Koninklijk weekend

Ja, ik voelde me rot op Koninginnenach vanwege het schuldgevoel over mijn werk. Na een goed gesprek met P. merkte ik dat de schuldgevoelens tegenover mezelf en tegenover P. toch een stuk groter waren. Ik nam met pijn en moeite een drastisch besluit: ik zette mijn telefoon en mijn laptop uit. Even geen mail en even geen telefoon. Ik besloot mezelf op Koninginnedag en Hemelvaartdag te trakteren op een paar dagen onbereikbaarheid en mijn aandacht volledig te richten op P. en de dingen die er de laatste tijd tegen wil en dank bij in zijn geschoten.
Ik kan je vertellen dat dat heerlijk was. Het kostte me even tijd om weer te wennen aan dat daadwerkelijk vrije gevoel van niets hoeven doen en zelf kunnen bepalen hoe mijn dag eruit ziet en dat heeft zich vertaald in extreem lang uitslapen (maar die slaap had ik duidelijk nodig) en extreem laat naar bed gaan. Maar ik heb me ook uitgeleefd op het draaiboek voor de bruiloft, boeken gelezen en mijn kledingkast een grote opknapbeurt gegeven.
Het mooie weer werkte natuurlijk ook mee. We hebben zaterdag een zeilbootje gehuurd en heerlijk gevaren op één van de vele plassen die Nederland rijk is. Ook al was de kick voor P. minder groot dan op de catamaran, ook hij had een leuke dag. En vandaag een uitgebreide beautyfarm-dag met vriendin J. die ook hard toe was aan wat ontspanning. De avond met oma en andere familie gaf me ook een goed gevoel met als gevolg dat ik nu volkomen ontspannen op de bank zit, maar mijn mailbox niet durf te openen... Morgenochtend dan maar een uurtje eerder op voordat ik in de auto richting onze Zuiderburen rijdt. Ik wil nog heel even genieten van de rust...

In memoriam

Het deed me pijn de eens zo vitale man die mij piano heeft leren spelen en mij mijn eerste woordjes Spaans heeft bijgebracht zo te zien liggen. Volkomen uitgeput, af en toe kreunend van de pijn, bracht hij zijn laatste dagen en nachten door. Nauwelijks in staat om te eten of te drinken. Het lukte ons niet om met hem te communiceren en toch hadden we het gevoel dat hij zich bewust was van onze aanwezigheid. Ik was dankbaar voor het kneepje in mijn hand toen ik zijn zachte handen vastgreep. Zijn grijswitte, donzige haar zat nog altijd in model.
Niettemin was de schok groot toen mijn oma mij belde op 14 april 2008 in de ochtend om te vertellen dat mijn opa was heengegaan. Stil en onverwacht. Alleen en met gepaste trots. Het was zijn eer te na om daar in dat ziekenhuisbed af te wachten wat het lot zou beslissen. Hij heeft ons heel veel bijgebracht, onder andere de omgang met de dood en toch was ik volkomen uit het lood geslagen. Ik had niet zien aankomen dat het zo snel zou gaan, had nog altijd de hoop dat hij langzaam zou opknappen. Maar zijn lichaam was op. Met zijn 97 jaar heeft hij een fantastisch leven gehad. Zoals het vaak gaat, bracht zijn overlijden de familie weer nader bij elkaar. Onze drukke levens maakten dat het onderlinge contact was verwaterd. Nu we eenmaal bij elkaar waren was het weer als vanouds. Het gaf voldoening om hem gezamenlijk de laatste eer te bewijzen, precies zoals hij had gewild met veel muziek, veel humor en vooral veel warmte. Opa blijf altijd in mijn herinnering.

