Lachen om alle hilarische momenten tijdens onze vakanties en weekendjes weg. Lachen om onze tijd aan de Universiteit van Amsterdam. Heel hard gelachen om alle romantische verwikkelingen die we hebben meegemaakt met onze vriendjes en de afloop die we met elkaar deelden, soms verdrietig en slepend, soms een bevrijding. Samen lachen, om alles en om niets. Herinneringen ophalen aan urenlang slenteren door Milaan, op zoek naar die ene jurk en in Brazilië op zoek naar dat ene parfum. Liggen aan de rand van het zwembad met een Piña Colada en lachen om Garfield (als we in de stemming waren). Ook een hapje gegeten gisteravond, want het was inmiddels al laat en we hadden trek. Om ons heen jazzinstrumenten aan de muur en lekkere muziek. We aten salade, patat, zalm, lamskoteletjes en dronken wijn. ‘Afscheid nemen bestaat niet,’ zei goede vriendin M. Nee, we nemen geen afscheid, maar het voelt toch een beetje vreemd. Ik zal haar missen, ook al was het contact de laatste tijd niet zo intensief. Het is blijkbaar genoeg om te weten dat iemand er is. Nog 1 weekje en dan vertrekt ze voorgoed naar Spanje om daar een nieuwe toekomst op te bouwen. Ik hoop dat ze heel erg gelukkig wordt.
1 opmerking:
Soms is de wetenschap dat iemand bereikbaar is genoeg. Als diegene dan ineens verhuist naar een ander land, lijkt het zo definitief, zo ver weg...
Je kan ineens niet zomaar even langs wippen, terwijl je dat misschien nooit deed. Maar dan kan het ook echt niet meer....
Raar is dat.
Een reactie posten