26 juni 2006
Opvoeden
We hebben er weer eentje bij: een opvoedkundig programma! En we voeden wat op met zijn allen. Terwijl aan de ene kant de politiek zich druk maakt om de vergrijzing, worstelt de generatie eronder met de allerjongsten onder ons, geen tijd om zich druk te maken om al die oudjes. Nu staan de beste stuurlui natuurlijk aan wal en heb ik, als kinderloze dertiger, al helemaal geen recht van spreken, maar is dat opvoeden nu echt zo moeilijk? Zo moeilijk dat er elke dag wel een televisieprogramma aan besteed moet worden met ervaren dames die de wanhopige ouders moeten redden uit de armen van hun duivelse peuters en pubers? Het lijkt erop. Naast de ‘Opvoedpolitie’, ‘The Nanny (Jo Frost)’ en ‘Van etter tot engel’ zijn we weer een serie vol opstandige jeugd rijker: ‘Een huis vol etterbakjes’. Dagelijks te volgen op RTL4, een iets andere invalshoek en setting dan de voorgenoemde programma’s, maar dezelfde strekking. De benamingen van dit soort programma geven ook al te denken: opvoeden draait blijkbaar om door en door slecht kroost dat door autoriteit en harde maatregelen weer in het gareel moet worden gebracht. De ouders zijn tot hun eigen frustratie, de macht en de controle totaal verloren en deze kleine psychologische wondertjes weten exact hoe ze pa en ma moeten bespelen. Ze zijn slim, doortrapt, goed gebekt en weten wat ze willen. Petje af. Een nieuw soort Nederlander is geboren! Ik bekijk het allemaal van een afstandje, maar het valt mij wel op dat jonge ouders in mijn omgeving inderdaad worstelen met de opvoeding. Hoe hard ze hun best ook doen. Hun uitingen van liefde slaan al gauw om in verwennerij. Hun pogingen het kind te beschermen tegen gevaar verworden tot situaties waarbij ze zichzelf in onmogelijke posities manoeuvreren. Zo gaat de moeder van een van onze vrienden steevast vroeg naar huis met de kinderen wanneer we met de vriendenclub afspreken, omdat haar jongste zoon niet luistert naar de waarschuwingen van zijn ouders. Alle kastdeuren in huis zijn voorzien van sloten en er zijn hekjes geplaatst op plekken waar de kinderen niet mogen komen. De ouders? Die lopen er met een dikke sleutelbos achteraan en bewandelen hun huis als ware het een hindernisbaan. Een andere vriend is dol op zijn zoon en waarschuwt wel, maar op zo’n vriendelijke manier dat zijn zoontje dit eerder ervaart als een aanmoediging en glimlachend de meest vervelende en vaak ook gevaarlijke streken uithaalt met alle gevolgen van dien. Nee, dat moet anders kunnen. En het kan. Ik zie ook genoeg voorbeelden om me heen van jonge ouders die het wél goed doen, zonder nanny’s en t.v.-programma’s. Voor de ouders die het blijkbaar echt niet zelf kunnen, hoop ik dat het hele scala aan opvoedprogramma’s voldoende soelaas biedt om de betreffende kinderen, onze toekomstige volwassenen, toch goed terecht te laten komen. En mocht ik ooit aan de beurt zijn, dan grijp ik linea recta terug op de opvoeding uit de jaren zeventig: nergens aan komen tenzij je het vraagt en je mengt je alleen in gesprekken met volwassenen als je iets gevraagd wordt. Helder, duidelijk, nanny-loos.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
Ik mag ook niet spreken als kinderloze toekijker maar een aantal vrienden van mij doen het geweldig. Het geheim. Duidelijke regels en consequent zijn. Een kind heeft regels nodig. Die ontspoorde kinderen hebben gewoon nooit geleerd wat wel en niet mag en van zichzelf zit het er niet in. Dus vrije opvoeding is leuk maar er moeten gewoon kaders zijn.
Ik heb zelf enige ervaring in het kinderen opvoeden en ik kan je dit vertellen, het draait allemaal om één ding: consequent zijn. Iedere ouder weet dit, maar het is soms best moeilijk om je er aan te houden (hier spreekt de ervaringsdeskundige ;-) ) Een kind is constant bezig zijn grenzen te verkennen, dit is een natuurlijke manier om te leren. Een ouder is ook maar een mens en gaat al snel de fout in door de ene keer iets wel toe te geven en de andere keer weer niet. Als ze moe zijn bijvoorbeeld. En dan gaat het mis.
Al die opvoedprogramma's lossen alles op dezelfde manier op: consequent zijn tegen je kinderen. Duidelijkheid wat wel en niet mag.
Kinderen kunnen echt monstertjes zijn, hoor! Het is echt een kunst je niet te laten verleiden door die smekende smoeltjes...
(Mijn kinderen zijn redelijk normaal uit hun jeugd gekomen, hihi!)
Ik las net dat Penguin vóór mij ongeveer precies hetzelfde heeft geschreven :-) Toch maar eerst lezen, die comments, voor ik zelf commentaar ga leveren!