Schuldgevoel

Natuurlijk geniet ik van die internationale klus, die job waarmee ik zo enorm blij was koud zeven maanden geleden. En natuurlijk geeft het me een kick dat ik promotie heb gemaakt en me tegenwoordig MT-lid mag noemen, maar heftig is het allemaal wel. Brussel, Kopenhagen, Berlijn, Dublin, Hamburg, Madrid en Lissabon kwamen de afgelopen maanden in vogelvlucht voorbij. Nauwelijks tijd om te ademen, nauwelijks tijd ook om te genieten van al die prachtige steden door de continue tijdsdruk en de prestaties die geleverd moeten worden. Mijn collega's zijn familie geworden, mijn laptop en mijn lichaam lijken vergroeid, mijn geest draait dag en nacht door. En dat alles heeft een prijs. P. en ik hebben stevige woorden gehad en terecht. Natuurlijk steunt hij me en vindt hij het fantastisch voor me dat ik een baan heb waar ik mijn ei in kwijt kan, maar er is ook een keerzijde. Ik ben weinig thuis, slaap veel in hotels. Als ik thuis ben, ben ik te moe om leuke dingen te doen of te humeurig door de vermoeidheid. In het weekend werk ik ook vaak. Het maakte me verdrietig, dinsdag toen Den Haag aan het feesten was op Koninginnenach en ik er eigenlijk helemaal niet van genoot. Ik hoorde één van mijn favoriete bands spelen en mijn benen bewogen automatisch mee op de muziek, maar het kwam niet uit mijn hart. Ik voelde me schuldig omdat ik dacht aan het vele werk dat op me wachtte en mijn internationale collega's die geen feestvierden maar doorwerkten en ik voelde me er rot om. Ik wil weer ontspannen en vrolijk zijn, leuke dingen doen, genieten van de dingen die echt belangrijk voor me zijn en me niet continu opgejaagd voelen door het ongrijpbare spook dat werk heet... Maar mijn trots zegt me ook dat ik mijn klus moet afmaken. Ik wil de handschoen niet voortijdig in de ring gooien, maar het moet niet al te lang meer duren.

Op zoek naar de juiste trouwlocatie

We gaan niet over één nacht ijs als het gaat om het vinden van de juiste locatie voor dat wat de mooiste dag van ons leven moet worden. Het is lastiger dan we dachten. Of misschien maken we het onszelf wel moeilijker dan nodig. We zijn ook aan de late kant. Een bruiloft in mei is zo goed als zeker van de baan. We praten al over september en oktober. Eén ding is zeker: keus is er genoeg en iedereen lijkt mee te willen delen in het op handen zijnde huwelijksgeluk. Zet het woord “trouw” of “huwelijk” ervoor en de prijzen schieten explosief omhoog. Het eerder beraamde budget lijkt een lachertje vergeleken bij de daadwerkelijke bedragen en dan doen we geen gekke dingen. Maar we vinden het beiden belangrijk dat het voor iedereen een onvergetelijke dag wordt. We bezoeken locatie na locatie, stellen kritische vragen en beoordelen offertes. Met elke locatie is wel iets. In de ene locatie worden we gastvrij en hartelijk ontvangen, maar jammer dat het etablissement in een achteraf straatje ligt. De andere locatie ligt zo ver afgelegen dat we ons afvragen of de gasten ons wel zullen vinden, laat staan de weg naar huis. En dan is er de strakke salesmanager in pak van de locatie die bij ons op nummer 1 staat. Hij kijkt verveeld bij elke vraag die we stellen. Na een half uur worden we met zachte doch dwingende hand de deur uitgewerkt. Als hij ons al zo zakelijk benadert hoe zullen onze gasten dan worden ontvangen? Vandaag lijkt het tij echter te keren wanneer we neerstranden in een idyllisch plaatsje in Zuid-Holland middenin de weilanden. We worden uiterst hartelijk ontvangen. Terwijl we genieten van het uitzicht op het water stelt de eigenaar ter plekke de offerte op. Ondanks de drukte neemt hij alle tijd en komt hij met leuke ideeën om de dag nog feestelijker te maken. We zijn aangenaam verrast door de mogelijkheden en de prijzen. Wat een service! Jammer dat het toch een eindje rijden is vanuit Den Haag. Logistiek misschien wel een uitdaging. Eenmaal terug in de auto duizelt het ons. We moeten beslissen: kiezen voor onze nummer één, dicht bij huis en het gebrek aan persoonlijke touch op de koop toe nemen of kiezen voor deze sympathieke eigenaar die met zijn locatie weliswaar wat verder weg ligt. We zijn er nog niet uit en de tijd begint te dringen.

Update 10-2-08: ... en het worden geen van beide locaties. Van de week werd duidelijk dat onze ideale locatie veel dichter bij huis ligt en helemaal voldoet aan onze wensen. Ja, een derde locatie diende zich voor. We waren er vrijwel direct uit dat dit het moest worden. Ook de trouwlocatie van onze keus is beschikbaar en de getuigen kunnen ook. Wat wil een mens nog meer?

