Double X

De afspraak van gisteravond met L. en B. was bedoeld om foto’s van Cuba uit te wisselen. Ik ben in september vorig jaar naar Cuba geweest, en L. twee, drie jaar geleden, met mijn ex. Ja, dat is een apart verhaal. L. en ik werken voor dezelfde werkgever en hebben samen een project gedaan. Vier maanden lang deelden we dezelfde kamer, hetzelfde bureau, verhalen, moppen en verdriet. Onze karakters waren totaal verschillend. L. sterk, eigenzinnig, af en toe arrogant, grote mond en vooral erg kritisch tegenover het management. Maar vreemd genoeg hadden we een klik. We hielden contact. Via de mail voornamelijk. L. woont nu 5 minuten fietsen bij P. vandaan. Een afspraak was dus zo gemaakt. De eerste keer toen ik er kwam was ik met de auto. Gisteravond op de fiets. Mijn vriendinnen weten inmiddels dat ik de grootste moeite heb met routebeschrijvingen en eigenlijk altijd verkeerd rij en verdwaal. Vaak gaan er diverse telefoongesprekken overheen voordat de betreffende vriendin me met succes naar haar huis heeft geloodst. Wanneer je met de auto bent is dat vervelend, maar op de fiets bij -3 graden Celsius is dat nog veel vervelender! Had niet gedacht dat ik het groen-grijze Shell stratenboek dat altijd in de achterbak van mijn auto lag, zo zou kunnen missen. Ook boos op mezelf dat ik zo stom was geweest om een kort rokje en panty aan te doen ipv een lange broek. Met half bevroren tenen en handen kwam ik aan bij L. ‘Ik had je al gebeld om te vragen of het was gelukt met mijn uitleg.’ Ik telde tot tien...

Gelukkig stond de kachel aan en de rode wijn gereed. Heerlijk. Bijkletsen en lekker eten. Ze had tortillas met gebakken vis en Mexicaanse bonen gemaakt. Twee frisse salades en guacamole als side-dish. Een verrassende combinatie, en lekker. B., een vriendin van mijn ex, en nu een goede vriendin van de ex van mijn ex (L.), was er ook. Ook wij kennen elkaar. Via mijn ex. Het werd een erg gezellige avond. Het bleek dat we alledrie erg van schrijven houden. Maar op verschillende manieren. Zo heeft L. een boek geschreven dat een aantal maanden geleden is uitgegeven. Een boek over de onzekerheid van dertigers, het omgaan met een burnout, wat op onze leeftijd toch vaker voorkomt dan men denkt en vooral bij vrouwen in het bedrijfsleven. En hoe je daarna voorkomt dat je opnieuw in dezelfde valkuilen stapt. Onze conclusie was dat veel van onze leeftijdgenoten (wij natuurlijk niet!) zich helemaal suf analyseren, over van alles en nog wat nadenken en eigenlijk ‘vergeten’ te leven. De automatische piloot gaat aan zonder dat we weten wat onze bestemming is. We hebben overal een mening over en de ratio viert hoog tij. Maar worden we daar gelukkiger van? Nee, eigenlijk niet. Maar hoe zet je die knop om? Daarnaast vond ik het mooi om te zien dat we ook een gemeenschappelijke interesse blijken te hebben in esoterische onderwerpen. Het gaf een bijzondere dimensie aan deze avond. De foto’s van Cuba kwamen voorbij, maar stonden ineens in een compleet ander licht.