Gekooide vogel

Was het maar een rotzak, een vervelende vent, een naar iemand die de kantjes ervan af loopt. Zo eentje waar je direct een hekel aan hebt en waarvan het overduidelijk is dat hij moet vertrekken, en snel. Maar helaas, hij is sympathiek, zachtaardig, oprecht geïnteresseerd in de ander en doet zijn stinkende best er een succes van te maken. Maar het werkt niet. En na al die inspanningen, al die moeite van de afgelopen tijd, werkt het nog steeds niet en we weten allemaal dat het ook in de toekomst niet gaat werken. Ik voel me hypocriet als ik hem zie worstelen en tegelijkertijd niets mag vertellen over de gesprekken die zijn gevoerd. Ik merk dat ik hem niet meer recht in de ogen durf te kijken als ik de kamer oploop. En ik merk dat hij dat merkt. Ik voel dat er iets tussen ons is veranderd. En toch blijft hij vriendelijk en professioneel en blijft hij vechten. Allebei proberen we geforceerd persoon en functie te scheiden. Het voelt vreselijk, maar ik ben er heilig van overtuigd dat er ergens buiten dit bedrijf een veel mooiere toekomst op hem wacht, een omgeving waarin hij optimaal tot zijn recht komt en niet meer tegen de stroom op hoeft te roeien. Dan kan de gekooide vogel eindelijk zijn vrijheid tegemoet vliegen.

Logée

Ze is weer vertrokken, de eerste logée in ons nieuwe huis. De logeerkamer was gereed, het bed opgemaakt en we hadden voldoende eten in huis gehaald. Maar ze bracht haar eigen eten mee en nam genoegen met een plek in de woonkamer, naast de piano. Veel wensen en eisen had ze niet. Af en toe een knuffel, twee maaltijden per dag en een dagelijkse wandeling om de benen te strekken. Meer niet. Ook P. moest even wennen aan onze gast. Op een kwade dag verwerkte hij de voor haar bestemde witlof in een verse maaltijdsalade tot ik er de volgende dag achter kwam dat de witlof van onze gast was verdwenen. Een hilarisch moment! Nu ze weer weg is, missen we haar toch een beetje. Die grote ogen die je onschuldig aanstaren als je voorbij loopt, het gehuppel door de woonkamer, de snelle achtervolgingen naar de keuken, maar vooral de aanwezigheid als je thuiskomt. Gewoon gezellig. Ze is weer thuis, het konijn van She, maar ze is hier altijd welkom!

Groen licht

Schuldig, zo voel ik me nadat ik van de week een medefietser nog net niet in het ongeluk heb gestort. Dat bewijst maar eens te meer dat je niet zomaar moet afgaan op wat ik zeg. De situatie: een tweebaans weg in Den Haag Centrum met twee stoplichten. Het achterste stoplicht gaat op groen. Het voorste stoplicht blijft op rood. Het groepje fietsers waarbij ik me aansluit, kijkt gebiologeerd naar de overkant. ‘Hij is groen, hoor,’ roep ik, omdat ik zelf altijd door rood rijd als het achterste stoplicht groen is en er niets aankomt. Een keurige man op een mooie, glimmende fiets geeft onmiddellijk gevolg aan mijn oproep, geeft gas en steekt over. Maar hij wordt bijna omver gereden door de rits naderende en nu ook claxonerende auto’s die de bocht om komen en die voorrang hebben. Merkwaardig genoeg slaagt hij erin zonder kleerscheuren de overkant te bereiken. Het scheelt niet veel of het loopt alsnog verkeerd af als hij bijna van zijn fiets valt doordat hij zich woedend naar me omdraait en zijn vuisten balt. ‘Het was rood!’ roept hij me boos na. ‘Het was verdorie rood!’ Ik roep ‘sorry’ en steek verontschuldigend mijn hand op en trek mijn meest zielige gezicht. Maar ook de andere fietsers die nog naast me staan, omdat ze zo wijs waren om níet naar me te luisteren, kijken me verwijtend aan. Met het schaamrood op mijn kaken rijd ik nog maar een blokje om, hoewel ik ergens vind dat hij ook zelf had moeten kijken of er niets aan kwam, net als al die andere fietsers.