Zon, sneeuw en rust

Na dertien uur rijden en één overnachting bereiken we zonder verdere vertraging Andorra! De nare start van de vakantie lijkt vergeten en we voelen onze lichamen weer tot leven komen bij het zien van de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën, een strakblauwe hemel en het voelen van de warmte van de winterzon. We hebben een ideaal hotel op maar vijf minuten lopen van de liften, onze skipassen liggen al klaar en nog geen paar uur later staan we al op de zonovergoten piste. Een DJ draait heerlijke lounge muziek. Even vergeet ik dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat ik op de latten heb gestaan, maar wat maakt het uit. Skiën is toch vooral een kwestie van durven! En daar schort het hem deze keer aan. De onbezonnenheid waarmee ik eerdere jaren de pistes af ging, was dit keer ver te zoeken. Op sommige plekken is het ijzig glad en gezien het grote aantal snowboarders dat roekeloos de helling af dendert, lijkt het me veiliger om aan de rand van de piste te blijven. Na een paar goede aanwijzingen van P., een paar valpartijen en een stevige botsing met een snowboarder, is het ijs gebroken en gaan de remmen eindelijk los. Aan het eind van de dag komen we heerlijk bij in zwembad en jaccuzzi. De dagen rond oud en nieuw brengen we door in Barcelona. Ook hier hoge temperaturen. We maken lange wandelingen langs alle bezienswaardigheden. In een swingende salsaclub gaan we uit ons dak temidden van feestende inwoners van Barcelona compleet met feestmutsen, maskers, balonnen en toetsers die door de gemeente zijn uitgereikt speciaal voor oud en nieuw. 2008 is begonnen! Ik wens u allen een heel mooi en gezond nieuw jaar!

Harde klap

Ik word wakker doordat we heen en weer slingeren op de weg. Als ik mijn ogen open, rijden we in op een wit busje. Ik schreeuw en vraag P. wat er gebeurt. Is het busje op onze baan gekomen of zijn wij fout? P. mompelt dat hij moet zijn ingedommeld. Ondertussen probeert hij uit alle macht de slingerende auto weer onder controle te krijgen. We zien hoe het witte busje in volle vaart op de betonnen vangrail af rijdt. Enkele seconden later overkomt ons hetzelfde. Als in een botsautootje slingeren we terug de snelweg op terwijl de auto ronddraait. Een grote vrachtwagen die van rechts komt, kunnen we niet meer ontwijken, de auto is totaal bestuurloos geworden. En dan staan we stil, midden op Ring Antwerpen op de laatste dag voor de kerstvakantie op weg naar onze wintersportvakantie in Andorra. Die vakantie waar we na maanden hard werken zo enorm naar hebben uitgekeken. Als ik door de voorruit tuur besef ik hoe ongelukkig we terecht zijn gekomen met al die naderende auto’s. Ik zie auto’s stoppen op de vluchtstrook. Van alle kanten komen mensen naar ons toe. Bestuurders van auto’s met een Nederlands kenteken. Bezorgde medelanders. ‘Is alles goed met jullie? Wat een klap zeg!’ Alles is goed met ons, we lijken niets te hebben. ‘Zet hem maar even aan de kant,’ zeg ik tegen P. En P. , net als ik, totaal versuft, start de motor. ‘Dat zou ik maar even niet doen. Stap maar gewoon uit,’ zegt de sympathieke Nederlander die ons wil helpen. Als we zijn uitgestapt, schrikken we ons wezenloos van de ravage om ons heen en beseffen we dat het een groot wonder is dat we ongedeerd zijn. Overal verspreid over de snelweg liggen brokstukken, restanten van wat eens mijn autootje was. De voorbumper van de auto is compleet weggevaagd. De achterbumper is zwaar beschadigd en het linkerachterwiel is verdwenen. Links van ons begint zich een lange file te vormen van vakantiegangers. Sommigen zijn bezorgd, anderen maken foto’s met hun mobieltje, anderen schelden ons uit of steken hun middelvinger op, boos omdat het onze schuld is dat zij nu in de file staan. Een jongedame heeft haar auto op de vluchtstrook geparkeerd en steekt de snelweg over. ‘Ik ben huisarts, kan ik iets voor jullie betekenen?’ In no time verschijnen de politie en twee ambulances, maar gelukkig heeft geen van de betrokkenen letsel. De man van het witte busje is boos. Niet alleen zijn busje is total loss, maar ook de dure antiek achterin is zwaar beschadigd. De bestuurder van de vrachtwagen is milder. Petje af en enorme waardering voor de mensen van Eurocross, de Belgische politie en alle omstanders die ons direct hebben opgevangen. Binnen twee uur zitten wij en de bestuurder van het witte busje in de takelwagen van de Belgische dépannage service. De vervallen voertuigen achterop. In Antwerpen staat een huurauto voor ons klaar. We zijn dankbaar voor het engeltje dat ons heeft beschermd. Het is werkelijk een wonder dat we geen schrammetje hebben opgelopen...

