Schuldgevoel

Natuurlijk geniet ik van die internationale klus, die job waarmee ik zo enorm blij was koud zeven maanden geleden. En natuurlijk geeft het me een kick dat ik promotie heb gemaakt en me tegenwoordig MT-lid mag noemen, maar heftig is het allemaal wel. Brussel, Kopenhagen, Berlijn, Dublin, Hamburg, Madrid en Lissabon kwamen de afgelopen maanden in vogelvlucht voorbij. Nauwelijks tijd om te ademen, nauwelijks tijd ook om te genieten van al die prachtige steden door de continue tijdsdruk en de prestaties die geleverd moeten worden. Mijn collega's zijn familie geworden, mijn laptop en mijn lichaam lijken vergroeid, mijn geest draait dag en nacht door. En dat alles heeft een prijs. P. en ik hebben stevige woorden gehad en terecht. Natuurlijk steunt hij me en vindt hij het fantastisch voor me dat ik een baan heb waar ik mijn ei in kwijt kan, maar er is ook een keerzijde. Ik ben weinig thuis, slaap veel in hotels. Als ik thuis ben, ben ik te moe om leuke dingen te doen of te humeurig door de vermoeidheid. In het weekend werk ik ook vaak. Het maakte me verdrietig, dinsdag toen Den Haag aan het feesten was op Koninginnenach en ik er eigenlijk helemaal niet van genoot. Ik hoorde één van mijn favoriete bands spelen en mijn benen bewogen automatisch mee op de muziek, maar het kwam niet uit mijn hart. Ik voelde me schuldig omdat ik dacht aan het vele werk dat op me wachtte en mijn internationale collega's die geen feestvierden maar doorwerkten en ik voelde me er rot om. Ik wil weer ontspannen en vrolijk zijn, leuke dingen doen, genieten van de dingen die echt belangrijk voor me zijn en me niet continu opgejaagd voelen door het ongrijpbare spook dat werk heet... Maar mijn trots zegt me ook dat ik mijn klus moet afmaken. Ik wil de handschoen niet voortijdig in de ring gooien, maar het moet niet al te lang meer duren.