Twentse rust

Als je de gordijnen ’s morgens vroeg open trok, aanschouwde je een prachtig weiland, hier en daar een boerderijtje, rijp op het gras, bomen die helaas nog niet in bloei stonden, maar oh wat prachtig en wat een rust (zie foto). Nederland op zijn meest Nederlands. Vogeltjes die fluiten, strakblauwe lucht, zon en daarnaast heel veel cijfers en ingewikkelde berekeningen. Ik heb er bijna drie uur voor moeten rijden, dwars door het Twentse land, maar weet nu ‘alles’ af van accounting en ‘kloot schieten’ (Twentse vorm van jeu de boules als ik dat zo mag uitdrukken. Ik heb ook altijd gedacht dat je letterlijk moest schieten met die kloten, maar je moest ze onderhands zo ver mogelijk weggooien). Inderdaad, ik heb er weer een paar cursusdagen opzitten. De laatste voorlopig. Ik zit er dan ook goed doorheen. Oh, wat was ik blij dat ik me van tevoren door het huiswerk heb doorgewerkt. Anders had ik er helemaal niets van begrepen. Heb in een grijs verleden iets met bedrijfseconomie en kostencalculatie gedaan als bijvak tijdens mijn studie, maar er is bitter weinig van blijven hangen! Ik mis echt een beta-knop in mijn hersenen. Mijn medecursisten: bedrijfseconomen, registeraccountants, kortom financiële rekenwonders, de uitzonderingen daar gelaten. Gelukkig was er ook een marketing- en communicatie-specialiste; zij heeft ook zitten zweten. Het profiel van onze docente: een registeraccountant, gespecialiseerd in het opstellen van complexe business cases, manager binnen onze organisatie, daarnaast gedetacheerd bij twee verschillende opdrachtgevers en ‘tussendoor’ moeder van drie kinderen én de tijd om fanatiek te sporten. Doordat de collega met wie zij de cursus zou geven uitviel, stond onze docente er letterlijk alleen voor. Wat een power! Ik had echt bewondering voor haar. De rust zelve ondanks de tegenslagen en de deadlines en haar thuis situatie. Geen spoortje stress te bekennen, geen continu rinkelende mobiele telefoons, volledig in control. Tijdens één van de diners vroegen een paar collega’s aan haar hoe ze dat toch allemaal voor elkaar kreeg. Combinatie van bijna full-time werken, gezin en tijd voor jezelf. Ze deed er luchtig over, maar het kwam er op neer dat ze goede afspraken met haar man had gemaakt die ook bijna full time werkt. Daarnaast heeft ze een werkster, en een au pair en doet ze al haar boodschappen via internet. ‘Die paar uur sporten in de week heb ik ook echt nodig. Dus die tijd die neem ik gewoon en mijn gezin is daarop ingesteld. Ik was er het eerst, dus ik moet vooral zorgen dat ik me happy voel, dan ben ik ook een veel betere partner voor mijn man en moeder voor mijn kinderen.’ Ik heb geen gezin, maar mocht dat er ooit van komen, dan hoop ik dat ik net als zij ook in staat zal zijn om op te komen voor de dingen die ik belangrijk vind, want het lijkt me een enorme valkuil zijn om jezelf continu weg te cijferen en vooral voor ‘de anderen’ te zorgen.