Gênant

Een etentje bij een collega/vriend en zijn vrouw, gistermiddag toen het zo vreselijk benauwd was. We waren uitgenodigd om naar hun nieuwe huis te komen kijken en de paar maanden oude baby te komen bewonderen, zo rond een uur of vier ‘s middags. Ik vertelde She die ochtend nog aan de telefoon, dat ik hoopte dat ze niet al te veel en vooral niet al te zware gerechten zouden klaarmaken, omdat ik met die warmte nou eenmaal niet zoveel trek heb. Mijn wens ging in vervulling!
We mochten kiezen of we trek hadden in cake of direct aan de borrel wilden. We kozen voor de borrel. We kletsten bij en keken foto's in de lommerrijke, grote tuin van de jaren 30 woning die ze hadden gekocht. Een prachtige omgeving. Koele rosé, olijven, aïoli, tapenade en lekker vers stokbrood. P. koos voor een koud biertje. ‘Ik bewaar het wijntje voor bij het eten,’ zei hij tegen de gastheer. Om half acht was het stokbrood op en verscheen het tweede mandje met brood. Uit de keuken kwamen de heerlijkste geuren. De kleine jongen kreeg eten. Het werd half negen en we begonnen toch wel wat trek te krijgen ondanks het brood en de tapenade. De gastvrouw kwam uit de keuken en we maakten ons op om uitgenodigd te worden aan tafel plaats te nemen. Maar het liep anders. ‘Wat zijn jullie van plan? Willen jullie een stuk cake of willen jullie blijven eten? In dat geval moeten we nog even snel vlees halen en het klaarmaken, maar dat wordt wel laat,’ zei de gastvrouw. P. en ik keken elkaar geschrokken aan. Ze hadden blijkbaar helemáál niet op ons gerekend met het eten! P. die geenszins gehinderd wordt door minder eetlust bij warm weer, slikte zijn bier hoorbaar door. En ik was sprakeloos. ‘Eh, ja. Goeie vraag,’ zei ik tenslotte. ‘Wat zullen we doen?’ ‘Schat, beslis jij maar, het maakt mij niet uit.’ Dé codetaal van P. om aan te geven dat hier sprake is van een reddeloze situatie. ‘Het is veel teveel gedoe om nu ook nog te gaan koken,’ zei ik dus maar. ‘Doe geen moeite, we nemen graag een stuk cake en dan maken we het ook niet te laat.’

Ik begrijp nog steeds niet wat er mis is gegaan. Inderdaad, er is niet expliciet gezegd dat we zijn uitgenodigd voor het eten, maar de vorige keren dat we afspraken hebben we voor elkaar gekookt, zeker gezien het tijdstip. Hadden ze dan verwacht dat we maar een uurtje zouden langskomen? En wat hebben ze zelf dan gegeten? Ik ben het van huisuit ook helemaal niet gewend. Bij afspraken na 15 uur wordt er altijd gekookt, tenzij je mensen expliciet uitnodigt voor een borreltje (na 20 uur) of op de koffie (rond 11.00 uur). Maar nu ben ik de draad helemaal kwijt. Ik kon me wel voor m’n hoofd slaan en mijn collega ook volgens mij, want toen we weggingen zei hij: ‘De volgende keer zullen we koken.’ Niettemin was het een gezellige middag en konden we er achteraf smakelijk om lachen. Vooral die opmerking van P. “Ik bewaar het wijntje wel voor bij het eten”, niet te filmen.