Ik doe mijn best om hem te bereiken, maar het lukt me niet. Het is onbegrijpelijk zo ongrijpbaar als hij is. Alle moderne technieken ten spijt, het contact komt niet tot stand. Ik geef mezelf bloot, vertel wat mij bezighoudt en wat mij raakt. Maar het zijn losse flodders, die op hun doel afgaan zonder het daadwerkelijk te raken, een schampschot in het meest gunstige geval. Hoe verder ik mijn hand uitstrek, hoe meer hij zijn hand terugtrekt. Hoe strakker ik de touwen aantrek, hoe meer hij erin slaagt ze te laten vieren. Telkens als ik beet denk te hebben, ontglipt hij me, glijdt hij als water tussen mijn grijpgrage vingers door. Ik probeer door te dringen, dwars door de buitenste, harde schillen heen, maar ik kom niet tot de kern. Een kern die diep verborgen zit in het binnenste van zijn ziel, slechts zichtbaar voor enkelen, als er al enkelen bestaan die hij dat toestaat. Een kern die hard lijkt, maar van binnen zacht is. Daar ben ik van overtuigd.
De afstand die ik probeer te overbruggen, per telefoon, per e-mail of persoonlijk, lijkt groter dan ooit. Onze relatie? Zakelijk noch vriendschappelijk en toch is ons contact zakelijker dan met de meeste van mijn zakenrelaties. Contact met hem is voor mij één van de belangrijkste dingen die er zijn. Het weinige contact dat we zo nu en dan hebben, is zakelijk. Afstandelijk. Gaat niet over hetgeen ons bezighoudt, gaat uitsluitend over zaken in de professionele sfeer. En laat die sfeer nu juist totaal onbelangrijk zijn op het moment dat je diepgang wilt binnen een relatie, de ander wilt kunnen begrijpen, er voor de ander wilt kunnen zijn op moeilijke, maar ook op mooie momenten. Ik ben geïnteresseerd in zijn verdriet, zijn angsten, zijn vreugde, zijn blijdschap, kortom zijn gevoel en niet zijn ratio. En dat is nu juist hetgeen hij vermijdt. In de communicatie naar mij, maar ook in de communicatie van mij naar hem. Ik voel me verdrietig, vraag me af hoe het komt, pieker me suf over de vraag wat ik verkeerd heb gedaan, wat ik goed heb gedaan, maar wat ik anders had moeten doen. Het is me een raadsel en ik weet ook dat ik op sommige vragen nooit antwoord zal krijgen.
02 mei 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Heel mooi geschreven. Soms moet je inderdaad accepteren dat iemand het niet wil, dat diepe contact. Dat is voor jezelf beter, maar ook voor die ander, want die voelt zich misschien onder druk gezet en voelt zich dan nog ellendiger. Weet je, niet iedereen wil hetzelfde niveau aan intimiteit. En je kunt mensen niet helpen als ze zichzelf niet willen helpen, soms zijn ze gewoon nog niet ver genoeg in het 'helingsproces'. Loslaten is ook hier het sleutelwoord, geloof ik ;-).
@ She: ja, ik denk dat je gelijk hebt. Maar soms doet accepteren veel pijn.
Ken het gevoel zo goed....
En inderdaad, accepteren is soms het enoge; maar zo moeilijk....
Ik kan het nog steeds niet.
Een reactie posten