Achter slot en grendel

Het is geen fijn idee te weten dat mogelijk de buren, de makelaar en God weet wie nog meer rondlopen met de sleutels van je huis. En dus was één van onze eerste aankopen een nieuw slot voor de voordeur. Wijs geworden door de tips van de politie, die na een uitgebreide adviesronde en de nodige maatregelen het Keurmerk Veilig Wonen uitreikt, gingen we shoppen bij de slotenmaker. Het gaat dan met name om het inbouwen van zoveel mogelijk vertragingstijd, de hoeveelheid tijd die verstrijkt voordat het geboefte bij jou in de woon- of slaapkamer staat. En aldus kochten we een prachtig, degelijk slot voor de voordeur. Uiteraard was P. de gelukkige die het ding mocht monteren. Wie anders? Geen sinecure. Er moest geboord, gehakt en gefreesd worden voordat het slot na enkele uren op zijn plaats viel. En toen zat het ook echt dicht, potdicht. Eindelijk! De vreugde maakte echter al gauw plaats voor ongeloof, want arme P. stond aan de andere kant van de deur, buiten. Hij heeft zichzelf verfoeid, voor zijn hoofd geslagen en uitgemaakt voor alles wat lelijk is, maar het mocht allemaal niet baten: de deur bleef hermetisch gesloten. Hij was boos omdat ook de door hem geplaatste kersverse dievenklauwen hun werk iets te goed deden en het hem evenmin lukte de deur open te wippen met een credit card, zoals het een echte dief betaamt. Tot overmaat van ramp was het met de nieuwe sleutel schier onmogelijk om het slot open te krijgen. En zie dan maar eens binnen te komen in je woning op de eerste verdieping. Gelukkig schoten de buren niet onmiddellijk in de lach maar waren ze zo aardig om P. door hun huis op het balkon te laten klimmen. Met gevaar voor eigen leven lukte het hem om via een muurtje op ons eigen balkon te komen. En ook daar zat natuurlijk alles potdicht. Geen bovenraampjes die op een kier stonden, geen balkondeur die niet op slot zat, nee, de lessen van de politie hebben we zeer ter harte genomen. De enige manier om binnen te komen was het ruitje van de keuken inslaan met een overgebleven verfblik. Totale vertragingstijd: 60 minuten. Dat keurmerk hebben we wel verdiend! Hoogst persoonlijk getest.

De prijs van een sigaret

De vakantie waar hij zo hard aan toe is, verloopt anders dan verwacht. Hij krijgt klachten. Heeft het gevoel alsof alle lucht uit hem wordt geknepen. En de oorzaak is niet de hitte. Na een uitgebreid onderzoek bij de plaatselijke arts is er maar één conclusie mogelijk: zijn hart. Hij zit in het eerste vliegtuig terug naar koud Nederland, wil elk risico vermijden. Zijn eigen huisarts vraagt hem direct of hij rookt. Als hij bevestigend antwoordt, slaakt de arts een zucht van verlichting: ‘Daar heb je het al.’ Vervolgens een preek, een ellenlange preek tegen deze volwassen man, die natuurlijk allang weet dat roken niet gezond is. ‘Weet u wel hoe ongezond roken is? Weet u wel dat u tien jaar korter leeft en hoe kostbaar uw gedrag is voor de samenleving? In de tijd dat we ú onderzoeken hadden we een niet-rokende patiënt kunnen behandelen.’ Hij voelt zich in de kou gezet, gediscrimineerd. Alsof je het als roker verdient om aan de meest gruwelijke ziektes ten onder te gaan. Alsof je dan geen recht hebt op een eerlijke behandeling en een gedegen onderzoek. En alsof stoppen zo gemakkelijk is. Ik ben zelf geen roker en ik kan ook erg slecht tegen de rook van anderen, maar ik krijg toch wel de indruk dat er zo langzamerhand behoorlijk misbruik wordt gemaakt van onze rokende medelanders. Ook toen wij onze hypotheek afsloten, was één van de eerste vragen of wij rookten. Voor het gemak was de premie maar alvast met enkele euro’s verhoogd, een extra toeslag die vanzelf uit de offerte zou verdwijnen wanneer zou blijken dat we niet rookten. Bij verzekeringen idem dito. De roker betaalt bovenop de peperdure sigaretten een hoge prijs voor zijn nicotineverslaving. Rokers lijken te verworden tot de nieuwe melkkoeien van de maatschappij. En wat is de volgende stap? De arts besluit geen extra onderzoek te doen, maar adviseert mijn collega eerst te minderen met het aantal sigaretten, tien kilo af te vallen en meer te bewegen en dan zal hij wel eens verder kijken. Het verband tussen zijn klachten en het roken van sigaretten is in dit specifieke geval dus misschien wel aannemelijk, maar geenszins aangetoond. Het risico is aanwezig dat zijn klachten een totaal andere oorzaak hebben die dus nu niet worden aangepakt. Ik vraag me af of de huisarts ditzelfde advies aan een niet-roker had gegeven. Ik ben bang dat ik het antwoord al weet. Onverantwoord.

Thuis

De verfspetters zitten overal, ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst heb opgemaakt, ik draag nog altijd dezelfde versleten schoenen en loop al dagen in een overall van de Gamma van € 6,95, want we hebben keihard gewerkt de afgelopen dagen. Geschilderd, geklust en vooral heel veel schoongemaakt in ons oude én in ons nieuwe huis. En nu zit ik hier achter mijn laptop in ons nieuwe huisje, eindelijk tijd om even te bloggen! We zijn over! Ongelofelijk gezien de stress en de hindernissen van de afgelopen dagen, maar we voelen ons happy want de grootste hobbels zijn achter de rug. Ons eerste huisje samen is een feit. Om me heen overal verhuisdozen, onderdelen van kasten, bedden en andere meubels. Onze eerste nacht was vreemd en onwennig. We sliepen allebei slecht en vreemd genoeg was dat vanwege de stilte. We zijn gewend aan loeiende sirenes, claxonerende auto's die met gierende banden optrekken, het trillen van de brug als de tram voorbij raast en het geschreeuw van dronken jongeren. We moeten ook even wennen aan de ruimte. Ons knusse, moderne, maar kleine appartementje is verruild voor een jaren 30 dubbel bovenhuis. We hebben ineens trappen in huis en meerdere kamers. Het is een heerlijk huis. Nu al. En nu moet het nog 'thuis' worden, maar daar nemen we uitgebreid de tijd voor. Het feest kan beginnen!

