Blind date

Vandaag had ik een blind date. Of in elk geval iets wat daar sterk op leek. Het gevoel dat veel blind daters moeten hebben wanneer de date niet helemaal is wat ze ervan hadden verwacht. En dat is nog zacht uitgedrukt! Ik heb er nooit één gehad, dus was redelijk onbevangen en enthousiast op de uitnodiging ingegaan. De uitnodiging kwam van een zakenrelatie die werkzaam was bij een organisatie die van belang is voor mijn eigen werkgever en voor mijn opdrachtgever (het bedrijf waar ik ben gedetacheerd). De betreffende relatie (een vrouw) had een zeer aansprekend artikel gepubliceerd in een tijdschrift over een onderwerp dat voor ons van groot belang is. We hadden een paar keer telefonisch contact gehad en L., de relatie, stelde voor een keertje te gaan lunchen op Het Plein. Altijd handig dit soort contacten, en wie weet konden we elkaar helpen. Bovendien waren de telefoongesprekken leuk en vlot verlopen. Ik stelde me dan ook een vlotte, jongedame voor, carrierevrouwtje, mijn leeftijd. Enthousiast om zaken te doen en gezellig om een keertje mee te lunchen.

Ik verscheen op de afgesproken tijd, maar zag geen alleenstaande vrouw aan een tafel zitten. Ik nam plaats aan de bar, tegenover de deur zodat ik kon zien wie er binnenkwam. Er verstreken tien minuten. Er kwamen diverse dames langs, maar geen van allen hadden ze die vragende blik in de ogen van iemand die op zoek is naar een ander. Ik besloot verder te kijken in het overbekende etablissement op Het Plein. Uitsluitend zakenlieden in het bekende grijs, antraciet of zwarte pak. Een vrouw met haar dochter. Verder niemand. Of toch wel? In een hoek van de ruimte, in het half donker zat een oudere vrouw met een zuur gezicht. Zij zou toch niet? Ze keek me aan met een blik van 'Zou zij?' 'Ben jij L?' vroeg ik toen maar, net op het moment dat de serveerster me aan een ander tafeltje wilde parkeren. 'Ja, dat ben ik.' Voor me stond een slonzige, gedrongen vrouw met peper- en zoutkleurige haren. Haar verwilderde haardos werd met een ouderwetse speld laag in de nek bij elkaar gehouden. Een make-uploos gezicht, een gespannen blik. Toen ze lachte, verscheen een bijzonder onverzorgd gebit. Een ouderwets streepjespak met dito blouse, huidkleurige panties, rok tot halverwege de kuiten en platte zwarte schoenen. Ze kon niet ouder zijn dan 40, maar leek vele jaren ouder. L. Ik slikte. Hoe anders was mijn verwachting. Maar ik nam dapper plaats. Had echter niet de verwachting meer dat er nog een 'klik' zou komen, hoewel ik het erg kortzichtig van mezelf vond om een dergelijke conclusie te trekken puur op grond van haar looks. Maar blijkbaar zegt die eerste inschatting toch iets. Ik had een slecht gevoel.

We bestelden een broodje en begonnen enigszins weifelend een gesprek. Kreeg het gevoel dat ik ook niet helemaal was wat zij had verwacht. Vele vragen gingen over en weer. Elkaar proberen te plaatsen, aftasten wat voor vlees we in de kuip hadden. Ze was direct. Ze was bevlogen. Legde haar kaarten open en bloot op tafel. Ze was onhandig. Tegelijkertijd kritisch en fel. De serveersters hadden direct een hekel aan haar. Het voert te ver om uit de doeken te doen waarover ze ontevreden was, maar in totaal verschenen in slechts een half uur tijd wel drie verschillende serveersters aan ons tafeltje om haar op haar wenken te bedienen. Afijn. Ik was halverwege mijn ciabatta met gerookte kip en avocado en had het lichtelijk gehad toen de aap uit de mouw kwam. Niet alleen was de betreffende dame niet meer werkzaam voor het bedrijf waarin wij geïnteresseerd waren. Zij was ook nog eens op non-actief gesteld, had zich vervolgens ziek gemeld en was min of meer, al dan niet terecht, persona non grata geworden binnen de betreffende organisatie! Absoluut niet handig dus om mee gesignaleerd te worden gezien alle politieke belangen! Ai. Inschattingsfoutje en ook niet helemaal kies van L., want ze had niets van dit alles laten weten in alle contacten die we hadden. De raakvlakken die we dachten te hebben, waren er niet. De zakelijke belangen die we dachten uit te wisselen, hadden we niet. Tja, dan maar gezellig keuvelen over luchtige onderwerpen, maar ook dat ging niet.

Want vervolgens volgde een lange uiteenzetting van al het onrecht dat haar was aangedaan, en er zal ongetwijfeld een kern van waarheid in hebben gezeten, absoluut, maar dan nog niet bepaald gesprekstof voor een eerste ontmoeting. Ze nam daarnaast ook een enorm risico door te vertellen dat ze een nieuwe baan had en per 1 april ontslag zou nemen, terwijl wij nota bene contacten hebben met haar oude werkgever die nog van niets weet! Later bleek ook dat ze speciaal voor deze lunch helemaal uit Amsterdam was gekomen. Ongelofelijk. Wat heeft ze van mij verwacht? Wat wilde ze met deze ontmoeting bereiken? Ik kwam er niet achter.

Tergend langzaam at ze haar toast. En haar glas bier was nog half vol toen ik geschrokken op de klok keek. Ik wilde en moest ook echt terug naar kantoor. Haar glas bier stootte ze om, over de jas van een andere gast heen. Een discussie met de betreffende gast volgde, maar daarna konden we gelukkig wel afrekenen en vertrekken.

Een bijzondere ontmoeting. Een aparte vrouw. Zij bleef nog lang op mijn netvlies achter. Ze vertelde me dat zij, ondanks haar jarenlange ervaring als specialist en gedegen opleiding, graag als consultant in de detachering aan de slag wilde. Eén van de belangrijkste dingen in het detacheervak is werken aan je eerste indruk. Wees representatief. Hoe kortzichtig ook: dat is waar potentiële opdrachtgevers op letten. En dat heeft niets te maken met mooi zijn of niet, met een paar simpele maatregelen kun je er toch heel verzorgd uitzien. En dat is voldoende. En wees eerlijk over wie en wat je bent. Maak de wereld niet mooier dan hij is, dan kan het resultaat nooit tegenvallen...