Harde klap

Ik word wakker doordat we heen en weer slingeren op de weg. Als ik mijn ogen open, rijden we in op een wit busje. Ik schreeuw en vraag P. wat er gebeurt. Is het busje op onze baan gekomen of zijn wij fout? P. mompelt dat hij moet zijn ingedommeld. Ondertussen probeert hij uit alle macht de slingerende auto weer onder controle te krijgen. We zien hoe het witte busje in volle vaart op de betonnen vangrail af rijdt. Enkele seconden later overkomt ons hetzelfde. Als in een botsautootje slingeren we terug de snelweg op terwijl de auto ronddraait. Een grote vrachtwagen die van rechts komt, kunnen we niet meer ontwijken, de auto is totaal bestuurloos geworden. En dan staan we stil, midden op Ring Antwerpen op de laatste dag voor de kerstvakantie op weg naar onze wintersportvakantie in Andorra. Die vakantie waar we na maanden hard werken zo enorm naar hebben uitgekeken. Als ik door de voorruit tuur besef ik hoe ongelukkig we terecht zijn gekomen met al die naderende auto’s. Ik zie auto’s stoppen op de vluchtstrook. Van alle kanten komen mensen naar ons toe. Bestuurders van auto’s met een Nederlands kenteken. Bezorgde medelanders. ‘Is alles goed met jullie? Wat een klap zeg!’ Alles is goed met ons, we lijken niets te hebben. ‘Zet hem maar even aan de kant,’ zeg ik tegen P. En P. , net als ik, totaal versuft, start de motor. ‘Dat zou ik maar even niet doen. Stap maar gewoon uit,’ zegt de sympathieke Nederlander die ons wil helpen. Als we zijn uitgestapt, schrikken we ons wezenloos van de ravage om ons heen en beseffen we dat het een groot wonder is dat we ongedeerd zijn. Overal verspreid over de snelweg liggen brokstukken, restanten van wat eens mijn autootje was. De voorbumper van de auto is compleet weggevaagd. De achterbumper is zwaar beschadigd en het linkerachterwiel is verdwenen. Links van ons begint zich een lange file te vormen van vakantiegangers. Sommigen zijn bezorgd, anderen maken foto’s met hun mobieltje, anderen schelden ons uit of steken hun middelvinger op, boos omdat het onze schuld is dat zij nu in de file staan. Een jongedame heeft haar auto op de vluchtstrook geparkeerd en steekt de snelweg over. ‘Ik ben huisarts, kan ik iets voor jullie betekenen?’ In no time verschijnen de politie en twee ambulances, maar gelukkig heeft geen van de betrokkenen letsel. De man van het witte busje is boos. Niet alleen zijn busje is total loss, maar ook de dure antiek achterin is zwaar beschadigd. De bestuurder van de vrachtwagen is milder. Petje af en enorme waardering voor de mensen van Eurocross, de Belgische politie en alle omstanders die ons direct hebben opgevangen. Binnen twee uur zitten wij en de bestuurder van het witte busje in de takelwagen van de Belgische dépannage service. De vervallen voertuigen achterop. In Antwerpen staat een huurauto voor ons klaar. We zijn dankbaar voor het engeltje dat ons heeft beschermd. Het is werkelijk een wonder dat we geen schrammetje hebben opgelopen...