Beunhazen

Professionals, zo noemen ze zich, de beunhazen die ons hebben verhuisd naar onze droomplek in Den Haag. Vanwege het complexe pianovervoer hebben we een gerenommeerd, erkend verhuizer in de arm genomen, maar daar was helemaal niets van te merken tijdens de meest amateuristische verhuizing van mijn leven. Het resultaat: een beschadigd bankstel, een kapotte kast, een scheur in onze jaren 30 vensterbank, de vertrapte tuin van de benedenbuurvrouw en het ergste van alles mijn mooie piano, waarop ik al meer dan 12 jaar superzuinig ben, gekrast en gedeukt omdat vier man sterk er niet in slaagde het instrument vast te houden en hem vervolgens lieten vallen. Een nachtmerrie! De hele buurt liep uit om getuige te zijn van dit geklungel met liften, trappen en vier vloekende en tierende verhuismannen. Positief puntje: we hebben in één keer kennis kunnen maken met de hele buurt, en zij met ons! Ik snap trouwens überhaupt niet waarom ze niet een paar sterke spierballen erop af hebben gestuurd, in plaats van die paar iele figuren die nu ten tonele zijn verschenen. En we zijn er nog niet. Nadat ze eergister bij de eerste lichting waren 'vergeten' dat er ook een piano vervoerd moest worden, waren ze vandaag de helft van onze spullen vergeten totdat P. constateerde dat hij zijn kostbare, rode bankje miste. We zijn dus nog niet van ze af. En ook al wordt alle schade vergoed, het rotgevoel over de piano blijft, want die is niet zomaar te repareren. Verhuizen doe ik voorlopig niet meer.

Een doorgehakte knoop

Wat ben ik toch een twijfelaar als het op belangrijke beslissingen aankomt. Ongelofelijk irritant. Maar ik heb besloten het te doen. Na lang wikken en wegen weliswaar en na een uitvoerig bijna middernachtelijk gesprek met She en de steun van P., maar de knoop is doorgehakt: ik ga die internationale klus doen waarbij ik team leider word van een aantal medewerkers uit verschillende EU-landen. Ik kies er voor om een jaar lang kei- en keihard te werken, regelmatig naar het buitenland te moeten afreizen, geen flexibele werktijden meer te hebben en waarschijnlijk regelmatig gestresst thuis op de bank te zitten. Maar het zal me een enorme kick geven, deze prachtkans, waardoor ik heel veel ervaring kan opdoen. Ik ben toch op mijn gevoel afgegaan uiteindelijk, ondanks alle rationele bezwaren die ik had. En eerlijk gezegd ook omdat ik helemaal gek werd van mijn eigen gedachten. Wanneer ik straks met slaperige ogen achter mijn laptop op de luchthaven zit, zal ik me nog regelmatig afvragen wat mij heeft bezield om niet te kiezen voor een eenvoudige klus op tien minuten fietsen van mijn huis, maar voor een dergelijke rol als deze. Maar ik hoop dat de lol en de energie die ik ervan zal krijgen dat ruimschoots zullen compenseren. De komende maanden zullen in een stroomversnelling aan me voorbij glijden met alle perikelen rondom de koop van het huis (hypotheekofferte eindelijk getekend!), de verhuizing over twee weken (we hebben nog geen verhuizer, want meneer Kwebbelkous liet ons in de steek!), cursus en kwartier maken voor de nieuwe opdracht. Makkelijk zal het niet worden, maar wel inspirerend hoop ik.

