In de luiers

Ik was er nooit zo mee bezig, met kinderen. Predicaat ver-van-mijn-bed-show, bestemd voor anderen en niet voor mij. Eerst die lijst met andere dingen die me zo belangrijk leken. Maar dat was eigenlijk een flauw excuus. De daadwerkelijke reden is eigenlijk dat ik nooit een relatie had die goed genoeg was of die lang genoeg duurde om het überhaupt over kinderen te hebben. En dus was het niet aan de orde. Want dat had ik wel tegen mezelf gezegd: ik wil alleen kinderen als ik een goede relatie heb en een goede partner op wie ik kan terugvallen.
En nu ziet het er naar uit dat ik die goede partner heb gevonden. En die partner wil ook een gezin. En dus houdt de vraag of ik kinderen wil of niet, me de laatste tijd meer bezig dan ooit. Het is natuurlijk helemaal de vraag of we ze kunnen krijgen, maar stel dat dat zo zou zijn en ik zou het voor het zeggen hebben, dan zijn de belangrijkste argumenten om kinderen te willen hebben dat het me leuk en interessant lijkt om een nieuw mens iets bij te brengen, iets te leren. Een ander mens in de gelegenheid te stellen iets te worden, zich te ontwikkelen. En dan zijn er nog een reeks van irrationele argumenten, zoals op mijn oude dag niet zonder bezoek in het bejaardentehuis willen doorbrengen en benieuwd zijn hoe een mix tussen ons tweeën eruit zou zien, maar dat soort argumenten tellen natuurlijk niet. De belangrijkste argumenten om het níet te willen zijn toch dat ik vind dat het in deze wereld met zoveel ellende erg moeilijk is om een kind te beschermen tegen al die narigheid en het de juiste normen en waarden bij te brengen. De invloeden van buitenaf zijn zo enorm sterk geworden door internet, televisie, etc., dat me dat een ware uitdaging lijkt.
Gister mocht ik een dagje proefdraaien en had ik de kans eens te proeven aan het ouder-zijn. De zes maanden oude baby van een goede vriendin en haar man kwam een dagje bij ons doorbrengen. Het was een feest en maakte de gemiste Koninginnenach ruimschoots goed! Ook enerverend en vermoeiend, maar ook ontzettend leuk. Het is dan ook een bijzonder lieve baby, die op tijd aangeeft wat ze nodig heeft en van regelmaat houdt, kortom een bijzondere baby. Het was leuk om te zien hoe ze reageerde op allerlei impulsen zoals de piano, hoe ze zichzelf ontdekt, dat er zo jong al heel duidelijk een bepaald karakter uit spreekt. Fascinerend. Ook P. vond het leuk. Hij liet zich van zijn meest zorgzame kant zien. En ook dat was leuk en interessant om te zien. Over twee weken word ik 35. Familie en vrienden roepen als sinds mijn 30e dat ik moet ‘opschieten’, maar daar heb ik me nooit wat van aan getrokken. Alles op zijn tijd. Ook dit, maar het begint toch wel een beetje te kriebelen...