Oliesjeik

Voor ik er erg in had dommelde ik in, zachtjes deinend op het eentonige geruis van de trein die over de rails gleed, ergens tussen Utrecht en Den Haag. Ik viel in een onrustige slaap. Ik hoorde dat er iemand bij me in de coupé kwam zitten, maar ik sloeg er geen acht op. Tussen mijn wimpers door ving ik een glimp op van een lang, wit gewaad, maar ik kon mijn ogen niet open houden en viel weer in slaap. Toen ik wakker werd, keek ik in een paar grote, zachtbruine ogen die me vriendelijk aanstaarden. Een lange, grijs-zwarte baard, een zwarte tulband. Ik ging rechtop zitten, enigszins gegeneerd dat dit heerschap waarschijnlijk al tientallen minuten tegen mijn half geopende mond en gesloten ogen had zitten aankijken. In slaaptoestand ben ik nou eenmaal niet op mijn charmantst. Ik zette mijn zonnebril op en tuurde uit het raam. Ik merkte dat de man me in zich opnam. ‘Excuse me, can you tell me which stop is The Hague Central Station?’ Ik aarzelde voordat ik antwoord gaf. Hij was een interessante verschijning, maar probeerde hij een gesprek aan te knopen of wist hij echt niet waar hij moest uitstappen? Ik besloot van het laatste uit te gaan en zo begon het gesprek. Hij kwam uit de Verenigde Arabische Emiraten en was voor zaken in Nederland. Mijn fantasie sloeg gelijk op hol bij het idee met een steenrijke oliesjeik in gesprek te zijn geraakt! P. is wel eens voor zijn werk naar één van de emiraten op reis geweest en wist te vertellen dat de sjeik elke oorspronkelijke bewoner van het emiraat elk jaar 1,5 ton euro kado geeft! 1,5 ton belastingvrij, tot aan hun dood! Ongelofelijk.
Maar als hij echt zo steenrijk was, zou hij zich dan door NS laten rijden, in plaats van door een privé-chauffeur? En zijn Engels was ook niet wat je mocht verwachten van een zakenman. Mijn interesse verdween dan ook als sneeuw voor de zon, althans van mijn kant, want de oliesjeik zelf leek het onderwijl wel erg gezellig te vinden. Begon complimentjes te maken over mijn haar, de mooie vrouwen in Nederland, de aardige mensen, wilde alles weten over het leven in Nederland. Verruilde zijn zitplaats tegenover me, voor een zitplaats naast me en maakte de ene flirterige opmerking na de ander. Ik was het zat en hield mijn dikke laptop-tas angstvallig tussen ons in geklemd en zij nog voordat de trein het station binnengleed: ‘This is Central Station, you really have to get out!’ Hij stond snel op en liep naar de deur. Op het perron wachtte hij me op en stelde nog een paar belangstellende vragen. Ik antwoordde redelijk kortaf dat hij voor de bussen boven moest zijn en liep snel door naar mijn fiets, blij dat ik hem zonder al teveel inspanning had kunnen lozen.

Vandaag zag ik ‘de oliesjeik’ opnieuw door Centraal Station lopen. Dit keer zonder aktetas. Hij leek de weg verbazingwekkend goed te kennen. Moeiteloos las hij de borden in de stationshal, een Nederlandse krant onder zijn arm geklemd. Mijn mond viel open van verbazing. Niks rijke oliesjeik. En ik heb me gewoon laten inpakken, helemaal in de ban van de tulband!