Lange weg

Het zat ze niet mee. Hoewel ze bijtijds van huis waren gegaan kwamen ze door wegwerkzaamheden vast te zitten. Ook de alternatieve route bood geen soelaas vanwege een ongeluk en het vele verkeer richting het strand. Tot overmaat van ramp, besloot hun eigen automobieltje er ook mee te stoppen en eindigden ze op de vluchtstrook bij Leiden. Maar ze waren vastberaden om er te komen. De blik gericht op een positieve afloop en hun eindbestemming. Uren later, diverse telefoontjes, ANWB-bezoeken en een leenauto verder arriveerden ze dan toch. En ik was blij dat ze er waren. Het jongste zusje van mijn moeder en haar man, voor het eerst in mijn nieuwe huisje. Als ze genieten van een biertje en een glaasje fris, zie ik twee individuen, maar ook een eenheid. We hebben allemaal een moeilijke periode achter de rug met onder andere het overlijden van mijn moeder. En iedereen gaat daar weer op een andere manier mee om. Een deel van het verdriet kun je delen met een ander, een deel ervan zal altijd van jezelf blijven, daar zul je in je eentje mee moeten leren afrekenen. En zij zijn daar, net als ik overigens, nog altijd mee bezig, elk op hun eigen manier, maar ook in gezamenlijkheid. Het jongste zusje en mijn moeder belden vroeger ook urenlang met elkaar, net als mijn moeder en ik. Het waren de beste vriendinnen. Naast haar zusje is ze ook één van haar beste vriendinnen verloren. Toch hebben we er nooit ècht over gesproken, het was te confronterend, te moeilijk. Wilden liever dat het ‘gezellig’ was, de schaarse keren dat we bij elkaar waren, want het contact was ook minder geworden. De verhoudingen in de familiesfeer zijn sindsdien veranderd. Binnen ons gezin, maar ook binnen onze familie. We zagen het gebeuren, maar wilden het niet accepteren. Verzetten ons met man en macht tegen het onvermijdelijke. Zaten allemaal boordevol vragen, maar durfden ze niet te stellen. Gisteravond toen het jongste zusje van mijn moeder en haar man er waren, besefte ik dat we allemaal een stap verder zijn gekomen. Want vandaag de dag zien we onder ogen dat we geen andere keus hebben dan de veranderingen te respecteren en daarmee te accepteren, hoe moeilijk het ook is en zijn we beter in staat te praten over wat ons roert. We dronken wijn, we dronken appelsap, we dronken water, we aten burritos en we praatten tot diep in de nacht. En ik had het gevoel dat ze letterlijk en figuurlijk dankzij de lange weg die ze hebben afgelegd een stuk dichterbij zijn gekomen….