Mijn klassiekers

De dochter van mijn huiseigenaar geeft cello les. Twee keer per week. Ze komt er speciaal voor uit Amsterdam om de Haagse kindertjes van weleer iets aan klassieke vorming mee te geven. Ik heb bewondering voor al die kleintjes die op hun fietsje een zware cello op de rug torsen en hier voor mijn deur komen parkeren om een uur lang te worden onderwezen in de cello-kunst. En hun docente is streng. Ik heb haar in al die keren nog nooit zien lachen, zelfs geen glimlach. En muziek moet toch vooral leuk zijn? Wat zeg ik? Het ís leuk! Althans ik vind het leuk. Ik was extreem gemotiveerd om te beginnen met piano spelen toen mijn lagere school vriendinnetje een keer bij ons thuis het voor elkaar kreeg om op ons oude, in verregaande staat van ontbinding zijnde orgel, de prachtigste pianomuziek te spelen. Dat wilde ik ook! De ouders van mijn vriendinnetje speelden in het Concertgebouworkest, maar dat zei me niets. Niet gehinderd door enige kennis moest en zou ik op les gaan. Ook mijn opa was een grote inspiratiebron. Vrijwel blindelings wist hij de prachtigste orgelmuziek op zijn piano te spelen!

Inmiddels heb ik een échte piano en heeft mijn opa een écht harmonium, een soort orgel. Ik vind het nog steeds heerlijk om te spelen. Beethoven is mijn favoriet. Zo zwaar, melancholiek, sfeervol, temperamentvol, powerful, sexy. Moet een sterke man geweest zijn, met een sterk karakter. Ongelofelijk dat hij al deze muziek heeft kunnen schrijven terwijl hij doof was. Op de voet gevolgd door Schubert. Waarom Schubert? Omdat Schubert in staat is geweest temperament en romantiek te combineren. Dat merk je vooral aan de Impromptus. Het begint lieflijk en zacht en daarna barst de hel los. Heerlijk om te spelen, om de luisteraar compleet te overrompelen met dit muzikaal geweld. En op nummer drie staat Chopin. Dat is een en al romantiek, maar zo geraffineerd dat je zijn stukken nooit twee keer op dezelfde manier kunt spelen. In Chopin kun je al je gevoel kwijt, al je stemmingen. Vrijdag gaan we een hele andere Chopin horen, want dan gaan P. en ik naar een concert waarin jazz en klassiek worden gecombineerd. Een begenadigd jazzpianist, Peter Beets, gaat Chopin spelen met zijn band. Dat belooft een mooie avond te worden!

Ik zag vanavond op t.v. een actie van een basisschool waarbij kinderen van groep 8 een maand lang geen televisie mogen kijken. Het ging erom dat kinderen zich tegenwoordig maar moeilijk kunnen vermaken zonder televisie, internet of X-box. Ik adviseer al deze kinderen eens aan muziek te gaan doen. Het werkt ontspannend, je leert leuke andere mensen kennen en je hebt er op latere leeftijd ook nog plezier van :-).