In memoriam

Het deed me pijn de eens zo vitale man die mij piano heeft leren spelen en mij mijn eerste woordjes Spaans heeft bijgebracht zo te zien liggen. Volkomen uitgeput, af en toe kreunend van de pijn, bracht hij zijn laatste dagen en nachten door. Nauwelijks in staat om te eten of te drinken. Het lukte ons niet om met hem te communiceren en toch hadden we het gevoel dat hij zich bewust was van onze aanwezigheid. Ik was dankbaar voor het kneepje in mijn hand toen ik zijn zachte handen vastgreep. Zijn grijswitte, donzige haar zat nog altijd in model.
Niettemin was de schok groot toen mijn oma mij belde op 14 april 2008 in de ochtend om te vertellen dat mijn opa was heengegaan. Stil en onverwacht. Alleen en met gepaste trots. Het was zijn eer te na om daar in dat ziekenhuisbed af te wachten wat het lot zou beslissen. Hij heeft ons heel veel bijgebracht, onder andere de omgang met de dood en toch was ik volkomen uit het lood geslagen. Ik had niet zien aankomen dat het zo snel zou gaan, had nog altijd de hoop dat hij langzaam zou opknappen. Maar zijn lichaam was op. Met zijn 97 jaar heeft hij een fantastisch leven gehad. Zoals het vaak gaat, bracht zijn overlijden de familie weer nader bij elkaar. Onze drukke levens maakten dat het onderlinge contact was verwaterd. Nu we eenmaal bij elkaar waren was het weer als vanouds. Het gaf voldoening om hem gezamenlijk de laatste eer te bewijzen, precies zoals hij had gewild met veel muziek, veel humor en vooral veel warmte. Opa blijf altijd in mijn herinnering.