De laatste maand voor vertrek is aangebroken! Over precies een maand is mijn laatste werkdag. De hoge golven die ik zag opdoemen, vanwege alle drukte de komende maand, lijken gereduceerd te zijn tot kleine golfjes die rustig rond mijn voeten lijken voort te kabbelen. De stormachtige, ruige zee lijkt te zijn veranderd in een kalm oppervlak met een glorende horizon. Hoewel ik eerst als een berg opzag tegen die volle werkagenda, begin ik er nu ook wel zin in te krijgen nu de contouren duidelijk worden en ik me een voorstelling kan maken van hoe ik een en ander wil gaan aanpakken. Zo is daar een seminar dat ik voor mijn werk moet organiseren, twee workshops die ik faciliteer en die voorbereid moeten worden, een cursus en een evenement met leveranciers. Dit laatste was overigens mijn eigen idee. ‘Goed plan, pak het op!’ waren de initiatiefrijke woorden van mijn collega’s. En dan ben ik met een nieuwe opdracht begonnen, ergens in een gebied waar Nederland lijkt op te houden. De nachtmerrie van elke consultant. Tot slot staan er nog een reeks van sociale evenementen met het werk in de agenda. Borrels, hei-sessie-etentjes en een evenement dat 24 uur duurt.
Maar waar ik het meeste tegenop zie, is het afscheid. Het afscheid van collega's en familie en vrienden. Mijn opdrachtgever wil een uitgebreid afscheidsfeest voor me organiseren omdat ik na de reis waarschijnlijk niet meer terugkeer op deze opdracht. Erg lief, maar ik vind het werkelijk vreselijk om afscheid te nemen en bijna net zo vreselijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik zou het allerliefst met stille trom vertrekken. Ik zie ook op tegen het afscheid van vrienden en familie. Ook al is het ‘maar’ voor vier maanden. Ik zal ze vreselijk missen. Wat mij betreft hoeft niemand naar Schiphol te komen om ons uit te zwaaien, heb geen trek in een emotioneel afscheid. En dan te bedenken dat ik er ruim een jaar geleden nog over dacht om in mijn eentje op reis te gaan. Daar moet ik nu echt niet meer aan denken.
Gisteravond zijn She en ik gezellig een hapje gaan eten in Utrecht. De avond vloog voorbij. Er was zoveel te vertellen en we hadden zoveel onderwerpen te bespreken. Heerlijk om je hart zo te kunnen uitstorten bij iemand die je goed begrijpt en die zaken zo genuanceerd kan bekijken. Toen we afscheid namen, realiseerden we ons dat we elkaar op zijn vroegst pas weer over vijf maanden zullen zien. En dat voelde heel raar. En dus heb ik besloten om van alle vrienden, vriendinnen en familie een fotootje mee te nemen in een klein album onderin mijn backpack. Zo hoef ik van niemand afscheid te nemen.
Maya Riviera (Mexico)
Uyuni (Bolivia)
Cusco (Peru)
Uyuni zoutvlaktes (Bolivia)
Los Jardines (Mexico)
Perito Moreno gletsjer (Argentinië)
Magellanes pinguïns (Argentinië)
Río de la Plata (Uruguay)
Pucón (Chili)
Paaseiland
Machu Picchu (Peru)
Iguazu watervallen (Brazilië)
Niks willen missen?
Lago Titicaca (Peru/Bolivia)
16 opmerkingen:
Kan het me voorstellen!
Wat een tijd zeg, 4 maanden!
Het lijkt me zalig, maar inderdaad, het afscheid nemen. Vreemd, want soms zie je mensen maanden niet, maar de wetenschap dat het kan, dat ze in de buurt zijn is voldoende.
Wanneer je zo ver weg bent, is dat zo anders; je kan niet zomaar even langswippen!
Sterkte morgen ;-)
Liefs...
Het ziet ernaar uit dat je de komende maand nog heel druk met werkdingen bent! Maar daarna is het voorlopig even voorbij gelukkig. Ik vind afscheid nemen ook niet leuk, vooral als ik niet weet of en wanneer ik iemand weer ga zien. Dat is gelukkig bij jou niet het geval! En ik vind dat fotoalbum een heel goed idee!
Dank je voor de lieve woorden trouwens!
Ik vind het heerlijk voor jou maar erg jammer voor mij want nu zie ik je niet meer voor 4 maanden. We moeten als het kan nog wel een keer afspreken voordat je gaat.