Holland Dance Festival

Twee jaar geleden was ik net te laat. Dit jaar was ik er als de kippen bij: het Holland Dance Festival in Den Haag! Anderhalve maand lang bivakkeren internationale dansgezelschappen in het Haagse en kunnen ouderen en jongeren genieten van voorstellingen en workshops. Het hoogtepunt van het festival is de Dansparade, een bonte stoet van dansende gezelschappen die door de stad trekt. Ik ben enigszins doorgeslagen in mijn enthousiasme en heb me opgegeven voor maar liefst zes verschillende workshops naast het salsadansen op de zondag. Het is dan ook geen wonder dat ik nu stijf van de spierpijn achter mijn p.c. zit. Jammer dat ik te weinig tijd heb om ook structureel meer met dans bezig te zijn, want daar ligt toch echt een passie van me. Het is inmiddels jaren geleden dat ik zelf in de spotlights stond met een dansgroep die nog regelmatig optrad, lang vervlogen tijden. Dat werd ook pijnlijk duidelijk tijdens de modern dance workshop toen alle blikken onmiddellijk op mijn ouderwetse balletschoentjes vielen: daar loopt inmiddels niemand meer mee...

Kiekeboe

Nee, ik ben niet van de aardbodem verdwenen, ook al leek het daar misschien wel op. Noch ben ik gestopt. Het gaat verder ook prima met me. Ik ga het in de beperkte tijd die ik heb ook niet hebben over de extreme drukte op het project, de reizen naar het buitenland en de promotie die ik heb gemaakt op het project, want er zijn belangrijker dingen te melden. Ik wil namelijk alleen maar kwijt dat ik jullie niet ben vergeten en dat ik het bloggen echt mis! Ik hoop dat ik de draad gauw weer kan oppakken, maar het wordt waarschijnlijk na half december pas weer wat rustiger.

Hardlopen

Hij was al niet bijzonder gemotiveerd om mee te gaan, maar uiteindelijk laat hij zich toch overhalen en loopt hij mee. Hij weet ook dat het goed voor hem is en dat hij de afgelopen tijd te weinig heeft gedaan. Onze conditie holt achteruit en met deze lange werkdagen redden we het eenvoudigweg niet om naar de sportschool te gaan. Maar hardlopen op het tijdstip dat het ons uitkomt, moet toch wel lukken. Het lukte ons deze week maar liefst drie keer om te lopen door de prachtige bossen van Den Haag. Arme P. Zijn sport is het zeker niet en zal het waarschijnlijk ook niet worden. Hij beult zich liever af op de catamaran. Als hijgende paarden wisselen we rennen en wandelen af. Bezweet en afgepeigerd al na slechts enkele minuten proberen we elkaar aan te praten dat het best leuk is. En geef nou toe, het gaat toch ook een stuk beter op die nieuwe, perfect aangemeten hardloopschoenen? Piepend en krakend, snakkend naar water, ploffen we neer op onze doorgezakte bank als we thuis aankomen en proberen we er een goed gevoel aan over te houden. Alle begin is moeilijk spreek ik mezelf bemoedigend toe. Zelfs P. is voorzichtig optimistisch. Alles beter dan na het eten op de bank in slaap vallen. We voelen ons na de derde keer zelfs fit. Maar dan is de eerste training van de hardloopgroep waarvoor we ons hebben opgegeven. Onder begeleiding van twee professionele lopers volgen we zes weken lang een intensieve training van twee uur met theorieles, strekoefeningen, loopoefeningen, techniek en conditietraining. Een erg goede training, dat zeker. Als P. de ruim twintig startende renners aanschouwt, zinkt de moed hem in de schoenen: op de trainers na allemaal vrouw. Een relaas over sportbeha’s en thermisch ondergoed volgt. Ik durf P. nauwelijks aan te kijken. Maar als onze blikken zich kruisen, weet ik genoeg: hij gaat nooit meer mee.

