Partner

Als om half vier in de ochtend de wekker gaat, kan ik mijn oren niet geloven. Hoe kunnen we zo stom zijn geweest de wekker te zetten terwijl we er helemaal niet uit hoeven? P. besluit gelijk van de gelegenheid gebruik te maken naar het toilet te gaan. Maar naast de bekende toiletgeluiden hoor ik tot mijn grote verbazing hoe hij zich scheert en vervolgens onder de douche stapt. ‘Waar ben jij mee bezig?’ vraag ik als hij uit de badkamer komt. ‘Zou je er niet eens uitgaan? Zonsopkomst, weet je nog,’ roept hij en hij begint zich aan te kleden. Ik herinner me vaag dat we het een paar dagen geleden hebben gehad over de prachtige zonsopkomst aan de andere kant van het eiland, maar vandaag? ‘Als je het niet erg vindt, blijf ik nog even liggen,’ zucht ik en ik draai me weer om. Maar P.’s overtuigingskracht is groter dan mijn luiheid en dus zit ik even later achterop bij P. op de squad die we voor een paar dagen hebben gehuurd. Het is aardedonker op de onverlichte wegen op Paaseiland. Geen andere geluiden dan het geronk van de motor. Ik klem me stevig vast, mijn slaperige ogen tot spleetjes fijngeknepen om de frisse wind buiten te houden. Na een uur rijden komen we dan aan bij de baai aan zee waar op een immense, kale vlakte 15 grote standbeelden op een rij staan. Als P. de motor uitzet, horen we hoe de hoge golven woest tegen de hoge kliffen slaan. Maar dan wordt het langzaam lichter. Een donkerrood licht gloort aan de horizon en beschijnt een zilverkleurige zee. We stappen af en P. neemt me mee naar die fascinerende rij beeltenissen op altaren. Met griezelige precisie volgen ze onze bewegingen. We voelen ons piepklein. En dan knielt P. terwijl hij mijn hand vastpakt. ‘Wil je met mij trouwen?’

Die bijzondere dag waarop P. mij vroeg en ik volmondig ‘ja’ antwoordde is vandaag precies een half jaar en twee dagen geleden. En over exact een jaar, op 30 mei 2008, is het zover: dan gaan we trouwen! Ik en de man die zich in deze prille 1,5 jaar dat we samen zijn zo’n fantastische partner heeft getoond. Ik, die er eigenlijk al niet meer in geloofde dat een echte partner zou bestaan. Het voelt heel bijzonder om op zo’n bijzondere vraag volmondig ‘ja’ te kunnen zeggen. Minstens zo bijzonder vind ik het dat goede vriendin I. ook volmondig ‘ja’ antwoordde toen ik haar vroeg of ze mijn getuige wil zijn. Lief en leed hebben we gedeeld al sinds de middelbare school, door pieken en door dalen, ze was er altijd en ze zal er straks ook zijn in deze bijzondere fase in mijn leven en daar ben ik enorm blij mee.