Sweet, sweet Valentine

Valentijndag. Niemand ‘doet er iets aan’, velen vinden het onzin, commercieel gedoe, té Amerikaans, maar de winkels staan wel vol met allerlei Valentijn hebbedingetjes, mierzoete kaartjes, snoep en wat dies meer zij, die toch gretig aftrek vinden bij een blijkbaar onzichtbare klant. Met name de mannen voelen zich tamelijk onder druk gezet om op deze dag toch te ‘bewijzen’ dat hun liefde meer is dan een snelle hit-‘n’-run-actie. Maar ervoor uitkomen ho maar! Zo kwam een mannelijke collega van eind veertig sneaky mijn kamer op, keek schichtig om zich heen en zei op fluistertoon:’Ik wil even je mening weten.’ Uit zijn tas viste hij een prachtige, grote halsketting met mooie, blauwe stenen. ‘Is dit wat?’ Ik dacht eerst dat hij het aan mij wilde geven en zat al nerveus heen en weer te schuiven op het puntje van mijn stoel, zoekend naar een geschikte, maar niet al te pijnlijke uitvlucht, maar gelukkig betrof het een andere gelukkige. Namelijk zijn vrouw. En ik zag in de lunchpauze toch diverse mannelijke collega’s van wie ik het niet had verwacht, met bosjes bloemen over de gang snellen. De blik naar de grond gericht om vervelende vragen en meelijwekkende ogen van collega’s en leidinggevenden te kunnen vermijden.

Ook mijn lief had zich ingedekt tegen de 14-februari-hype, maar ik had mijn eigen strategie, naast dat ik al een half jaar geleden terloops Valentijndag op de verjaardagskalender had bijgeschreven. ‘Ik doe er niets aan hoor. Jij ook niet toch?’ had hij die ochtend gevraagd door de telefoon. ‘Nee hoor,’ zei ik dapper, ‘ben je gek. Ik ben wel blij met je kaart trouwens. Superlief!’ ‘Kaart? Ik heb geen kaart gestuurd!’ ‘Hou me maar niet voor de gek. Ik was er heel blij mee. Heel romantisch,’ vervolgde ik. ‘Serieus T. Ik heb niets gestuurd. Kwam hij met de post? En ken je die persoon?’ ‘Nee, Valentijn is anoniem, dat heb je slim gedaan. En hij is door de brievenbus gedaan.’ ‘Dus hij weet ook nog waar je woont?!’ P. leek echt te flippen. ‘ Ja. Dus hij komt echt niet van jou? Jij doet er echt niets aan?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei P., maar zijn mannelijke, competitieve instinct was wakker geschud. ‘Hoewel, een kleinigheidje is misschien toch wel leuk,’ zei P. toen. Ik kon daarna helaas mijn lachen niet meer inhouden en moest opbiechten dat ik geen enkele kaart heb gekregen, zelfs geen briefje. De tijd van de stille aanbidders is voorbij voor zover die er ooit was. Maar wel een lief smsje, van P., en daar was ik heel blij mee.

’s Avonds gingen we uit eten en naar ons favoriete jazz café om naar, je raadt het al, jazz te luisteren. Overal verliefde stelletjes en veel vrouwen met een enkele roos in de verkleumde vingers geklemd. Mannen die zich overduidelijk van hun beste kant wilden laten zien, dressed to impress waren en voor deze ene dag de stoel van hun tafeldame galant aanschoven in dit eenvoudige etablissement. Bij elke roos die voorbij kwam, keek ik gespeeld verontwaardigd. P. moest er een beetje om lachen, maar keek ook een beetje ongemakkelijk. ‘Och armpje, je hebt het niet getroffen,’ zei hij uiteindelijk. We bleven niet lang. P. was ziekig en ik was doodmoe omdat ik erg slecht slaap de laatste tijd. We gingen dus naar huis. En daar wachtte me een grote verrassing. Een eettafel gedekt met twee kaarsen, rode rozen, bonbons in de vorm van hartjes en een wit tafelkleed bezaaid met rode drop in de vorm van vurige zoenlippen, en een kaart, en een superleuk boek. Ik stond helemaal perplex. ‘En we zouden niets doen…,’ stamelde ik. ‘Wé niet, maar ík wel,’ zei P. Hij had speciaal uit Val Thorens allemaal aparte, Valentijn snoepsoorten meegenomen in speciale verpakking. De schat. ‘Happy Valentine.’ Het zag er heel mooi uit. En dat naast alle aparte toetjes die hij al uit Frankrijk had meegenomen. Vriendin M. kan hierover meepraten: ik ben een echt toetjesmonster. Het boek is geschreven door een vrouw die werkt voor National Geographic. Zij heeft de Inca trail in Peru gelopen (Macchu Picchu), die ook op ons lijstje staat, en haar ervaringen van de reis door Peru beschreven.

Daarna werd P. pas echt goed ziek. Misschien wel door die mierzoete, maar oh zo prachtige Valentijndag…