Down under in Amsterdam

‘We houden contact!’ Of: ‘We bellen!’ Vaak loze beloften waarbij e-mail adressen en mobiele nummers met de beste intenties worden uitgewisseld, waarna het vervolgens angstvallig stil blijft… Ook tijdens onze reis gingen de nodige contactgegevens over en weer. Bijzonder leuk. Zo ook met L. en N. uit Australië die we in Peru leerden kennen en later onverwachts op Paaseiland tegen het lijf liepen. Maar dit keer bleef het niet bij loze beloften. Afgelopen week mailden ze dat ze in de buurt waren (lees in de UK) en stelden ze voor iets af te spreken. We waren meteen enthousiast. ‘Doen jullie een beetje rustig aan met ze? Ze komen net uit Schotland zijn gister in Frankrijk geweest, nu twee dagen in Amsterdam en morgenochtend vroeg moeten ze weer in Calais zijn,’ sprak de overbezorgde, Nederlandse vriendin bij wie ze logeerden. De boodschap was helder. Geen wilde dingen dus maar wel een hapje en een drankje. Best lastig nog om een leuk tentje in Amsterdam uit te kiezen als je er bijna nooit komt! Ik ging af op een recensie op internet en kwam uit bij een knus restaurantje op de grachten zodat we na het eten nog een mooie wandeling konden maken. Maar een rustig etentje bij kaarslicht werd het allerminst! Uren later dan verwacht strompelen we met L. en N. uit het zo onschuldig ogende etablissement. Onze haren verward, onze lichamen bezweet en onze stemmen schor. De nacht is al geruime tijd gevallen en we zijn geen van allen echt helder meer. ‘Thank you for a wonderful, wonderful evening,’ weet L. uit te brengen. ‘Yes, we had fun,’ beaamt N. met fijngeknepen ogen. We zijn kapot. Als ik eenmaal thuis nog een glaasje water inschenk, denk ik terug aan de avond die zo nietsvermoedend begon met overheerlijke, oosterse hapjes, champagne met mint, zittend op heerlijke kussens, genietend van de snelle bediening, napratend over de reis. De vrolijke ober die in no time de ruimte in een huiskamer wist om te toveren, harder wordende muziek, de grote groep vrolijke meisjes die hun vrijgezellenfeest vierden en ons lieten delen in de feestvreugde. En tot slot denk ik aan de gangmakende buikdanseres en aan onze protesten. Met haar overtuigingskracht wist ze ons allemaal de dansvloer op te slepen waarna we uitgeput in de dikke kussens ploften om te genieten van een overheerlijk dessert. Rustig? Nee, niet bepaald, maar het weerzien was groots en de avond top! 'We houden contact,' zei L. toen we afscheid namen. Ik knikte en antwoordde: 'Ja, dat weet ik.'