In de studio

‘De band draait, je mag beginnen,’ klonk het door de koptelefoon die ik op had. Een hermetisch afgesloten ruimte met alleen een glazen raam voor het contact met de buitenwereld. Een glanzende, zwarte vleugel voor mij alleen. Microfoons onder de klep van de vleugel, boven de klankkast. Absolute stilte. Ik concentreerde me en begon te spelen. Ik hoorde mijn eigen spel door de koptelefoon. Elke noot pijnlijk goed hoorbaar, zelfs het op en neer gaan van de pedalen was te horen. Het was wennen op dit vreemde instrument. Een weinig bespeelde vleugel, hij voelde stroef aan. De handicap van elke pianist, tenzij je Wibi Soerjadi heet en je eigen vleugel overal mee naar toe sleept. Opperste concentratie. Ik speelde foutloos. De producer keek tevreden. ‘Het staat er in één keer op zo te horen, ’ zei hij toen ik even later bij hem in de regiekamer stond. Maar we luisterden de band terug en ik schrok me rot. De perfectionist in mij kwam weer naar boven. ‘Goed, we doen een tweede track en nemen de beste van de twee,’ stelde de producer voor toen hij mijn gesputter had aangehoord. Opnieuw opperste concentratie. Toch afgeleid. Ik maakte een slippertje, net voor het einde. Genadeloos. Gelukkig hoefde ik alleen de laatste vier maten opnieuw in te spelen. En toen stond het erop! Last minute werd ik door mijn tante, die dirigente is van een groot vrouwenkoor, gevraagd om de pianopartij in te spelen van één van de nummers van de CD die ze de komende drie weken gaan opnemen. Een hele eer! Helaas waren al mijn zaterdagen al vol gepland. Zo ook gistermorgen, vanwege alle voorbereidingen voor het etentje, zie boven, maar mijn tante beloofde me dat het maar een uurtje zou duren. Ik voelde me behoorlijk diva-achtig. Kwam vijf minuten te laat voorgereden in mijn auto met chauffeur (P.), liet vervolgens het hele koor ruim een uur wachten, zodat mijn partij als eerste opgenomen kon worden en vertrok daarna weer zonder het koor überhaupt gehoord te hebben. Hoezo sterallures? Nee, beslist niet mijn stijl, maar het kon niet anders. Ik ben benieuwd naar het resultaat. De volgende keer mogen ze me zo weer bellen.