Speciale bruiloft

Als gast getuige zijn van een bruiloft heeft altijd iets magisch. Je mag deelnemen aan het geluk van twee mensen, ervaren wat zij ervaren en delen in de feestvreugde. Het is helemaal bijzonder als één van die twee mensen je vader is. Afgelopen donderdag trad hij voor de tweede keer in het huwelijksbootje en dit keer waren mijn broertjes en ik erbij. Mijn vader straalde als nooit tevoren. Hij was gelukkig en hij was geroerd. Mijn vader die een moeilijke periode heeft gekend door het lange ziekbed van mijn moeder en die ontroostbaar was toen ze, nu vijf jaar geleden, kwam te overlijden. Mijn vader die helemaal niet tegen eenzaamheid kan, individualist is en tegelijkertijd gezelschapsdier pur sang. Toen een nieuwe vrouw in zijn leven kwam, veranderde zijn leven dan ook drastisch. Hij ging weer uit, schoor zijn snor af, ging sporten, werd weer actief. We hadden een nieuwe pa gekregen. Hij straalde van geluk. Wij moesten erg wennen aan deze nieuwe situatie. Het was een constante strijd tussen ratio en gevoel waarin wij beseften dat onze moeder niet meer terug zou komen en dat onze vader het meer dan 100 % verdiende om weer gelukkig te zijn met een nieuwe partner. Zijn nieuwe vrouw is lief, zorgzaam en sterk. Ik bewonder haar om de kracht waarmee ze alle uitdagingen heeft weten weerstaan. Het is beslist niet makkelijk voor haar geweest om continu rekening te moeten houden met al het onverwerkte verdriet van de familie en vrienden van mijn vader, maar ze sloeg zich er dapper en onbaatzuchtig doorheen. En vorig jaar werd daar mijn kleine broertje geboren. Een nieuw gezin werd gesticht en hoewel we ook daaraan moesten wennen, zijn we nu allemaal stapelgek op dat kleine, eigenwijze mannetje dat gister op zijn eerste verjaardag zijn eerste stapjes heeft gezet. Mijn vader had geen wensen t.a.v. bruiloft, hij had maar één verzoek en dat was dat ik op de bruiloft één van zijn favoriete stukken op de piano zou spelen. De laatste keer dat ik op een officiële gelegenheid iets speelde, was op de begrafenis van mijn moeder. Hoewel jaren geleden, nog vers in het geheugen. Ik vond het dan ook vreselijk moeilijk om aan zijn verzoek te voldoen. Maar ik vond het egoïstisch van mezelf om het juist op zo’n voor hem belangrijk moment te laten afweten. Dus speelde ik Schumann en terwijl de klanken zich door de ruimte verspreidden, besefte ik dat de cirkel rond was en we een fase hebben afgesloten om ruimte te maken voor een nieuw begin.

Down under in Amsterdam

‘We houden contact!’ Of: ‘We bellen!’ Vaak loze beloften waarbij e-mail adressen en mobiele nummers met de beste intenties worden uitgewisseld, waarna het vervolgens angstvallig stil blijft… Ook tijdens onze reis gingen de nodige contactgegevens over en weer. Bijzonder leuk. Zo ook met L. en N. uit Australië die we in Peru leerden kennen en later onverwachts op Paaseiland tegen het lijf liepen. Maar dit keer bleef het niet bij loze beloften. Afgelopen week mailden ze dat ze in de buurt waren (lees in de UK) en stelden ze voor iets af te spreken. We waren meteen enthousiast. ‘Doen jullie een beetje rustig aan met ze? Ze komen net uit Schotland zijn gister in Frankrijk geweest, nu twee dagen in Amsterdam en morgenochtend vroeg moeten ze weer in Calais zijn,’ sprak de overbezorgde, Nederlandse vriendin bij wie ze logeerden. De boodschap was helder. Geen wilde dingen dus maar wel een hapje en een drankje. Best lastig nog om een leuk tentje in Amsterdam uit te kiezen als je er bijna nooit komt! Ik ging af op een recensie op internet en kwam uit bij een knus restaurantje op de grachten zodat we na het eten nog een mooie wandeling konden maken. Maar een rustig etentje bij kaarslicht werd het allerminst! Uren later dan verwacht strompelen we met L. en N. uit het zo onschuldig ogende etablissement. Onze haren verward, onze lichamen bezweet en onze stemmen schor. De nacht is al geruime tijd gevallen en we zijn geen van allen echt helder meer. ‘Thank you for a wonderful, wonderful evening,’ weet L. uit te brengen. ‘Yes, we had fun,’ beaamt N. met fijngeknepen ogen. We zijn kapot. Als ik eenmaal thuis nog een glaasje water inschenk, denk ik terug aan de avond die zo nietsvermoedend begon met overheerlijke, oosterse hapjes, champagne met mint, zittend op heerlijke kussens, genietend van de snelle bediening, napratend over de reis. De vrolijke ober die in no time de ruimte in een huiskamer wist om te toveren, harder wordende muziek, de grote groep vrolijke meisjes die hun vrijgezellenfeest vierden en ons lieten delen in de feestvreugde. En tot slot denk ik aan de gangmakende buikdanseres en aan onze protesten. Met haar overtuigingskracht wist ze ons allemaal de dansvloer op te slepen waarna we uitgeput in de dikke kussens ploften om te genieten van een overheerlijk dessert. Rustig? Nee, niet bepaald, maar het weerzien was groots en de avond top! 'We houden contact,' zei L. toen we afscheid namen. Ik knikte en antwoordde: 'Ja, dat weet ik.'