Vliegende start

Het ijs is meteen gebroken wanneer mijn Nederlandse collega doodleuk een biertje bestelt bij onze sympathiek ogende UK-collega, die ze voor ober aan ziet. Het valt dan ook niet mee om de namen en gezichten van collega’s uit meer dan 20 verschillende landen te onthouden. Het vindt allemaal plaats tijdens de grote start van het internationale project waarvoor ik sta opgesteld. Een weekje buitenland met intensieve trainingen, workshops en vergaderingen, ’s avonds socializen in restaurant en kroeg om elkaar beter te leren kennen. Ik merk dat ik veel meer geïnteresseerd ben in de niet-zakelijke kant van deze nieuwe collega's dan in hun inhoudelijke expertise. Onze collega uit Lithouwen heeft wat moeite met de Engelse taal, maar als we op de inhoud van het project ingaan weet ze zich moeiteloos uit te drukken. Onze Finse collega maakt na een paar wijntjes van de gelegenheid gebruik ons allemaal uit te nodigen voor de midzomernachtfeesten volgend jaar bij hem in de stad. Ik ontmoet professionals uit landen waar ik nooit eerder ben geweest en allemaal hebben we hetzelfde vakgebied. We verstaan elkaar zonder elkaars taal te spreken. Het is wat onwerkelijk om te zien dat datgene wat onze hersenen enkele maanden geleden op papier produceerden nu realiteit is geworden. Net als de afgelopen periode zal ik regelmatig naar het buitenland afreizen. Dat betekent vaak vroeg uit de veren, veel checks op het vliegveld, sjouwen met trolley en laptop en vooral veel wachten. De dagen in Nederland kenmerken zich door veel leeswerk, veel besprekingen en helaas ook veel filerijden, maar ik heb er nog steeds enorm veel zin in, zeker nu ik weet dat we zo'n leuk en enthousiast team hebben. Ik ben klaar voor de start!

Pure jazz

Nu North Sea Jazz naar Rotterdam is verhuisd lijkt de gemeente Den Haag er alles aan te doen om eventuele ontwenningsverschijnselen bij de Hagenaren te voorkomen. Hadden we eerder dit jaar ‘ Jazz in de gracht’ en het ‘ The Hague jazz’-festival, dit weekend vond in hartje centrum het 'Pure Jazz Festival' plaats! Kleinschalig, maar knus. Ook wij hadden kaartjes gekocht om te ontsnappen aan de drukke werkzaamheden van alledag. Op verschillende locaties rond het Spuiplein traden diverse artiesten op. Hoewel we geen close harmony fans zijn, wisten The New York voices toch een gevoelige snaar bij ons te raken. De uit Kameroen afkomstige Ntjamrosie kreeg het lounge-achtige Apple tree cafe op zijn kop en wist alle bezoekers in beweging te krijgen met haar mix van jazz, pop en Afrikaanse muziek. We lieten ons verrassen door reggae groep Orange grove. Iets minder enthousiast waren we over het optreden van Hans Dulfer en rapper Def P. Het was er bom- en bomvol, maar de muziek en het geluid vielen tegen. Het hoogtepunt van de avond was zonder meer Oleta Adams. Het gebeurt niet vaak dat ik artiesten live beter vind klinken dan op CD. Ook al was haar act eenvoudig (Oleta achter de vleugel, haar man op drummer en dan nog een bassist) Oleta Adams kreeg het voor elkaar het Lucent Danstheater stil te krijgen. Schijnbaar moeiteloos haalde ze met haar krachtige stem de meest acrobatische toeren uit en bracht ze loepzuiver het ene na het andere jazzy nummer ten gehore. Vooral haar bekende hit ‘ Get here’ was ontroerend mooi. Vanavond is dag 2 van het Pure Jazz festival en ook dan zal Oleta Adams optreden.