Voor de klas

Moe, branderige ogen, draaierig, kortom dag 1 van de cursus zit erop. Geen fut om lange verhalen te schrijven, wil alleen maar kwijt dat ik nog meer respect heb gekregen voor mensen als mijn vader. Mensen die al jaren in het onderwijs zitten en dag in dag uit de energie kunnen opbrengen om grote groepen, grotendeels ongeïnteresseerde mensen, te mobiliseren en te enthousiasmeren en in het gareel te houden. In dit geval geen ongedurige tieners in de puberleeftijd, maar volwassen mannen en vrouwen, juist veel seniore managers, en misschien is dat nu juist wel het punt. Mobiele telefoons aanhouden (weliswaar op trilstand, maar toch) en dan heel interessant de zaal uitlopen terwijl je fluistert dat je in een cursus zit en eigenlijk niet gestoord kan worden. Dames en heren zet dat ding gewoon uit! Of je mail lezen en beantwoorden op je laptop terwijl er een presentatie wordt gegeven, hoe onbeschoft. Want oh, wat zijn we belangrijk met zijn allen. Nogmaals petje af voor mijn vader. Hij zou korte metten hebben gemaakt met dit soort lui. Maar afgezien van het gebrek aan manieren is er ook een chaotische facilitator (wél het CRM-opperhoofd van onze organisatie wereldwijd) en dit keer nog meer verschillende nationaliteiten, het is dan ook een grote groep! Ook Australië, Tsjechië, Polen, Portugal, Italië en Spanje zijn dit keer vertegenwoordigd. Allemaal collega’s die gespecialiseerd zijn in Customer Relationship Management (CRM) en (multichannel) contact centers. En dat is juist het interessante dat we als volslagen vreemden elkaars 'taal' spreken. Nederland en de VS zijn wel oververtegenwoordigd, maar dat mag de pret niet drukken. Vlak voor het diner nog mooi de gelegenheid om even hard te lopen, hoewel ik het wel eng vond in het bos in de schemer. Er bleek ook een grot te zijn. Ik meende een schim in de opening te zien… Een groot hert en vele, grote, wilde konijnen. Fantastisch! ’s Avonds kwam gelukkig alsnog de collega met wie ik mee naar huis rijd vrijdag. Ik had gehoord dat hij ziek was en niet meer zou komen, maar hij heeft het toch nog gered. Aan tafel lange gesprekken gevoerd met de Tsjech die filmscripts schrijft en in Praag woont en met het Spaanse meisje uit Barcelona dat ook Frans heeft gestudeerd. En nu stap ik mijn bed in. Morgen weer vroeg op.