Vrouw.nl

Het was Champagne, vaste columnschrijfster van Vrouw.nl, die me op haar weblog tipte over de lezerscolumns van het gelijknamige online magazine. Niet geschoten is altijd mis, dacht ik nog. En toen ik in april een paar van mijn logs had opgestuurd en vervolgens niets meer hoorde, had ik nog maar weinig hoop. Maar gister kreeg ik een mailtje van de redactie dat één van mijn stukjes is uitgekozen en is geplaatst! Ik vind dit uiteraard waanzinnig leuk! Hoewel ik het ook wel een beetje spannend vind omdat de lezers ook een reactie kunnen achterlaten. Een iets breder publiek dus dan mijn eigen blog. Kijk dus snel op Vrouw.nl onder "Columns"!

Verhuisofferte

Van achter een beslagen bril neemt een paar nieuwsgierige ogen me uitvoerig op. De eigenaar is een wat ouder heerschap met een vriendelijk gezicht en glanzend, wit haar. Voor ik iets kan zeggen, steekt hij van wal.

‘En waar komt u vandaan als ik vragen mag? Uw voorouders bedoel ik. Want u bent hier geboren?’
‘Ja, dat klopt, maar ik ben van Surinaams-Chineze afkomst.’
‘Ah. Een bonte mix. Ik dacht eerder aan Pakistan.’
Pakistan, die heb ik niet eerder gehoord.
‘Nee, geen Pakistan. Maar goed, we gaan het over de verhuizing hebben.’

De olijke ogen blijven me bewegingloos aanstaren.
‘Ik zou een aantal jaren geleden ook op vakantie naar Suriname gaan, maar ja, Bouterse he. Die gooide roet in het eten.’
‘Ja, dat is wel aan Bouterse besteed, roet in het eten gooien, bedoel ik.’
‘Maar je krijgt hem ook niet zomaar weg. Dat gaat nooit niet lukken. Wanneer bent u voor het laatst terug gegaan?’
Terug?
‘Op vakantie bedoelt u? Dat zal 4 jaar geleden zijn geweest… Ik stel voor dat we de andere vertrekken ook even bekijken zodat ik kan aangeven wat er mee gaat.’
‘Heeft u trouwens de wedstrijd gezien?’
‘Welke wedstrijd?’
‘Het voetbal?’
‘Nee, ik volg geen voetbal.’
‘Maar die Surinaamse vlaggen, dat heeft u toch wel gehoord? Ik vind het niet kunnen. Dat je trots bent op je land tot daaraan toe, maar dit gaat te ver.’
‘Ik heb er wel wat van meegekregen ja, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waar iedereen zich zo druk om maakt. Deze kast gaat mee, maar halen we zelf uit elkaar, dus dat hoeven de verhuizers niet te doen.’
‘Het zijn gastvrije, hartelijke mensen, hoor. Ja, ik heb er in mijn leven al heel wat meegemaakt, Surinamers dan.’
‘En prompt nu weer een ervaring rijker! Wat gaat het ons allemaal kosten?’
‘Jou wil ik wel een korting geven, hoor, maar je vriend niet, haha, die heeft pech!’

Balanceren

Is het een roman? Nee, niet bepaald. Is het een management boek? Had gekund, maar toch ook weer niet. Is het dan een zelfhulpboek? Zo zou ik het niet willen noemen. Het boek kruiste mijn pad tijdens een vijfdaagse workshop van mijn werk waarbij we op inspirerende wijze werden onderwezen in allerlei persoonlijke vaardigheden om snel de management top te kunnen bereiken. De bedoeling was ons klaar te stomen voor een lang en succesvol leven in de harde, zakelijke wereld waarin we gedreven door ambities de dagelijkse strijd zouden moeten aanbinden met streberige en genadeloze lotgenoten. Maar in plaats daarvan nodigde onze coach ons uit voor een dansje. Een tango voor twee waarbij we de denkbeeldige lijn die over de vloer liep, niet mochten passeren. Hij had geen Powerpoint sheets en leek zonder enige moeite loze kreten als ‘targets’, ‘mijlpalen’, ‘winst’ en ‘groei’ te vermijden. Er stond eigenlijk maar één vraag centraal: hoe denk jij straks in het dagelijks leven op het flinterdunne koord tussen werk en privé te zullen balanceren? Hoe houd je jezelf, maar ook jezelf in combinatie met collega’s, familie, vrienden en partner in evenwicht en maak je tijd vrij voor datgene wat jij wilt wanneer er aan alle kanten aan je wordt getrokken en gesjord? Een wezenlijke vraag die ik me regelmatig stel. Onze coach had zich laten inspireren door 'The seven habits of highly effective people' van Stephen Covey. Die zeven eigenschappen gaan dan ook niet zozeer over management, maar over leiderschap. Leiderschap over je eigen leven en daarmee over je eigen keuzes en je eigen wil. Om niet meegesleurd te worden in de drukte van alledag adviseert hij onder andere om een statuut op te stellen waarin je je persoonlijke einddoelen definieert, bezien vanuit de verschillende rollen die je als persoon kunt spelen. En vervolgens koppel je daar een aantal principes aan waar je dagelijks op terug kunt vallen, principes die je helpen op koers te blijven, activiteiten die passen bij je einddoel. Een steuntje in de rug, maar ook een heerlijk boek om mee bij te komen. Het boek is niet nieuw. Het bestaat al jaren, maar voor het eerst in al die jaren heb ik een ‘statuut’ opgesteld zodat ik, wanneer ik weer eens afgedreven ben, weer op koers kan raken. Eens kijken of ik in balans blijf!

