Pasar Malam

Als in mieren trokken de bezoekers van het station richting het Malieveld. Vanaf het Malieveld traden je vooral colonnes draagmieren tegemoet: tassen vol met exotische spulletjes, grote en kleine spullen, verpakt in rugzakken of moeizaam torsend aan de arm. Uit de grote, blauwgele tent klonk muziek, af en toe werd de naam omgeroepen van een verloren bezoeker. De rij auto’s voor de parkeergarage onder het Malieveld groeide met de minuut. Ik maakte mijn fiets vast aan de reling van de parkeergarage. De bomen waren te dik voor mijn ringslot. De Pasar Malam als vanouds. En daar was vriendin M. Opgewekt, maar gespannen. ‘Ik moet heel nodig! Dus laten we snel doorlopen,’ stelde ze voor en ze liep alvast vooruit. Hilariteit alom. De moed zakte me in de schoenen toen ik de lange rijen voor de kassa’s zag, maar M. herinnerde me aan onze vooraf gekochte kaartjes zodat we moeiteloos door konden lopen. Net als vorig jaar was het weer een enorme toer om de toiletten te vinden en je een weg te banen door de vele bezoekers, maar het lukte, en dat was maar goed ook. Het had niet veel langer moeten duren! ‘Zo dat lucht op,’ verzuchtte M. toen ze terugkwam. Zichtbaar opgelucht en strijdbaar om alle stands af te lopen en gezellig bij te kletsen, want ze had veel nieuws. De sfeer op de Pasar was opnieuw gezellig, ontspannen. Onze aandacht ging uit naar de sieradenstandjes, de stands met geneeskrachtige stenen en de kleding. Ik vond een leuk topje, maar twijfelde of het niet te minuscuul was. ‘Ik denk het niet, hoor. Ik denk jou zal passen,’ zei de behulpzame verkoper in gebroken Nederlands. ‘Je mag passen,’ vervolgde hij met een uitnodigend gebaar wijzend naar de paar centimeters vrij oppervlak voor zijn voeten. Ik bedankte vriendelijk en kocht na een degelijk advies van vriendin M. de blauwpaarse versie van het topje voor slechts 7,5 euro.
In al die tijd is er helemaal niets veranderd aan het concept Pasar. Er zijn nauwelijks of geen nieuwe kraampjes, dezelfde gezichten keren elk jaar terug en ook op dezelfde plek in de tent. In het midden steevast het grote podium waar live muziek optredens worden gegeven. Dat is gemakkelijk om alles terug te vinden, maar het is weinig origineel en weinig innovatief. Ik denk dat de Pasar inmiddels wel toe is aan een moderner concept om ook een jonger publiek te trekken. De oude garde komt toch wel. Jonge mensen waren er wel, maar hielden zich voornamelijk op in de Eettent. De culturele tent was rustig. Met aandacht voor de slachtoffers in Yogyakarta, een kookworkshop, theater en films. De Pasar Malam duurt nog tot 5 juni.