant. (Ver)oordelen doe ik dus ook niet, maar gezellig is anders.
Hahaha een Leeuw, dat verklaart een hoop :-).
E. (binnenkort weer uit) C.
En je hebt de hele lunch met hem uitgezeten? Deed je dat uit beleefdheid, of was het ook nog zakelijk?
Als ik zo iemand tegenover me heb kan ik heel erg recalcitrant worden. Opmerken dat het niet zo bijzonder is, of vertellen dat ik iemand ken die z'n zaakjes nog beter voor elkaar heeft, of vileine vragen stellen ("waarom zijn mensen die voor geld gaan nooit interessant, denk je?"
Op die manier kun je ze misschien nog aan het denken zetten zodat ze misschien, heeeel misschien de volgende keer iets anders reageren.
Ik kijk er altijd meewarig naar. In mijn ogen zijn het mensen die eigenlijk helemaal alleen staan en dit zelf creëren. Als ze in en moeilijke situatie komen, zitten ze met de gebakken peren.
@ Anonymous: als ik had geweten dat het een leeuw was, was ik er niet eens aan begonnen ;-)
@ Frodo: geloof me, ik zat er nog uit beleefdheid, maar heb het zo kort mogelijk gehouden. Ik word jammer genoeg achteraf pas recalcitrant. Op het moment zelf hoop ik toch dat de betreffende persoon nog bijdraait en mijn subtiele hints oppikt. Niet dus.
@ Moniekie: helaas lijken ze er weinig van te leren.
Ik zag hem zo zitten, na je log gelezen te hebben. Ik heb ook een bloedhekel aan dat type man, en erger, ze maken me vreselijk onzeker.
Vaak zijn ze wel succesvol in het bedrijfsleven. Gek eigenlijk.
@ Goentah: dat is ook zo irritant: dat haantjesgedrag wordt in het bedrijfsleven nog gewaardeerd ook. Maar gelukkig niet overal. Ik mag me gelukkig prijzen dat in mijn werkomgeving het aantal haantjes maar zeer beperkt is.
Inderdaad, zo'n baas heb ik ook vaak gehad....
Gelukkig had ik bijna altijd een vrij zelfstandige functie :-)
Maar wat vreselijk om zo je tijd door te moeten maken!
@ Geertje: een vrij zelfstandige functie? Mag ik vragen wat je hebt gedaan? Ik ben nu toch wel nieuwsgierig geworden.
Ja doei, er is bijna niks perfect aan deze man (als dat taalkundig en feitelijk kan). Hij kan nog zo uit de Wehkamp lopen, hij heeft dus duidelijk ook de diepgang van een velletje papier. Wat een hork. Daar hoef jij niet tegen op te kijken!
Zo en nu ga ik de andere reacties hierop es lezen.
[even stilgevallen]
alle anderen hadden eigenlijk al best wel rake reacties...
en jij blies zo'n pakkenhork zo eventjes weg, maak ik al op uit jouw commentaren daarop.
en ach, of het nou werkelijk boeiend is wat mensen achter een facade van egocentrisme verbergen... ik vrees toch vaak een leegte.
@ Mink: ik snap wat je bedoelt. De diepgang in het gesprek was inderdaad ver te zoeken en toch heb ik ergens nog hoop dat er achter die facade geen leegte schuilgaat, maar gewoon een eenvoudige man die door onzekerheid en tegenslag geleerd heeft zich op deze manier te moeten weren. We zullen er in dit geval niet achter komen hoe de vork in de steel steekt. Helaas.
Een reactie posten