Vraag 1: Wat weet ik van Roemenië? Hoofdstad Boekarest. Je kan er mooi skiën. Voormalig oostblok-land. Men spreekt er Frans. Vreselijke dingen gebeurd onder bewind van Ceaucescu. Willen in 2007 toetreden tot de EU. Tja, en daar houdt het voor mij toch echt op.
Vraag 2: Wat moet ik met Roemenië? Een collega is gevraagd voor een bijzonder groot verandertraject in Roemenië. Zijn taak is om verschillende organisaties over het hele land verspreid aan elkaar te koppelen in organisatorische zin, een soort fusie zou je kunnen zeggen. Hij mailde me vandaag vanuit Boekarest dat hij een meeting had gehad met het management en dat er onwaarschijnlijk veel moet gebeuren. Of ik belangstelling had om voor hem een landelijke service organisatie op te zetten en in te richten. Contractonderhandelingen voeren met leveranciers, directeuren, bepalen van het dienstenaanbod, etc. LEUK in capitals. Echt iets voor mij. Wat een uitdaging en wat een kick om zoiets te mogen doen met een internationaal team. De mooie plaatjes van Boekarest logen er ook niet om! Prachtig ook dat hij aan mij denkt. Toch één van mijn dromen om ooit eens zo’n project te kunnen doen, te kunnen werken in een internationale omgeving. Maar hier moet ik even goed over nadenken. Mijn leven is eindelijk in rustiger vaarwater geraakt. Ik kom weer toe aan mezelf, aan de dingen die ik leuk vind om te doen. Kan weer letten op mijn gezondheid en leefstijl. Werken in Roemenië betekent kiezen voor een druk en onregelmatig leven met veel stress en veel onrust. Het is drie uur vliegen vanaf Amsterdam. Ik zal alleen in de weekenden thuis zijn. Dat betekent nogal wat. Ook voor P. En natuurlijk voor mij en P. samen...
P. vindt het een mooie kans voor me en zegt er geen moeite mee te zullen hebben als het voor een beperkte tijd zou zijn…. Maar toch. Wil ik dit wel? Het laatste wat ik wil is volledig gestrest op reis gaan en gefrustreerd omdat ik mijn opdracht niet af kan maken, want een dergelijke klus is niet geklaard in 5 maanden tijd. Zal te moe zijn om nog te kunnen genieten van alle mooie dingen die we samen hebben. Geen piano meer kunnen spelen. Mijn vrienden en familie minder vaak zien.
Nee, ik denk dat ik het niet moet doen. Ik moet er teveel voor opgeven. En ik merk dat ik dat, ondanks mijn ambities, zelfs voor een beperkte tijd een te hoge prijs vind. ….
2 opmerkingen:
Moeilijke keuze inderdaad. Aan de ene kant een uitdaging, goed voor je carriere en een eer dat hij je heeft gevraagd. Aan de andere kant zou je leven de komende maanden volledig in het teken van werk staan. Want als je full speed aan dat project werkt, ga je ook niet elk weekend naar huis. Veel te vermoeiend. Ik weet niet wat ik zou doen. Naar je gevoelens luisteren is denk het beste. Als je een soort van onbehaaglijk gevoel in je buik krijgt is het niet goed. Het zou wel trouwens veel content voor je blog opleveren ;-).
Kijkend naar je vooruitzicht (maanden samen op wereldreis) zou ik het haast een te mooie kans vinden om niet te grijpen, vooral omdat je dit altijd hebt gewild. Het moet echter dan afgerond zijn voordat je op de lange trip gaat. Zou een mooie afsluiting zijn, succesvol een groot project doen, dan op reis en daarna, met deze baggage (no pun intended) in rustiger vaarwater verder. Heb je er ook nooit spijt van.... suc6 met je keuze ;-)
Een reactie posten