Verhuisofferte

Van achter een beslagen bril neemt een paar nieuwsgierige ogen me uitvoerig op. De eigenaar is een wat ouder heerschap met een vriendelijk gezicht en glanzend, wit haar. Voor ik iets kan zeggen, steekt hij van wal.

‘En waar komt u vandaan als ik vragen mag? Uw voorouders bedoel ik. Want u bent hier geboren?’
‘Ja, dat klopt, maar ik ben van Surinaams-Chineze afkomst.’
‘Ah. Een bonte mix. Ik dacht eerder aan Pakistan.’
Pakistan, die heb ik niet eerder gehoord.
‘Nee, geen Pakistan. Maar goed, we gaan het over de verhuizing hebben.’

De olijke ogen blijven me bewegingloos aanstaren.
‘Ik zou een aantal jaren geleden ook op vakantie naar Suriname gaan, maar ja, Bouterse he. Die gooide roet in het eten.’
‘Ja, dat is wel aan Bouterse besteed, roet in het eten gooien, bedoel ik.’
‘Maar je krijgt hem ook niet zomaar weg. Dat gaat nooit niet lukken. Wanneer bent u voor het laatst terug gegaan?’
Terug?
‘Op vakantie bedoelt u? Dat zal 4 jaar geleden zijn geweest… Ik stel voor dat we de andere vertrekken ook even bekijken zodat ik kan aangeven wat er mee gaat.’
‘Heeft u trouwens de wedstrijd gezien?’
‘Welke wedstrijd?’
‘Het voetbal?’
‘Nee, ik volg geen voetbal.’
‘Maar die Surinaamse vlaggen, dat heeft u toch wel gehoord? Ik vind het niet kunnen. Dat je trots bent op je land tot daaraan toe, maar dit gaat te ver.’
‘Ik heb er wel wat van meegekregen ja, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waar iedereen zich zo druk om maakt. Deze kast gaat mee, maar halen we zelf uit elkaar, dus dat hoeven de verhuizers niet te doen.’
‘Het zijn gastvrije, hartelijke mensen, hoor. Ja, ik heb er in mijn leven al heel wat meegemaakt, Surinamers dan.’
‘En prompt nu weer een ervaring rijker! Wat gaat het ons allemaal kosten?’
‘Jou wil ik wel een korting geven, hoor, maar je vriend niet, haha, die heeft pech!’