Plankenkoorts

Droge keel, koude, klamme handen, misselijk gevoel en hartkloppingen. En je telkens weer afvragen ‘waarom’? We hadden er allemaal last van: plankenkoorts. Gezonde spanning voordat je op moet. Spanning om de prestatie, om die lat die je vooral voor jezelf zo hoog legt. Door alle hektiek geen tijd meer voor de soundcheck, alles liep uit. Nog wel even snel de piano getest. Een snelle toonladder, een paar akkoorden, voor meer was geen tijd. Is altijd weer de vraag op een onbekende locatie of de piano gestemd is, alle toetsen het doen en de pedalen. Alles leek ok. Nee, liever geen microfoons. Een akoestisch instrument versterken levert een dramatisch geluid op. En dan het publiek. Ontspannen, benieuwd, uiteenlopende verwachtingen. Langzaam stroomt het binnen, speurend naar een geschikte plek. Niet te dicht bij de geluidsinstallatie, maar ook niet te ver voorin en liever niet aan de zijkant want dan zie je het podium maar half. Een halfvolle concertzaal op deze zonnige Tweede Paasdag, een grote, met bloemen versierde ruimte ergens in Amsterdam Oost. Ietwat aan de frisse kant. Mensen in wit gekleed, feestelijk, sommigen casual in jeans , kinderen die rondrennen. Vrolijk, benieuwd naar onze muziek. Een erg goede damesgroep ging ons voor. Wat een stemmen! Zo helder, zo puur, zo hoog en loepzuiver. Na afloop van het concert kon je hun CD kopen. Ze schijnen bekend te zijn... En dan is het onze beurt. De aankondiging vindt plaats en het verwachtingsvolle applaus van het publiek volgt en wij schrijden achter elkaar aan via het gangpad naar het podium. En dan valt alles van je af. Op het moment dat je achter de piano zit, je diep ademhaalt en je concentreert, haal je het onderste uit de kan, voel je je ontspannen en is er niets meer aan de hand. Geen spoor van zenuwen te bekennen. Het gaat beter dan tijdens de repetities, we zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld, een optimale chemie. En de twee zangeressen beter bij stem dan ooit, ondanks de vermoeidheid en de lange files. En dan het applaus. Het publiek dat enthousiaste geluiden maakt, instemmend knikt en de complimenten in de pauze. Op die momenten krijg je het antwoord op de ‘waarom’-vraag en dan is het die plankenkoorts dubbel en dwars waard geweest.