Goed bedoeld advies

Ik zit weer in Frankrijk! Opnieuw een weekje cursus en opnieuw de luxe gebracht te worden door P. Wat heb ik toch een geluk! We vertrokken gister aan het eind van de middag uit Nederland. Het was een probleem om een hotel te vinden in Parijs. Alles was vol geboekt vanwege een grote voorstelling in de Folies Bergères. Maar uiteindelijk bood Hotel Aïda uitkomst. Mijn Frans is ook niet meer wat het is geweest. De receptionist van het hotel zei na een kwartier verwonderd: ‘Oh, you were speaking French?’ Auw! Dat doet pijn! We gingen direct de stad in om te genieten van het Franse uitgaansleven, ons te mengen onder de hippe Parisiens. Lange rijen Maghrébins (Noord-Afrikanen) voor de bioscoop aan de Boulevard Montmartre voor de Turkse film ‘De vallei van de wolven’, die gaat over ‘de andere kant’ van de inval van de Amerikanen in Irak en die wordt bestempeld als anti-amerikaanse film. Een paar meter verderop chique Françaises die stonden te wachten voor het theater. Daartussendoor P. en ik, als multi-culti stel, op zoek naar een simpele kroeg om iets te drinken. Het werden de Ierse pub en het Hardrockcafé bij gebrek aan leuke cafeetjes. De rest was veel te suf, te stoffig of te fout. Eenmaal terug in het hotel had P. nog een verrassing: champagne en iets lekkers om ons jubileum te vieren. Hoe romantisch! Ik ben zo enorm blij met hem, en niet alleen omdat hij me elke keer weer weet te verrassen. We voelen elkaar feilloos aan. Het is heerlijk om je 100 % op je gemak te kunnen voelen bij iemand, altijd jezelf te kunnen zijn. Te kunnen lachen om dezelfde dingen, plannen te kunnen maken. Te voelen dat het goed zit, zonder dat het uitgesproken hoeft te worden. Aan een half woord genoeg hebben. Af en toe moet ik echt in mijn arm knijpen om te controleren of ik niet droom. Het is allemaal zo fantastisch hoe het gaat. What is the catch? Vroeg ik me gisteravond dan ook af. Gaat er nog iets komen? Mijn vorige relaties eindigden altijd doordat er iets verrassends of iets dramatisch gebeurde, altijd weer teleurgesteld en/of gekwetst worden zonder echte aanleiding en nu is dat zo anders. Ik kan het bijna niet geloven, dat het zo ook kan. Het gaat helemaal vanzelf. Wat is toch die adder onder het gras? Ik moest toen denken aan alle goedbedoelde adviezen die ik mijn vriendinnen altijd geef: ‘Geniet van het moment en denk niet te ver vooruit, dan zie je vanzelf wel. En wees vooral niet te achterdochtig, want dan geniet je niet meer van alle mooie dingen’ Leuk advies, maar makkelijker gezegd dan gedaan...