Het aftellen is dus begonnen Teddy... Spannend! Afscheid nemen is nooit leuk, zelfs al is het 'maar' voor vier maanden wat dan toch best een hele tijd is. misschien ook wel prettig om het Nu op je werk erg druk te hebben, dan hoef je niet steeds te denken aan het moment van afscheid nemen.
De tijd vliegt waarschijnlijk voorbij, zowel deze laatste maand als de vier maanden dat jullie op pad zijn!
Ik zal je ook missen op je log! Gelukkig is het nog niet zover :-)
Ik denk dat jullie het zo naar je zin hebt dat je daar helemaal niet aandenkt. En er is bijna overal internet en telefoon, dus even een belletje naar huis kan dan altijd. (En laat dan ook af en toe even een berichtje achter voor de achterblijvende webloggers :))
5 maanden vliegen zo voorbij, geloof me. en wat afscheid nemen betreft, behalve voor m´n familie natuurlijk, ik ben zo´n iemand die er geen groot punt van maakt en gewoon vertrekt. mensen komen en mensen gaan in je leven, zo is het nu eenmaal. echte vrienden zullen altijd blijven, waar je ook bent, hoe lang je ook weg bent.
maar wel spannend hoor......
Goed idee van die fotootjes. Ik loop duidelijk achter, waar ga je naartoe?
Je kan altijd online contact met ons zeken als je eenzaam bent! Blog gewoon door daar! Of kan dat niet?
@ Geertje: bedankt voor het sterkte wensen, maar de behandeling is niet doorgegaan, zie ook de update van het vorige logje.
@ She: er gaat een leuke foto mee!
@ Freckles: we hebben elkaar ook lang niet gesproken.
@ Rian: inderdaad gaat door de drukte de tijd erg snel voorbij!
@ Goentah: ik ga wel een reislog bijhouden, want ik zal het loggen ook wel missen denk ik.
@ Hette: haha, ik zal als ik tijd heb zeker even langswippen op jullie weblogs.
@ AC: ik wil ook niet al teveel stil staan bij dat afscheid, maar ben wel een emotioneel typje wat dat betreft. Moet al huilen als wereldvreemde mensen afscheid van elkaar nemen op Schiphol.
@ Champagne: we gaan vier maanden met de backpack reizen door Zuid- en Midden-Amerika. We vertrekken 1 oktober.
@ Penguin: ik ga jullie webloggers ook zeker missen, dus ik ga in elk geval een reisblog bijhouden, zodat de vaste lezers ook op de hoogte kunnen blijven. Komt nog een apart logje over.
Vier maanden is echt zo voorbij en met de huidige communicatie middelen valt de afstand best mee. Ach en dat afscheid maak er een leuk feestje van en geniet er van! :-)
Afscheid nemen is ook niet zo mijn ding.... ik word er altijd een beetje emotioneel van.
Wanneer vertrek je precies? En waar gaat de reis naartoe? (ik ben bang dat ik dat niet meegekregen heb... :-S)
@ Anton: op de één of andere manier is het toch ook weer geen troostende gedachte dat vier maanden zo voorbij zijn ;-). Je hebt gelijk: ik laat het gewoon op me afkomen en ga genieten van het feest.
@ Frodo: ik vertrek 1 oktober. We gaan vier maanden trekken door Zuid- en Midden-Amerika.
Tja eigenlijk is het het leukst vlak voor je weg gaat, dan heb je alles nog voor je. Elke dag op reis, betekent een dag minder te gaan..... ik snap dat gevoel heel goed. Gewoon genieten dat zal zeker lukken! :-)
Dat klinkt goed! Vier maanden door diverse landen? Heb je vast omlijnde plannen, of wordt het een soort zwerftocht? En wie behoren allemaal bij 'we'? (ja, ik ben niet nieuwsgierig) ;-)
@ Anton: ik ga zéker genieten. En nu nog elke dag een dag minder voor we gaan, ook een lekker gevoel.
@ Frodo: geen vast omlijnde plannen. Het enige plan dat we hebben is zo min mogelijk te plannen. We zien wel waar we uitkomen. Start in Peru en vertrek uit Mexico. Alles daar tussenin is mogelijk. Haha, hoezo nieuwsgierig? ;-) We = mijn vriend P. en ik. Geen groot gezelschap dus.
Een reactie posten