Gekooide vogel

Was het maar een rotzak, een vervelende vent, een naar iemand die de kantjes ervan af loopt. Zo eentje waar je direct een hekel aan hebt en waarvan het overduidelijk is dat hij moet vertrekken, en snel. Maar helaas, hij is sympathiek, zachtaardig, oprecht geïnteresseerd in de ander en doet zijn stinkende best er een succes van te maken. Maar het werkt niet. En na al die inspanningen, al die moeite van de afgelopen tijd, werkt het nog steeds niet en we weten allemaal dat het ook in de toekomst niet gaat werken. Ik voel me hypocriet als ik hem zie worstelen en tegelijkertijd niets mag vertellen over de gesprekken die zijn gevoerd. Ik merk dat ik hem niet meer recht in de ogen durf te kijken als ik de kamer oploop. En ik merk dat hij dat merkt. Ik voel dat er iets tussen ons is veranderd. En toch blijft hij vriendelijk en professioneel en blijft hij vechten. Allebei proberen we geforceerd persoon en functie te scheiden. Het voelt vreselijk, maar ik ben er heilig van overtuigd dat er ergens buiten dit bedrijf een veel mooiere toekomst op hem wacht, een omgeving waarin hij optimaal tot zijn recht komt en niet meer tegen de stroom op hoeft te roeien. Dan kan de gekooide vogel eindelijk zijn vrijheid tegemoet vliegen.