Politiek idealisme

Ik vraag me de laatste tijd serieus af of de politiek iets voor mij zou kunnen zijn. Ik zie zoveel onderwerpen en discussies voorbij komen. Op televisie en in het openbare leven. Over mensen, tussen mensen onderling. Meningen die worden geuit, al dan niet genuanceerd, gespeend van feitelijke argumentatie, maar wel wezenlijk, want zo denkt immers de willekeurige man of vrouw. En dan is daar natuurlijk mijn eigen opinie. En de drang om daadwerkelijk iets te willen veranderen of misschien wel iets te willen ‘bijdragen’, hoe klef dat ook klinkt.

Toen ik de afgelopen zondag na een middagje winkelen met een vriendinnetje in de stad een hapje zat te eten, kwam ook dit onderwerp ter sprake. A. werkt als projectmanager bij een van de grootste gemeenten van Nederland en heeft een uitgesproken mening over van alles en nog wat en kan die mening ook goed onder woorden brengen. De politiek echter, zo sprak ze, was niets voor haar. Want immers draait het in de politiek niet om het leveren van een bijdrage aan de maatschappij, maar om ego’s. Politici zitten er vooral voor eigen gewin. Er worden dan ook spelletjes gespeeld alsof het een lieve lust is, mensen uitgeschakeld, geschoffeerd, getackled en gepiepeld. De enkeling die echt begaan is met de Nederlandse burger, daargelaten. Het duurt een eeuwigheid voordat je een simpel wetsvoorstel erdoor hebt. Er wordt dagenlang gedebatteerd over de meest simpele dingen, de resultaatgerichtheid is in Den Haag ver te zoeken. Het beste bewijs van het gebrek aan visie zijn de politici die van partij A naar B schuiven, van links naar rechts, als ze maar op die felbegeerde positie in de Gemeenteraad of in de Kamer kunnen komen. Kortom, hier sprak een duidelijke Pechtold-aanhanger.

Ik vond haar visie te zwartgallig. Tuurlijk, ik haak ook af in zwaar politieke omgevingen. Ik zie het in mijn werk dagelijks om me heen en ik kan er slecht tegen! Maar ik zie ook een tendens dat politiek Den Haag aan het verjongen is. De jonge generatie komt voornamelijk uit het bedrijfsleven. Is gewend om resultaat gericht te werk te gaan, heldere afspraken te maken en ‘afgerekend’ te worden op succes. De burger wordt steeds kritischer en uit steeds vaker en duidelijker zijn mening. De cultuur van ‘pappen en nathouden’ is ten einde gekomen. Deze generatie zou wel eens de redding kunnen zijn van de hedendaagse politiek. Ik voel voor een deel met A. mee: het is prima om realistisch te zijn en misschien ben ik wel te idealistisch, maar toch ben ik van mening dat er nog genoeg te winnen valt en dat als je daadwerkelijk wilt dat er iets verandert je je daar ook actief voor moet inzetten. Er worden veel mensen gezocht in de Gemeenteraad van Den Haag. Ook neefje A. had positieve ervaringen gedurende zijn tijd als gemeenteraadslid in A. Ik ga me er toch eens in verdiepen. Niet geschoten is altijd mis.