Ik wéét dus uit ervaring, wat Penguin alleen maar vermoedt als kinderloze toekijker, dat consequent zijn het toverwoord is :-)
@ Goentah en Penguin: die was ik inderdaad nog vergeten te noemen: consequent zijn, ja. Goed om ook van een ervaringsdeskundige te horen, Goentah!
Ik kijk met grote fascinatie naar dat soort programma's en ben een grote fan van Jo Frost! Wat een puinhoop maken sommige mensen ervan. Het zal inderdaad best moeilijk zijn, vooral voor ouders die hun schuldgevoel wilen compenseren, maar kinderen zijn er niet bij gebaat als ze alles maar mogen. Hoop dus van harte dat die ouders er inderdaad wat van leren!
@ She: Jo Frost is inderdaad leuk om naar te kijken. En pedagogisch verantwoord bezig ;-).
Nooit heb ik geweten dat opvoeden zo moeilijk is!
Ik kan me heel goed voorstellen, dat er ouders zijn die op een gegeven moment hulp nodig hebben; niet elk kind is identiek, en niet elke kind is makkelijk. (En dat zeg ik als ervaringsdeskundige met 4 kinderen ;-) )
Met de jongste 3 hebben we nauwelijks problemen, (buiten de natuurlijk hoe-ver-kan-ik-gaan-perioden). Maar de oudste; consequent zijn is niet altijd voldoende, afdoende of de enig juiste weg. Niet elk kind is "gezegend" met inlevingsvermogen. En om dan de juiste weg te vinden!
Vroeger deelde ze gewoon een tik uit. Het kind moest huilen en daarna was het goed. Klaar.
Misschien is dit vaut,
maar er waren nooit van zulke programma nodig en al zeker niet op teevee. Toen keken we naar amusement. Willem Ruis, Mies Bouwman, Ted de Braak en Fred Oster.
En op zaterdagavond bleven we met zijn allen thuis.
@ Geertje: ik geef het je te doen 4 kinderen! En dan ook nog een tweeling. Mocht het ooit zover komen, dan kom ik bij jou wel in de leer ;-). Ik denk ook dat je per kind moet bekijken welke maatregelen werken. Het zijn allemaal individuen.
@ Erwin: Kijk! Nog iemand die het eens is met mijn jaren zeventig opvoeding. De zaterdagavond was inderdaad voor de Showbizzquizz.
Ik denk dat mensen van mijn generatie (ik ben 41) massaal zijn doorgeschoten in het overleggen en uitleggen aan kinderen. Kinderen hebben duidelijke grenzen en structuur nodig. Maar tegenwoordig lijken veel kinderen kleine prinsjes en prinsesjes. Ook ik ben niet altijd streng genoeg geweest, besef ik.
Ik spreek uit eigen ervaring wanneer ik zeg dat er ook kinderen zijn die vanwege anderen redenen ontsporen, dan een te'softe' opvoeding.Aanleg in karakter en omstandigheden van buitenaf kunnen ook veel teweeg brengen en zelfs als zeer betrokken ouder kan het dan gebeuren dat je je kind als zand door de vingers ziet glippen. Mijn zoon is gisteren definitief thuis gekomen, na bijna 3 jaar op een internaat gezeten te hebben. Ik hoop van harte dat het nu goed blijft gaan met hem.
@ Champagne: ik hoop ook dat het met je zoon goed blijft gaan. Je hebt er in elk geval alles aan gedaan om hem bij te staan en het beste mee te geven. Het is duidelijk dat je het niet altijd in de hand hebt.
Je hebt gelijk Champagne, compleet doorgeschoten in overleggen. Ik vind dat soort programma's práchtig om te zien.
Ik kom uit de jaren zestig/zeventig opvoeding. Alles was duidelijk, er waren regels en daar had je je aan te houden. Zo niet, dan wassen, nachtkleding aan en naar de slaapkamer. Mocht je gaan liggen nadenken. Of later, als er iets gedaan werd waar pa en/of ma het niet mee eens waren, huisarrest (in het weekend wel te verstaan), kon je ook op je slaapkamer blijven en als je mazzel had, mocht je met een colaatje en een bakkie chips op de bank meekijken op de zaterdagavond, om daarna, zogauw het ten einde was weer naar boven gestuurd te worden.
Dát waren nog eens straffen.
Consequent uitgevoerd en een blik was genoeg. Helder en duidelijk, iedereen wist waar ie aan toe was.
En volgens iedereen uit mijn directe omgeving ben ik toch goed terechtgekomen, zoals dat dan heet. Ik heb aan die straffen(en zoveel waren dat er nou ook weer niet, dus waar klets ik eigenlijk over) geen trauma's opgelopen of de neiging gekregen om m'n pa en ma de nek te willen omdraaien.
Want als kind/jeugdige wist ik donders goed wanneer ik fout zat. Dat was duidelijk, vanaf het begin.
Leuk stuk Teddy!
Een reactie posten