Webklik

Toen ze aan kwam lopen in de grote hal van Den Haag Centraal wisten we het meteen: Goentah is een geweldig leuke vrouw! Hoewel het blogwereldje een vrij ondoorzichtige wereld is en je het risico loopt je een verkeerd beeld te vormen van de mensen met wie je via digitale dagboeken lief en leed deelt, kun je wel degelijk het gevoel hebben met sommige bloggers een ‘klik’ te hebben. Tijdens het ongelofelijk saaie concert van Tori Amos, waarbij She en ik onder andere spraken over onze blogavonturen, constateerden we dat we met Goentah absoluut een dergelijke webklik hadden en dat we erg benieuwd naar haar waren. We volgen elkaar nu al ruim een jaar en hebben al heel wat webavonturen meegemaakt. En aldus werd het lumineuze idee geboren om haar een keer te verrassen in de apotheek waar ze werkt! Gelukkig stapten we al snel van het idee van een verrassingsbezoek af, want Goentah bleek helemaal niet te wonen in de plaats die wij vreemd genoeg al die tijd in onze gedachten hadden gehad. En dus kletsten we voor de eerste keer persoonlijk met haar bij op één van de vele terrasjes die Den Haag rijk is, in de stromende regen onder een grote parasol, kleine slokjes nemend van onze warme thee en cappuccino, alledrie herstellend van een verkoudheid of iets wat daarop leek. En wat was het gezellig. Hoewel She en ik elkaar al jaren kennen, voelde het contact met Goentah minstens zo warm aan. Ze is spontaan, vlot en scherp, deze jonge vrouw die we daarvoor alleen nog maar op papier kenden. De middag vloog dan ook voorbij. We waren nog lang niet uitgepraat toen ik helaas mijn jas moest pakken om naar een andere afspraak te gaan. Wat mij betreft doen we het dan ook gauw een keer over. Die webklik bleek er niet alleen op papier te zijn, maar ook in realiteit!

Alles heeft een reden

Vorig weekend lag Postbank.nl eruit. Op het nieuws werd met gepaste trots vermeld dat er maar weinig klachten bij de Postbank waren binnengekomen, waarschijnlijk vanwege het mooie weer. Tussen de paar klachten die er wél zijn binnengekomen, zat in elk geval de mijne, want dankzij de problemen zat ik dit weekend in Den Haag in de stromende regen in plaats van bij vriendin M. in zonovergoten Madrid. Eerlijk is eerlijk, het was al even de vraag of ik zou kunnen gaan, omdat ik net ben begonnen met een nieuwe opdracht en dus geen overuren kan opnemen. Maar ik slaagde erin bij E-bookers een goedkoop ticket te vinden waardoor vrijdagavond naar Madrid vertrekken een stuk aantrekkelijker werd. Betalen kon via Ideal. En dat was nou juist het punt; betalen via Ideal ging niet vanwege technische storingen bij Postbank.nl. Maar pas een dag later, toen E-bookers mij belde dat de overboeking was mislukt, kwam ik erachter dat de betaling niet was gelukt. Ik kon alleen nog maar met credit-card betalen, weliswaar voor tien euro extra, maar à la. Toen ik ’s avonds thuiskwam, vond ik echter een mailtje van E-bookers in mijn mailbox dat mijn credit-card niet geverifieerd had kunnen worden en dat ik tot 18.00 uur de tijd had om een ander credit-card nummer door te geven, zo niet zou mijn ticket worden geannuleerd. De klok wees 20.00 uur… Een telefoontje met E-bookers de volgende dag leverde niets anders op dan een vervelend gesprek met een call center medewerker waarin ik bijzonder onvriendelijk te woord werd gestaan. Resultaat: geen ticket, geen reis naar Madrid, geen weerzien met vriendin M. Maar alles heeft een reden. Zo bleken vrijdagavond veel vluchten vertraagd of geannuleerd te zijn vanwege het noodweer en heb ik het hele weekend met een zeer zware verkoudheid in bed gelegen, te beroerd om ook maar iets te doen. Soms is het beter het lot maar gewoon te laten begaan en je niet te verzetten want alles heeft een reden.

Een eigen huis

Het is van ons, het is van ons! Het huis van onze dromen, in onze favoriete wijk! Na een zenuwslopende periode van zware onderhandelingen is de kogel door de kerk. Waanzinnig. En het mooiste van alles is dat we er eind juli al in kunnen! Ja, eind juli al. Dat betekent dus flink aanpoten om financiering, juridische zaken en verhuizing voor die tijd te hebben geregeld. Onze checklist hebben we al gemaakt. Vandaag hebben we het voorlopige koopcontract ondertekend op het kantoor van de makelaar. Goed letten op de kleine lettertjes en vooral veel, domme vragen stellen, niets is vanzelfsprekend. En dan het fotomoment wanneer we als gezamenlijke kopers onze handtekening zetten. Onze eerste grote aankoop samen! En aan het eind toch nog even dat speciale rondje langs het huis, voor de derde keer deze week. En voor de derde keer ontmoeten we onze toekomstige buurvrouw. Die zal ook wel denken: stelletje losers, daar heb je ze weer. Maar daar trekken we ons niets van aan. Het huis is van ons! De drie dagen bedenktijd zijn nu ingegaan, maar de kans dat we ons bedenken is nagenoeg nihil.

