Shop-a-holic

Ik voldoe ruimschoots aan het stereotiepe beeld dat menig man van de gemiddelde vrouw heeft: geef mij een credit card en ik ben de hele dag zoet. Ik hou van winkelen. Niet dat winkel-in-winkel-uit-gedoe, maar strak en to the point de buit zo snel mogelijk zien binnen te halen! Dat geeft mij een kick. En vooral niets hoeven passen want daar heb ik een hekel aan. En daar gaat het dan ook mis. Want wat is dan die buit? Als ik vooraf geen ‘buit’ heb gedefinieerd gaat het per definitie fout en kan ik beter helemaal niet de stad in gaan, maar meestal heb ik twee of drie voorwerpen op mijn lijstje staan die ik écht nodig heb en die uitsluitend verkrijgbaar zijn bij etablissementen die strategisch middenin het winkelhart staan opgesteld. Het komt dan ook zelden voor dat het bijdie paar spulletjes blijft. Vandaag werden nut en noodzaak van het middagje winkelen veroorzaakt door het kado voor goede vriend R. die morgen jarig is, en een paar nieuwe laarzen. Want schoenen verslind ik bij het leven.

Het kado voor R. vond ik al vrij snel, hij wilde een douchegel van Rituals hebben, niet echt een uitdaging, en daarna ging ik op zoek naar de laarzen. In de slipstream van een reeks schoenenwinkels kwam ik langs een breed scala van verleidelijke winkeletalages met de prachtigste kledingstukken. Den Haag bruist zo met de nieuwe collectie! Ik probeerde mijn oogkleppen zolang mogelijk op te houden en hield die ene missie voor ogen: laarzen! Maar het lukte me niet. Een ontastbare, onweerstaanbare en veel te sterke oppermacht zoog mij naar binnen bij Zara en bij Esprit, en later overkwam me bij de H&M hetzelfde. En dan was daar nog dat nieuwe winkeltje waarvan ik de naam niet eens meer weet, maar dat fantastische dingen bleek te hebben. En wat ook niet hielp was dat het doorgaans veel te dure Morgan pour toi ineens een groot deel van haar collectie met 50 % had afgeprijsd! Een oneerlijke strijd. Ik stond machteloos. Weerloos zag ik me bewegen door de vele rekken aan jasjes, rokjes, truitjes, blousjes en tasjes, durfde nauwelijks in de spiegels te kijken die ik passeerde. Het fanatisme was duidelijk van mijn gezicht te lezen. Iedere concurrent die in de buurt van mijn rek kwam, kreeg een boze blik, want dit was mijn territorium. Schaamteloos.

Ik geef het toe, dit is mijn grote valkuil: kleding, en sieraden. Ik ben gek op kleren. Ik ben gek op sieraden (met name oorbellen en kettinkjes) en ik hou ook erg van make-up. Een nieuwe mascara of een nieuwe lippenstift die toevallig perfect past bij die nieuwe trui, is dan ook zo gekocht. Een mooie, lange rok en strak zwart coltruitje, ik dacht er niet eens over na; moet elke vrouw standaard in haar kast hebben hangen. En dat nieuwe jasje kon ik echt niet laten hangen want dat past namelijk precies bij een minirokje dat ik vorige week als troost-aankoop heb gekocht.

En zo verstreken de uren. En kwam ik thuis met tassenvol kleding, oorbellen, make-up en het kado van Rob, maar geen laarzen. Waar ben ik mee bezig, dacht ik toen ik al die tassen zag uitgestald mijn bank. Toen ik bedacht hoe ik alles nu weer in die overvolle kledingkast moest krijgen, vroeg ik me af of er ooit een moment zal komen dat ik genoeg heb. Dat ik erken dat ik elke dag van het jaar wel een andere combinatie aan zou kunnen als ik dat zou willen en dat dat dus ruimschoots voldoende is. Ik denk het niet. Het is een soort hobby van me, een passie. Ik vind het leuk om er verzorgd en modern uit te zien. Dan voel ik me lekker. Ik denk dat we gerust kunnen stellen dat dit een verslaving is geworden.