Vive le français

Tussen de bedrijven door ben ik dit weekend weer begonnen met het lezen van Franse boeken om mijn Franse taalvaardigheid weer een beetje op te vijzelen. Die opmerking van laatst van die Franse hotelreceptionist, die zich afvroeg of ik hem daadwerkelijk in het Frans had aangesproken of in een andere taal, steekt nog steeds! Emile Zola, Stendhal, Voltaire en Benoîte Groult staan op mijn lijstje. En dus ben ik (opnieuw) begonnen in ‘La part des choses’ van Benoîte Groult. In het Nederlands vertaald als ‘Het zout op mijn huid’, een bestseller. Een prachtig boek. Ik heb ook de Nederlandse vertaling in huis. Ondanks of misschien juist wel dankzij mijn vertaalopleiding valt het mij op dat een heleboel nuances, die het boek in de Franse taal nét die finishing touch geven, in de vertaling zijn gesneuveld. Reden te meer om het origineel te lezen, zo goed en zo kwaad als dat kan. Bij mijn eerste werkgever werd ook regelmatig Frans gesproken. En daarna werd het angstvallig stil op Franstalig gebied… Vandaag werd ik ineens voor het blok gezet door mijn leidinggevende. Hij vroeg plotseling aan me: ‘Jij hebt toch Frans gestudeerd? Weet jij wat "wekelijks" is in het Frans?’ Ik moest even diep nadenken, maar voordat ik het wist, floepte het eruit ‘Hebdomadaire,’ zei ik. Het zat ergens op een plek die lang onaangeroerd was gebleven, maar het zat er wel! Zou een taal leren dan diep van binnen toch iets zijn als leren fietsen of leren zwemmen? Je moet er weer even in komen, maar dan is het weer als vanouds…. Ik hoop het! Dan is tenminste niet alles verloren.