Partner

Als om half vier in de ochtend de wekker gaat, kan ik mijn oren niet geloven. Hoe kunnen we zo stom zijn geweest de wekker te zetten terwijl we er helemaal niet uit hoeven? P. besluit gelijk van de gelegenheid gebruik te maken naar het toilet te gaan. Maar naast de bekende toiletgeluiden hoor ik tot mijn grote verbazing hoe hij zich scheert en vervolgens onder de douche stapt. ‘Waar ben jij mee bezig?’ vraag ik als hij uit de badkamer komt. ‘Zou je er niet eens uitgaan? Zonsopkomst, weet je nog,’ roept hij en hij begint zich aan te kleden. Ik herinner me vaag dat we het een paar dagen geleden hebben gehad over de prachtige zonsopkomst aan de andere kant van het eiland, maar vandaag? ‘Als je het niet erg vindt, blijf ik nog even liggen,’ zucht ik en ik draai me weer om. Maar P.’s overtuigingskracht is groter dan mijn luiheid en dus zit ik even later achterop bij P. op de squad die we voor een paar dagen hebben gehuurd. Het is aardedonker op de onverlichte wegen op Paaseiland. Geen andere geluiden dan het geronk van de motor. Ik klem me stevig vast, mijn slaperige ogen tot spleetjes fijngeknepen om de frisse wind buiten te houden. Na een uur rijden komen we dan aan bij de baai aan zee waar op een immense, kale vlakte 15 grote standbeelden op een rij staan. Als P. de motor uitzet, horen we hoe de hoge golven woest tegen de hoge kliffen slaan. Maar dan wordt het langzaam lichter. Een donkerrood licht gloort aan de horizon en beschijnt een zilverkleurige zee. We stappen af en P. neemt me mee naar die fascinerende rij beeltenissen op altaren. Met griezelige precisie volgen ze onze bewegingen. We voelen ons piepklein. En dan knielt P. terwijl hij mijn hand vastpakt. ‘Wil je met mij trouwen?’

Die bijzondere dag waarop P. mij vroeg en ik volmondig ‘ja’ antwoordde is vandaag precies een half jaar en twee dagen geleden. En over exact een jaar, op 30 mei 2008, is het zover: dan gaan we trouwen! Ik en de man die zich in deze prille 1,5 jaar dat we samen zijn zo’n fantastische partner heeft getoond. Ik, die er eigenlijk al niet meer in geloofde dat een echte partner zou bestaan. Het voelt heel bijzonder om op zo’n bijzondere vraag volmondig ‘ja’ te kunnen zeggen. Minstens zo bijzonder vind ik het dat goede vriendin I. ook volmondig ‘ja’ antwoordde toen ik haar vroeg of ze mijn getuige wil zijn. Lief en leed hebben we gedeeld al sinds de middelbare school, door pieken en door dalen, ze was er altijd en ze zal er straks ook zijn in deze bijzondere fase in mijn leven en daar ben ik enorm blij mee.

Even uit de lucht!

Het is een tijdje stil geweest op dit blog en op jullie blogs omdat ik ook niet of nauwelijks kan reageren. Het slechte nieuws is dat het voorlopig nog even stil zal blijven. Het goede nieuws is dat ik in elk geval kan melden waarom dat is. Hierbij dus even een korte update. Het is voornamelijk stil omdat we geen internetverbinding meer hebben. Ik zal je de ingewikkelde verhalen van KPN en Speedlinq besparen, maar het zal niet verbazen dat iets wat simpel lijkt in praktijk uiteraard véél complexer is. Gevolg: geen internet en dat zal de komende weken het geval zijn. Gratis meeliften op de onbeveiligde ADSL-verbinding van de buren is natuurlijk not done, maar de enige mogelijkheid om dit logje te kunnen schrijven wil ik de schaarse middelen bij de opdrachtgever niet hoeven misbruiken. Daarnaast is het enorm hektisch qua werk en privé. De deadline voor een groot project waarvan ik projectleider ben is inmiddels verstreken en met groot succes afgerond. Ik scoorde een 'Excellent' bij de opdrachtgever met als gevolg dat ik ook het vervolgtraject mag gaan leiden. Daarnaast hebben we ons droomhuis gevonden en zijn we ondanks ons lage bod in onderhandeling! Dat belooft spannend te worden. Gelukkig hebben we tussen de bedrijven door nog tijd gehad om te genieten van de Haagse Koninginnenach met erg goede bands en uiteraard prachtig weer en een gezellige sfeer, een weekendje weg in de Ardennen met de schoonfamilie, een bedrijfsuitje naar Brussel en een nieuw seizoen salsadansen. Hopelijk tot gauw!

