Het geluk

Vriendin M. heb ik al erg lang niet gesproken. Al maanden niet. Het contact was niet meer zo frequent. Maar M. is wel één van de vriendinnen met wie het contact altijd goed zal zijn, ook al hebben we geen contact. Want M. ken ik al sinds mijn studietijd en is ook een beetje familie van me. We zijn vaak samen op vakantie geweest en maakten altijd wel iets bijzonders mee. Meestal in de romantische sfeer. Ze smste me dat ze haar droombaan heeft gevonden en over een paar weken al vertrekt! Ik belde haar direct. De baan van haar dromen is in Spanje. Daar voelt ze zich gelukkig, daar voelt ze zich thuis, al jaren. Ze heeft nooit haar draai kunnen vinden in Nederland. Ik ben waanzinnig blij voor haar. Weet hoe graag ze dit wilde. Ze zal in een warm nest terecht komen met al haar oude vrienden en vriendinnen, de bekenden, haar oud-collega’s, iedereen die haar met open armen zal ontvangen. Ik weet hoe hard zij geknokt heeft om daar te komen waar ze nu staat. Ik gun het haar en ben blij dat ik kan delen in haar geluk. Dat maakt mijn dag weer een beetje goed. Ik moest een traantje wegpinken. Mijn hemel, wat ben ik in een emotionele bui en dat terwijl het niet eens die periode van de maand is. Wat is er toch met me aan de hand?

Alsof hij het aanvoelde, belde P. tijdens mijn gesprek met M., uit Val Thorens. ‘Ik wou dat ik bij je was om je te troosten,’ zei hij, ‘maar zaterdag ben ik er weer. En ik ben heel blij dat ik weer thuis bij jou zal zijn.’ Ik veegde mijn tranen weg en er verscheen zowaar een glimlach op mijn gezicht…