An inconvenient truth

Het is nooit leuk om de waarheid te moeten horen. Dat moet ook Al Gore hebben gedacht toen hij ‘An inconvenient truth’ maakte. De meest besproken documentaire van het moment verhaalt op welke wijze wij de aarde systematisch naar de knoppen helpen en wat daarvan de oorzaken zijn. In één woord: de mens en het achteloze gebruik en verbruik van natuurbronnen. Schokkend, intrigerend, maar ook boeiend. Ook in huize Teddy passeerde de documentaire de revue. En ik moet zeggen: ik was onder de indruk. Klimaatbeheersing is geen onderwerp dat mijn dagelijkse aandacht heeft. Natuurlijk hebben we het wel eens over het broeikaseffect, de massale boskappingen in het oerwoud en het veranderende klimaat, maar de kennis over de samenhang tussen al deze onderwerpen was bij mij maar beperkt aanwezig. De effecten? Die zijn enorm. Den Haag niet meer dan een grote plas water, geen ijskappen meer, grote droogte in die landen waar nu al grote droogte heerst, een enorme stijging van het aantal natuurrampen en een subtropisch klimaat in Nederland. Ik ben blij dat Al Gore geen president van Amerika is geworden, want dan had zijn politieke agenda er waarschijnlijk heel anders uit gezien. Door zijn confronterende manier van presenteren staat klimaatbeheersing weer op de agenda en wordt ook de gewone man bewust gemaakt van de effecten van het menselijke gedrag op het milieu en dat is een grote verdienste. Uiteraard zijn er ook tegenstanders van ‘An inconvenient truth’, maar niettemin denk ik dat het geen kwaad kan bewuster om te gaan met het milieu. Gore geeft dan ook een aantal tips mee die afgedrukt staan op de binnenkant van de recyclebare dvd-hoes. Tips die iedereen gemakkelijk zou kunnen uitvoeren. Mijn nieuwe voornemens: p.c. uit aan het einde van de dag, vaker fietsen (is ook gezonder), ik heb een milieuvriendelijke auto uitgekozen en ga proberen zuiniger om te springen met het gebruik van water. En zo gauw we een huis hebben gevonden mét tuin, plant ik een boom!

Huizenjacht

We zijn al een tijdje op zoek naar andere woonruimte. Toen we vorig jaar gingen samenwonen, beloofden we onszelf na de reis op zoek te gaan naar een ruimere woning in een betere buurt. Geen sinecure in Den Haag. En vooral niet als je ons bescheiden wensenlijstje ziet: in de buurt van het centrum, op fietsafstand van het strand, geen nieuwbouw, dicht bij de snelweg, zonnig en licht, etc. We zijn niet de enigen die naarstig op zoek zijn. Het is voor velen een uitdaging om in Den Haag een betaalbare woning in een leuke buurt te vinden. Het grote aantal expats drijft de huizenprijzen op en veel woningen zijn in slechte staat. Maar wat mij het meeste verbaast is de weinige moeite die huizenverkopers lijken te doen om hun huis aantrekkelijk te maken voor potentiële kopers. Gezien de grote vraag is daar blijkbaar ook geen enkele noodzaak toe! Dat de geur van vers gebakken cake of brood en het verse bosje bloemen op tafel ontbreken, tot daar aan toe, maar het minste dat je zou verwachten is een opgeruimde woning. En dan hebben we opnieuw een bezichtiging van een woning in één van onze favoriete buurten. Als de deur opengaat, weten we niet wat we zien. Nadat we ons met veel en pijn en moeite een weg banen door het vele speelgoed dat overal op de grond ligt, treffen we midden in de puinhoop een verbouwereerde verkopend makelaar aan. Hij geneert zich duidelijk. Alle ramen staan open en het tocht. ‘Het was een beetje muf,’ verontschuldigt hij zich terwijl hij met een grote boog om een megagrote glijbaan loopt die midden in de woonkamer staat. Hij probeert de ramen weer dicht te doen, maar ze klemmen. Overal boeken, bankafschriften, tijdschriften, vuile was. De gedateerde keuken ziet er verwaarloosd uit. Een dikke laag aangekoekt vet ontsiert het aanrecht en het fornuis. In de vergeelde, zwart betegelde badkamer hangt een onbestemde geur. Een donkere plek aan het plafond verraadt een lekkage. Het dak moet worden vernieuwd. ‘Er is een whirlpool,’ probeert de makelaar. Maar zijn betoog is kansloos. Al die troep, al die smurrie, daar moet je doorheen kijken, zo hebben we geleerd. Het gaat uiteindelijk om de vraag of je jezelf in een dergelijke woning ziet zitten. Nou, mij is het niet gelukt om door zoveel troep heen te kijken. Een absolute no go. Het zegt toch iets vind ik als de eigenaar niet zuinig met zijn woning lijkt om te gaan. En daar heeft het helaas alle schijn van.